به گزارش قدس آنلاین، بهترین سخنی که درباره شیراز شنیده‌ام، همان شعر معروف حافظ شیرازی است که «خوشا شیراز و وصف بی مثالش». سفر بهارانه به شیراز می‌تواند روایتگر وصفی بی مثال برای این شهر خوش نشین باشد. از همان دروازه قرآن این شهر که وارد می‌شوی، می‌توان به ماهیت فرهنگی سومین حریم اهل بیت(علیهم السلام) پی برد. شهری با ماهیتی فرهنگی – مذهبی، اقلیمی دلنشین و مردمانی خونگرم. سفر به شیراز به هر دلیلی که باشد یک راهش به حرم ختم می‌شود؛ مثل همه شهرهای زیارتی.

بارگاه حضرت شاهچراغ برای مردم شیراز و مسافران این شهر تنها یک جاذبه گردشگری نیست، بلکه مأمنی است برای دلدادگان خاندان نبوت.

راز یک سلام

صحن‌های حرم احمدی و محمدی، حوض فیروزه‌ای و نمای گنبدش که تداعی کننده گنبد میناست، آدم را ناخودآگاه یاد حرم رضوی می‌اندازد، شباهتی که نه از شمایل بنا بلکه از فضای معنوی وحال و هوای زائران به آدم دست می‌دهد. آن قدر غرق این فضا شدم که ناخودآگاه سلامم در شاهچراغ با نام قبله هفتم پیوند خورد «السلام علیک یا علی بن موسی الرضا».

اشتباه شیرینی که در زینبیه، حرم حضرت رقیه، روضه نبوی، بقیع و حتی مسجدالحرام مرتکب شدم، این حال شیرین و خطای دلنشین را یک مشهدی که از چهار گوشه شهر دست ارادت بر سینه دارد و نوای «سلام» را در همه شهر می‌پراکند، بیشتر از هر کس دیگری می‌فهمد. تا به خودم آمدم، یادم آمد که اینجا حرم دیگری است و عرض ارادت مضاعف می‌طلبد.

 در گوشه‌ای از صحن چند زائرغیر ایرانی در حال عکاسی از حرم هستند، نظرم را جلب می‌کنند. به کمک خواهرم همکلام آن‌ها می‌شوم. یک گروه ۶ نفره گردشگری که از آلمان به ایران آمده‌اند، میانسال هستند و دوره بازنشستگی را از ایران گردی آغاز کرده‌اند، درباره چرایی انتخاب فضای حرم شاهچراغ بازدید پرسیدم. خانمی که خود را لنا معرفی کرد، می‌گوید: قبل از سفر به شیراز درباره جاذبه‌های گردشگری شهر تحقیق کردم. این مکان مذهبی به عنوان یک جاذبه گردشگری و معماری معرفی شده بود، اما آنچه بیش از فضای فیزیکی نظر من را جلب کرد، جو مذهبی این مکان است. از همسفرش که مردی شبیه کارآگاه درک بود! درباره چرایی اهمیت معنوی حرم شاهچراغ پرسیدم. او می‌گوید: به ما گفته‌اند که در این مکان مقدس یکی از شخصیت‌های دینی اسلامی مدفون است و مردم به او احترام ویژه‌ای می‌گذارند. من امروز در این بازدید به این احترام پی بردم. او که خود را فردریک معرفی کرد، ادامه می‌دهد: نحوه احترام گذاشتن مسلمانان به شخصیت‌های مذهبی برایم جالب است. اینکه دست را بر سینه می‌گذارند و خم می‌شوند نشانه ادب آن‌هاست.

خانمی که از تهران به زیارت آمده و میهمان شیرازی هاست به جمع ما می‌پیوندد وسعی می‌کند رشته کلام را به دست بگیرد. او می‌گوید: این اطلاعات برای مسافران خارجی که شناختی از امامزاده ندارند کافی نیست. به نظر من حتی خیلی از زائران مسلمان اطلاعات کمی دارند و باید به آن‌ها آگاهی بیشتری برای شناخت خاندان وحی داده شود.

حرکت در مسیر ولایت

تولیت آستان مقدس احمدی و محمدی درباره شخصیت حضرت شاهچراغ به خبرنگار ما می‌گوید: احمد بن موسی(علیه‌السلام) یکی از برادران امام رضا(علیه‌السلام) است که پس از هجرت امام رضا(علیه‌السلام) به ایران، مدینه را ترک کرد و عازم ایران شد.

