قدس آنلاین-معلولیت این بچه ها، محرومیت آنها از تحصیل را بدنبال داشت و تنها سرگرمی شان بازی با کامپیوتر اهدایی خیرین بود.
با چاپ گزارشی از روند زندگی این خانواده، مدیران بهزیستی در جریان روزمره آن ها قرار گرفتند و با انتقال به ساری، ساخت خانه آن ها به همت «خیریه خیمه گاه اهل بیت چهاردانگه» کلید خورد.
هدف از انتقال بچه ها به ساری، ادامه تحصیل شان بود که پس از سالها راهی مدرسه شدند. مدرسه استثنایی امام جواد (ع) ساری و فرا گرفتن علم در مکتب معلمی بنام «طالب علی پورشریعه».
آموزش بچه های استثنایی
پورشریعه آموزگار معلول و پرتلاشی است که کودکان استثنایی را آموزش می دهد. معلمی که معلولیت را با عمق وجودش حس کرده و می داند چگونه با بچه های استثنایی زندگی کند.
طالب علی علاوه بر اینکه معلم کودکان استثنایی ست، مدیرعامل جامعه معلولین مازندران و مشاور مدیرکل بهزیستی در این امور هم هست.
او که ورزش را حرفه ای دنبال می کند، با همسرش کلینیک مددکاری باران را می چرخاند. با وجود همه مشغله هایش، مدتی ست طرح ساماندهی کودکان خیابانی را هم برعهده گرفته و این روزها در مناطق حاشیه نشین و آسیب دیده، حضورش پررنگ است.
وی از اینکه بچه های روستای اروت دانش آموزش شده اند بسیار خرسند است و می گوید: افشین و پویا طی این مدت کوتاه پیشرفت خوبی داشته اند و هم اکنون توجه و تمرکز و ارتباط کلامی شان رشد داشته و فرآیند قلم بدست گرفتن و هماهنگی بین توانایی های دیداری و شنیداری شان بهتر شده است.
وی اضافه می کند: محمد به لحاظ سنی نمی تواند در مدرسه ما درس بخواند و باید در مراکز خاص بهزیستی تحت آموزش قرار گیرد که ناگفته نماند من لحاظ شرایط سنی را برای آموزش بچه های استثنایی، درست نمی دانم.
زندگی معلولین پازل است
از این معلم جوان می خواهیم از زندگی اش برایمان بیشتر بگوید و از مسیر پُرفراز و نشیبی که آنها را پشت سر گذاشت.
پور شریعه می گوید: از کودکی قادر به حرکت نبودم و با لطف خداوند و فداکاری والدینم، توانستم راه رفتن را بیاموزم. ناگفته نماند تلاش های چهارساله معلمم آقای غلامرضا آهنگری نیز کمک فراوانی به من کرد. ایشان همانند بچه های عادی با من رفتار می کرد و به من می قبولاند که از نظر توانایی با بچه های هم سن و سالم فرقی ندارم.
وی با اشاره به اینکه پدر و مادرش فرهنگی هستند، می افزاید: زندگی معلولین همانند پازل است. اعضای این پازل وقتی هماهنگ عمل کنند، معلول می تواند محدودیت هایش را به فراموشی بسپارد.
وی که در سال ۸۹ در آزمون استخدامی آموزش و پرورش شرکت و جزو ۱۰ نفر اول این آزمون قرار گرفت، مدرک کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی را اخذ کرده و این روزها رویای ادامه تحصیل در مقطع دکتری را در سر می پروراند.
مشارکت در ساماندهی کودکان خیابانی
وی که در سال ۹۰ رتبه برتر الگوهای تدریس را کسب و در سال ۹۱ از سوی بهزیستی استان بعنوان جوان نخبه مازنی انتخاب گردید، مدیریت کلینیک مددکاری اجتماعی را برعهده داشته و به افراد تحت پوشش بهزیستی، مشاوره های روانشناسی و خدمات مددکاری ارائه می دهد.
طالب علی، همسرش را تکیه گاه محکمی برای خود می داند و می گوید: همسرم مدیرداخلی کلینیک مددکاری بوده و این روزها طرح ساماندهی کودکان خیابانی هم به مرکز ما واگذار شده است. به این صورت که صبح ها ۵ ساعت مدرسه هستم و بعد از آن سه ساعت را در کلینیک سپری می کنم و از آنجا راهی مرکز ساماندهی کودکان خیابانی می شوم.
وی با اشاره به اینکه از ۵ نفر شاغل در کلینیک، ۳نفر از جامعه معلولین می باشند، می گوید: هم اکنون به ۳۵۰ خانواده تحت پوشش و ۱۸۰ خانواده بیماران اعتیاد، خدمات ارائه می دهیم.
در مرکز ساماندهی کودکان خیابانی؛ نگهداری، مددکاری اجتماعی، مشاوره و آموزش کودک و خانواده اش در دستور کار قرار دارد و طبق قانون، این کودکان از ۲۱ روز تا یکسال در مرکز نگهداری می شوند.
وی با اشاره به اینکه از ۹ نفر شاغل در مرکز ساماندهی، ۳ نفر معلول می باشند، یادآور می شود: اغلب کودکان تحت پوشش، ساماندهی و به آغوش خانواده هایشان بازگشتند.
این معلم مازندرانی تاکید می کند: در طرح ساماندهی کودکان خیابانی با انجام فرآیند مددکاری اجتماعی و روانشناسی کودک، بچه ها آماده بازگشت به کانون خانواده می شوند و برای مددکاری پس از خروج هم برنامه داریم و با سرکشی به کودکان، روند ادامه زندگی شان را بررسی می کنیم.
پورشریعه در رابطه با فعالیت های ورزشی اش می گوید: از سال ۷۹ تا ۹۱ عضو تیم فوتبال هفت نفره مازندران بودم و یک مقطع کوتاه هم به تیم ملی دعوت شدم. البته دو مدال دوم و سوم مسابقات معلولین کشور را هم کسب کردم. این روزها وقت کمی برای ورزش دارم ولی با همه این دغدغه ها، هفته ای دو روز را همپای بستگانم، فوتبال بازی می کنم.
قانون حمایت از معلولین، نیازمند بازنگری
وی با بیان اینکه ۸۰ درصد معلولین در خانه هایشان گرفتارند و اگر مناسب سازی فیزیکی و فکری در جامعه اتفاق نیفتد، این قشر نمی توانند قابلیت های خود را بروز دهند.
وی تاکید کرد: حل مشکلات معلولین مختص یک اداره و سازمان نیست و تا جامعه نخواهد، معضلات این قشر حل نخواهد شد.
این معلم مازندرانی از مدیران آموزش و پرورش گلایه دارد و می گوید: متاسفانه آموزش و پرورش، قدر نیروهای تخصصی اش را نمی داند و اغلبِ موفقیت هایم را بیرون از سازمان بدست آوردم.
بارها پیشنهاد همکاری در زمینه های مختلف را ارائه کردم ولی هربار استقبالی نشد! حتی نمی گذارند از توانمندی هایم در بخش های دیگر استفاده کنم و محدود به کلاس درس شده ام!
پورشریعه در پایان از نمایندگان مجلس شورای اسلامی می خواهد به بازنگری لایحه قانون جامع حمایت از معلولین رای دهند چرا که عمل به بند بند این قانون می تواند حدود ۵۰ درصد مشکلات معلولین را رفع خواهد کرد.
نظر شما