حدود سه سال قبل در روزنامه قدس طی یادداشتی با عنوان«سخنی با شهردار پایتخت» پیرامون کمبودها و کاستی های «بزرگراه امام رضا(ع)» که اینک می توان آن را «نابزرگراه» نامید؛ پرداخته و اشاره نمودیم که بر اساس ارادت و علاقه هموطنان به حضرت علی بن موسی الرضا(ع)، اغلب خیابان ها و اتوبان ها و بزرگراه های خروجی منتهی به مشهد مقدس در بسیاری از شهرها بنام «امام رضا(ع)» نامگذاری شده است. این بلوارها عموما با بهترین و زیباترین مبلمان شهری آذین شده و نصب تابلوهای صلوات خاصه امام هشتم(ع) و یا القاب این امام همام نیز در طول بلوار، فضای ملکوتی را به عابرین هدیه می نماید. در برخی از شهرها نیز تابلوهای مقدار مسافت باقی مانده تا مشهدالرضا(ع) در این مسیرها نصب شده تا روح معنویت بر زائران عبوری از این شهرها صدچندان شود بگونه ای که زائران با عبور از این بلوارها و رویت چنین فضای عارفانه ای اشک شوق ریخته و خود را برای امر زیارت آماده می کنند. از آستارا تا بندر چابهار چنین معابری دیده می شود که حاکی از شور ولایی مبتنی بر شعور و معرفت رضوی هموطنان اعم از شیعه و سنی می باشد و در خور تحسین است.
در تهران بعنوان پایتخت ایران اسلامی نیز بزرگراه خروجی شرقی و منتهی به شهر بهشت با نام «بزرگراه امام رضا(ع)» برای پایتخت نشینان و زائران عبوری از تهران نامی آشنا و شناخته شده است. البته این بزرگراه تنها در نام از واژه بزرگراه بهره جسته و در سایر الگوهای سازه ای و جاده ای، هیچ نشانی از بزرگراه در خود نمی بیند و تا ابتدای ورود به حوزه استحفاظی استان سمنان در نوع خود یکی از بدترین جاده های مواصلاتی بین شهری کشور لقب گرفته که به هیچ عنوان با مقام و منزلت امام هشتم(ع) همخوانی نداشته و زیبنده پایتخت نیست. منطقه حدفاصل پاکدشت، شریف آباد تا ورودی تهران، اوج فضاحت سازه ای به ویژه در کف جاده است که آن را مبدل به سلسله جبال کوچک البرز! نموده و با دست اندازهای وحشتناک و چاله چوله های فراوان کف جاده، همراه با کیفیت نامطلوب آسفالت، معنویت سفر را از هر زائری سلب می نماید. اطراف بزرگراه به لحاظ مورفولوژی و ریخت شناسی محل دپوی انواع و اقسام زباله ها شده و آلودگی زیست محیطی در فضاهای جانبی- حاشیه ای، بیداد می کند. مشاغل صنفی در حاشیه بزرگراه در بی نظمی مطلق و نامتجانس با مقوله زیارت چینش شده و تخریب مبلمان جاده ای بزرگراه را سبب شده اند. البته بر تمامی این معایب کم عرض بودن جاده و «ترافیک آمیخته» را نیز بیفزاییم که باعث شده بنا بر اذعان مدیریت کنترل ترافیک بیشترین تصادفات فوتی شبکه معابر تهران در این محور شکل گیرد. خلاصه آنکه این «نابزرگراه» فاقد فاکتورهای استاندارد کاربری جهانی، مدیریت نور و روشنایی، مدیریت دسترسی ها و هندسه معابر، مدیریت آلودگی صوتی و روسازی معابر می باشد.
از زمان نگارش یاداشت اولیه که حدود سه سالی می گذرد؛ نه تنها با تداوم چنین مشکلات و معضلات سازه ای که مغایر سخت افزار جاده ای و مبانی اصول مهندسی راه سازی و نیز در تقابل با معرفت رضوی(ع) است؛ مواجه شده بلکه با کمال تاسف باید گفت که وضعیت به مراتب حادتر گشته و این وضعیت قرمز، واقعیت های تلخی را بیان می کند. مهمترین واقعیت اینکه تاکنون مدیران و مسئولان پایتخت نشین حتی جهت امر زیارت و یا سرکشی به حوزه های میان راهی مانند استان سمنان،یکبار به خود زحمت نداده تا از مسیر جاده ای تردد نمایند و از نزدیک نظاره گر این معضلات باشند. حال آنکه اقتضای این بزرگراه که خیل عظیمی از هموطنان جهت دسترسی آسان به زیارت این مسیر را انتخاب می نمایند در «نمونه» شدن آن است و نه در بدترین حالت سازه ای آن!. زائران از خود می پرسند که مگر تفاوت خروجی شرقی تهران که منتسب به ساحت مقدس امام رضا(ع) است؛ با دیگر خروجی های پایتخت چیست که آنها در حوزه سازه ای و در حوزه ریخت شناسی مطلوب بوده اما این بزرگراه نامطلوب؟!. نیم نگاهی به خروجی های دیگر تهران چون اتوبان تهران- کرج، تهران- قم و یا جاده هراز و مقایسه آن با بزرگراه امام رضا(ع) بیندازید تا بخشی از دیگر واقعیتهای ناپیدا و تلخ مدیریتی آشکار شود که حکایت از مظلومیت نام مقدس امام هشتم(ع) است. شاید اگر مسیر زیارت از جاده هراز و یا جاده چالوس می گذشت اکنون شاهد «بزرگراه امام رضا(ع)» در استاندارد کامل آن بودیم!.
ضروریست تا مسئولان پایتخت نشین هر چه سریعتر با بهسازی این بزرگراه و زیباسازی آن در جهت افزایش رفاه زائران امام الرئوف(ع) گامهای مستحکمی برداشته  و متناسب شان و منزلت این امام همام در عرصه ریخت شناسی و زیباشناسی با مفاهیم و ادبیات برگرفته از معارف رضوی آن را زینت بخشند