رفتار شهروند سازمانی را می‌توان بخشی از رفتارهای داوطلبانه و اختیاری افراد تعریف کرد که جزو وظایف رسمی افراد نیست، اما در راستای بهبود و تسهیل در امور ارباب رجوع انجام می‌گیرد. مثلاً کارمندی که برای پیشرفت فعالیت‌های کاری و پاسخگویی سریع‌تر به شهروندان، بیشتر از ساعات موظف در سازمان می‌ماند، در حالی که ممکن است انگیزه مالی هم نداشته باشد.
اگرچه سازمان‌هایی که مبتنی بر فعالیت‌های گروهی و دارای فرایند انعطاف پذیر و سامانه‌های الکترونیکی به جای کاغذی هستند، موفقیت بیشتری در رفتار شهروند سازمانی دارند، اما رفتارهایی مانند نوعدوستی، وظیفه شناسی، مروت، تواضع و پاکدامنی که به صورت داوطلبانه و بدون در نظرگرفتن پاداش‌های مالی از سوی برخی کارکنان انجام می‌شود بسیار ارزشمند و قابل تقدیر است. فراگیر شدن این نوع رفتارها در یک سازمان، باعث ایجاد یک شبکه اجتماعی به هم پیوسته از افراد می‌شود که فارغ از نظام پاداش و انگیزه‌های مادی، در جهت تمایل به کاهش مشکلات مردم و ارباب رجوع گام برمی دارند.
از طرفی اگر بین مزایا و فرصت‌های شغلی و اجتماعی کارکنان در یک سازمان تساوی برقرار نباشد، احتمال اینکه رفتارهای سازمانی ضدشهروندی از سوی کارکنان متضرر صورت بگیرد، وجود خواهد داشت، بنابراین نقش مدیر یک سازمان در ایجاد و تقویت فرهنگ رفتار شهروند سازمانی در بین کارمندان یک مجموعه بسیار اساسی است و در این بین مدیرانی که از اصل عدالت سازمانی بیشتری برخوردار باشند، کارکنان آن‌ها تمایل به بروز رفتارهای شهروندی بیشتری خواهند داشت.
همچنین سازمان‌ها می‌توانند در فرآیند جذب و استخدام نیروی خود، مواردی را طراحی کنند که افرادی با رفتار شهروندی و احساس همکاری، جذب سازمان‌ها شوند و از طرفی با انجام و اجرای طرح‌های آموزشی برای کارکنان خود، به رشد و تقویت رفتارهای شهروند سازمانی کمک کنند. بدون شک سازمانی که دارای کارکنانی متعهد است که فراتر از وظایف رسمی خود تلاش می‌کنند و نهایت شرح صدر و همکاری را با مردم دارند، از بهره‌وری بالاتری برخوردار است.
در کشور ما ارایه پاداش و مشوق‌های انگیزشی به کارکنانی که دارای فرهنگ رفتارهای شهروندی سازمانی هستند، دیده نمی‌شود و کارکنان تنها به سمت وظایف و فعالیت‌های رسمی سوق داده می‌شوند. ادارات و سازمان‌ها باید یک راهبرد اساسی و بنیادین برای جبران رفتارهای شهروندی کارکنان در جهت انگیزه دادن به آن‌ها داشته باشند. اگرچه متأسفانه بیشتر سازمان‌ها در کشور ما بر مبنای عواملی خارج از چارچوب‌های انگیزشی اداره می‌شوند و به هیچ وجه دارای نگرش بلندمدت نیستند.