اول- با مرد که دست می دهم زمختی عجیبی را در دست هایش احساس می کنم. احساس می کنم تکه ای آجر را فشار می دهم. مرد لبخندی می زند و می گوید:« دست های ما دست کارگره، زمخته می بینی عمو جان» و من تنها می گویم بله.
اسد از یکی از روستاهای خراسان شمالی به مشهد آمده و حالا شده است کارگر روز مزد ساختمانی. وقتی می گویم چند سال است در مشهد زندگی می کنی می گوید :« خانواده ام را که به مشهد نیاورده ام. دو ماهی می شود خودم تنها آمده ام چون در روستا کاری نبود. این جا مهندسی آشنا داشتیم که من را گذاشت سر این کار بنایی روزی 40 هزار تومان هم مزد می گیرم . هر روزی که کار بکنم مزد می گیرم و اگر کار نباشد مزدی هم نیست. شب هم سر ساختمان می خوابم که پول اجاره ندهم اگر قرار باشد اجاره بدهم که همه مزدم را باید بدهم برای اجاره»
از اسد که 55 سال از خدا عمر گرفته است درباره خانواده اش می پرسم می گوید:« یک پسرم در تهران در یک شرکت قطعات خودرو کار می کند دو دختر هم دارم که یکی به دانشگاه می رود و آن یکی هم دبیرستان است».
او از کارگرانی است که از خانواده اش دور افتاده است.خودش می گوید:« سعی می کنم ماهی یک بار 5 شنبه جمعه ای بروم و خانواده ام را ببینم و برگردم » و ادامه می دهد:« من بیمه هم نیستم و الان هم جوری شده است که اگر یک روز کارگر کار نکند چند روز عقب می افتد.برای همین باید کار کنم هر چند زمستان هم بعضی روزها کار تعطیل می شود و این جا علاف هستم اما چه کار کنم. باز خدا خیر بدهد مهندس را که همین کار را به من داد و گرنه باید می رفتم مثل خیلی از کارگرهای دیگر سر گذر می نشستم تا کاری پیدا بشود با این زمستان و وضع کارهای ساختمانی کار نیست."
این ماجرای زندگی یکی از کارگرانی است که در این کشور زندگی می کند البته از زندگی او در حد کلیات می دانیم. خشکسالی های اخیر در مناطق روستایی سبب شده است خیلی ها به امید یافتن لقمه ای نان برای خانواده خود راهی شهرهای بزرگی چون تهران، اصفهان، شیراز، مشهد و ... بشوند غافل از این که این پناه بردن به شهرهای بزرگ هم برای شهرها تبعاتی دارد و هم برای آن ها که در این سال ها شاهد آن بوده ایم.
دوم- علی خدایی عضو کارگری شورای عالی کار در گفت و گو با ایلنا گفته است:« نشست مشترکی میان جمعی از اعضای کارگری شورای عالی کار با اعضای فراکسیون کارگری مجلس در مورد مزد 96 برگزار شد و در این جلسه اعضای فراکسیون کارگری مجلس گفته‌های این روزهای کارگران را در مورد نابرابری میان درآمد و هزینه‌های زندگی تایید کرده و بر ضرورت افزایش معقول دستمزد و جبران شکاف موجود تاکید کردند.»
کارگران ضعیف ترین قشر هر جامعه اند که دیدن شرایط زندگی آن ها دل هر شخصی را به درد می آورد و متاسفانه در همه این سال ها و در دولت های مختلف نتوانسته ایم کاری شایسته زحمتی که می کشند برایشان انجام دهیم. در این میان همیشه بر بد بودن شرایط زندگی آن ها و کمبود دست مزدهایشان تاکید کرده ایم اما وقتی این تاکیدات راه به جایی برده است که ببینیم دغدغه های کارگران را کم کرده ایم و او می تواند زیر بار کمر شکن زندگی قد راست کند. وقتی برای او کاری کرده ایم که او دغدغه های جور واجور برای یک زندگی ابتدایی نداشته باشد و به نظر می رسد تا رسیدن به این مرحله راه درازی مانده است چرایش را باید آن هایی پاسخ بدهند که بر مسند قدرت نشسته اند و باید از حال و احوال کارگرها با خبر باشند.
نظر شما