آیت الله دستغیب درباره چرایی این هجرت اظهار می‌دارد: درخصوص ورود احمد بن موسی به ایران باید بگویم که جریان حق طلبی امامزادگان از حرکت حضرت اباالفضل العباس(علیه‌السلام) و سایر فرزندان امیرالمومنین(علیه‌السلام) در رکاب امام حسین(علیه‌السلام) آغاز شد و با قیام جناب «زید بن علی بن الحسین» و «شهید فخ» و بعضی دیگر ادامه یافت. از جمله حرکت حضرت احمد بن موسی شاهچراغ(علیه‌السلام) و جمعی منسوبین می‌باشد که پس از کسب اجازه از امام رضا(علیه‌السلام) و به حمایت از امام، راهی توس شدند.

وی می‌افزاید: این تصمیم شاهچراغ(علیه‌السلام) برای این بود تا جریان شهادت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) که در غربت واقع شد و کسی ایشان را حمایت و یاری نکرد، برای امام رضا(علیه‌السلام) تکرار نشود.

تولیت آستان شاهچراغ با اشاره به همراهی تعداد زیادی از دوستداران خاندان نبوت به کاروان احمد بن موسی(علیه‌السلام) تصریح می‌کند: هنگامی که خبر حرکت این قافله به مأمون رسید، دستور جلوگیری از حرکت قافله را صادر کرد. کاروان حضرت احمد بن موسی(علیه‌السلام) در سه نقطه با سپاه مأمون درگیر شدند و پس از شهادت و زخمی شدن بسیاری از یاران، شاهچراغ در همین جایگاهی که محل دفن ایشان است با ضربتی که به فرقش خورده بود و ضربه‌های شمشیر که بر بدنش وارده شده بود، به شهادت رسید.

 رعایت حق برادری و امامت

 آیت الله دستغیب درباره جایگاه معرفتی شاهچراغ می‌گوید: اسماعیل فرزند حضرت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) روایت می‌کند: «به همراه پدرم و احمد وسایر برادران به اطراف مدینه رفتیم. در رکاب احمد، بیست نفر از خادمان و خاصان پدرم بودند که کمال ادب را نسبت به آن حضرت به جا می‌آوردند. پدرم محبت بسیاری نسبت به احمد داشت و به وی مهر می‌ورزید.

مرحوم شیخ مفید می‌گوید: احمد بن موسی(علیه‌السلام) کریم و بزرگوار و پرهیزکار بود و حضرت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) او را دوست داشت و او را مقدم می‌داشت و محترم می‌شمرد.

کرامت‌های ذاتی حضرت و عنایت‌های پدر و تقوا و بزرگواری احمد ابن موسی(علیه‌السلام)، باعث شد که پس از شهادت حضرت موسی بن جعفر(علیه‌السلام) مردم به خانه حضرت «ام احمد» آمدند با «احمد بن موسی» بر امامت او بیعت کردند. حضرت احمد بن موسی(علیه‌السلام) از همگان بیعت گرفت و بعد از تسلیم آن‌ها و بیعتشان، دسته جمعی به سوی مسجد حرکت کردند. حضرت در مسجد به منبر رفته خطبه‌ای قرائت کرد و بعد فرمود: «مردم! همچنان که شما با من بر امامت بیعت کردید، من در بیعت با برادرم «علی بن موسی الرضا» هستم. بدانید که او امام و خلیفه بعد از پدرم است و او ولی خداست. اطاعت او بر من و شما واجب است؛ سپس از منبر پایین آمده همراه مردم در حالی که پیشاپیش آن‌ها حرکت می‌کرد، به خانه علی بن موسی الرضا(علیه‌السلام) آمده و اول خود تجدید بیعت کرد و بعد سایر مردم با امام رضا(علیه‌السلام) بیعت کردند.

حضرت امام رضا(علیه‌السلام) برادرش احمد بن موسی(علیه‌السلام) را دعا کرد و فرمود: خداوند حق تو را ضایع نفرماید، همچنان که حق مرا ضایع نکردی.

کشی در کتاب خود و علامه مامقانی در کتاب تنقیح المقال، احمد بن موسی (علیه‌السلام) را یکی از فضلای عصر خود نام می‌برند و او را از محدثانی می‌شمرند که احادیثی از پدر و اجداد طاهرینش نقل کرده است.

تولیت آستان مقدس شاهچراغ در بخش دیگری به اهمیت جایگاه احمد بن موسی در بین مردم اشاره کرده می‌گوید: حرم مطهر احمدبن موسی(علیه‌السلام) همواره منشأ خیرو برکت و پناهگاه دلدادگان بوده است. وی می‌افزاید: شاهچراغ به دلیل کرامات و ویژگی‌های شخصیتی به «السید الکریم»، «سید السادات الاعاظم»، «شاه مردان» و «شاهچراغ» معروف است زیرا ایشان بین «نورانی‌ترین چراغ» و ماه این ستاره‌هاست که خطه فارس به برکت آن‌ها خاک «هزار مزار» شده است.