قدس آنلاین - بــی تردید حضرت امام خمینــی(ره) را می توان احیاگر اســلام ناب محمدی در قرن اخیر دانست. یکی از مهمترین وجوه آن، رفتار، ســلوک نبوی و پیامبرگونه ایشان بود که هم در بعد فردی و هم در بعد اجتماعی نمود عینی فراوانی داشت. از منظــر فردی نمونه هایــی همچون اهمیت به نظافت و پاکیزگــی، نظم و ترتیب در کارها، وقت شناسی و به اصطلاح امروزی، عبادت، مناجات، نماز شــب و سیر و سلوک معنوی، توکل به خداوند به معنای واقعی کلمه و بسیاری از نکات دیگر که در این مجال نمی گنجد از ویژگی های کم نظیر منش فردی ایشان بود. اما مسئله مورد تأکید در این مطلب بعد اجتماعی شخصیت ایشان بخصوص در عرصه حکومت است. با تأملی در ســیره پیامبران و به خصوص پیامبر اعظم یکــی از ارکان رفتاری ایشــان را توجه به محرومان و مســتضعفان می یابیم تا جایی که در قرآن کریم نیز نسبت به این امر تذکرهای فراوانی داده شده اســت و مثال های فراوانی را می توان، ذکر کرد. بــه عنوان نمونه عده ای از ثروتمندان و صاحب نامان قریش و برخی قبایل شرط ایمان به پیامبر را طرد کردن محرومان و فقرا توسط پیامبر عنوان کردند که با پاسخ تند نبی مکرم اسلام مواجه شدند، یا داستان آن شخص نابینا و شخص ثروتمند که تکبر کرد و با برخورد جدی رسول گرامی اسلام روبرو شد. این نوع برخوردها همان چیزی است که به وضوح در سیره مرحوم امام(ره) مشاهده می شد و اساساً انقلاب و نهضت را متعلق به مستضعفان و پابرهنگان می دانستند تا آنجا که فرمودند یک موی کوخ نشینان را با همه کاخ نشینان عالم عوض نمی کنم. به طوری که صف آرایی مســتکبران در مقابل مستضعفان، تقابل عدل و ظلم و رویارویی محرومان و چپاولگران، همواره در کلام و پیام امام موج می زد. همواره و در بیشــتر سخنان خویش و توصیه هایشــان توجه به این طبقات از مردم را متذکر می شدند و به مســؤلان مختلف دولتی و نمایندگان مجلس و سایر دستگاهها تذکرات جدی می دادنــد که اولاً مبادا این طبقــات را که از نظر امام ولی نعمتان ما هستند، فراموش کنند و ثانیاً خود دچار روحیه اشــرافیت و تجمل و دنیا طلبی نشوند و تا جای ممکن ساده زیست باشند. از نظر امام، پیروزی انقلاب اسلامی ایران، مرهون تلاش طبقات پایین اجتماع یعنی همان مســتضعفین است و طبقات بالا کاری نکرده اند. البته جغرافیای توجــه امام به محرومان منحصر بــه ایران نبود و ایشــان بر توجه به این قشر در سراسر دنیا تأکید داشــتند و یکی از ویژگی های بارز ایشان روحیه استکبارستیزی و حمایت از مستضعفان در سرتاسر جهان بود و البته خودشان مصداق کامل این روحیه ساده زیستی بودند. شاید همین روحیه در ایشان یکی از اصلی ترین علل محبت عمیق مردم به او بود و استقبال ۵ میلیونی از او را به بدرقه ۱۱ میلیونی و بی نظیر تبدیل کرد. پــس از امام راحل البته مقــام معظم رهبری نیز همین منش را ســر لوحه کار خود داشته و دارند اما متأســفانه برخی دولت ها و دولتمردان از این صراط مستقیم خارج شدند و از آرمان های آن پیر فرزانه و رهبری معظم، فرسنگ ها فاصله گرفتند و جنگ فقر و غنا را فراموش کردند، گویی اساساً قائل به چنین جنگی نبوده و نیســتند. در دولتی از تریبون مقدس نماز جمعه بیان شــد که ما باید توسعه بیابیم و در این مسیر ناچار عده ای(محرومان و مستضعفان) زیر چرخ های توسعه له خواهند شد. در عین حال، دولتمردانشان زندگی های اشرافی و تفریحات آن چنانی و ماشــینهای لوکس برای خود برگزیدند. سخنان و اعتراض شدیداللحن رهبر معظم انقلاب در دیدار هیأت دولت در سال ۱۳۷۰ نسبت به این رویه خواندنی است. به تازگی هم از مقامات ارشــد دولتی درباره ساده زیستی سئوال می شود و آن ها نه تنها آن را تأیید نمی کنند بلکه آن را نفــی نیزمی کننــد و در مقابل برای توجیه خوی اشرافیت خود و اطرافیان نظریه پردازی هم می کنند. سخن و رنج در این زمینه بسیار است، این فقط تذکری کوچک برای یادآوری سبک و منش امام و تفاوت مدیــران با رفتار برخی دولتمردان و مســئولان چه در زندگی فردی و چه در ســبک مدیریتی و اداره کشــور بود. برای بازگشت به امام هنوز دیر نشده است.