قدس آنلاین- گروه استان ها- فاطمه واعظی نسب: این روزها مردم سخت کوش خراسان جنوبی با خشکسالی های چندین ساله دست و پنجه نرم کرده و کشاورزی و دامداری با مشکلات مواجه است. ازین رو مردم برای به دست آوردن روزی حلال تلاش زیادی می کنند و به این باور رسیده اند که باید بر توان داری خودمان تکیه کنیم.

حوله بافی با قدمت ۳۰۰ ساله خود در خراسان جنوبی همواره زبانزد بوده است. این صنعت دیرینه علی رغم فراموشی ۲۰ ساله اش، امروزه روستای خراشاد را ثبت ملی کرده و در زمره ثبت جهانی نیز قرار داده است.
 تارو پود های این هنر زیبا توسط بانویی روستایی به هم بافته شد و امروز در سطح کشور جایگاه خوبی را به خود اختصاص داده است. بدون شک ماندگاری این زیبایی در استان نیازمند حمایت همه جانبه مسئولان بوده که این امر در روزهای اخیر اندکی رنگ باخته و باید مورد توجه قرا گیرد. 

برای آشنایی با این قدمت کهن ساعتی را پای صحبت های فاطمه زاکریان می نشینیم تا از شیرینی و سختی های کارش اندکی با ما سخن بگوید.

هنری که در ۱۰ سالگی شکوفا شد

کارم را از ۱۰ سال گذشته آغاز کردم. سختی های زیادی را باید به جان می خریدم تا بتوانم در مقابل کنایه و تمسخر مردم مقاوم باشم. چراکه مردم اطرافم عقیده داشتند با وجود کارخانه های بزرگ نساجی در کشور، نمی توانم شرکتی ورشکسته که چهار میلیون متضرر شده بود را به جایی برسانم و از دیدگاه آن ها حوله بافی رونق چندانی نداشت. 
اوایل سال ۸۳ بود که تنها با دو نیرو، کارم را در شرکت تعاونی روستایی زنان خراشاد آغاز کردم. علی رغم اینکه تجربه و هیچ آمادگی نداشتم، بسیار مصمم و با اراده بودم. 

در سختی راه تنها خدا را یاد می کردم و هدفم را کمک به اشتغال و کسب درآمد زنان محروم روستایی قرار دادم.
از این مشکلات که بگذریم، فراموش شدن صنعت حوله بافی دردی دیگر بود که باید بر اندام هایم آشنایش می کردم. قریب به ۲۵ سال می شد که این میراث صنایع دستی و هنر گرانبها منسوخ شده بود. تنها افرادی برای تامین مایحتاج خود و یا برای تحفه ای به سمت حوله بافی روی آورده بوده و گاه و بیگاه به سراغش می رفتند.

دستان هنرمندی که مهاجرت روستاییان را سد کرد

فعالیتم را تنها با دو نیرو آغاز کرده و اکنون نیز علاوه بر داشتن ۳۰۰ نفر نیرو در سطح کشور مطرح شده ام. در ابتدای کار، مردم ما را مسخره می کردند و می گفتند با وجود کارگاه های نساجی که در سطح کشور است، این کار اصلا رونق نخواهد گرفت.

 با وجود این همه سختی، خودمان را هیچگاه نباختیم و بالاخر موفق شدیم با ایجاد زمینه اشتغال برای ۴۲ روستایی، مانع مهاجرت آن ها شویم و بدهی های شرکت را نیز پرداخت کنیم. تاکنون موفقیت های زیادی را به دست آورده ایم. به عنوان مثال در سال ۸۵ به عنوان کارآفرین نمونه استانی معرفی شدم.

حوله بافی خراشاد جهانی شد

در حال حاضر قریب به ۳۰۰ نفر عضو زیر نظر شرکت تعاونی روستایی زنان خراشاد هستند. شرکت تعاونی حوله های تولیدی این اعضا را خریداری کرده و از طریق نمایشگاه های مختلف به فروش می رساند.

درآمد هر عضو شرکت ماهیانه بیش از یک میلیون تومان است و از مزیت های مهم این هنر این است که هنرمندان هم خانه داری کرده و هم به اقتصاد خانه کمک می کنند.

در سال ۹۵ روستای خراشاد به عنوان اولین روستای حوله باف کشور، ثبت ملی شد و برای ثبت جهانی این روستا نیز اقداماتی در حال انجام است.

 رفع موانع حوله بافی

در حال حاضر افرادی از شهرهای بزرگ کشور مانند مشهد، یزد، قم، سبزوار، شاهرود و کرمانشاه برای فراگیری آموزش به این روستا می آیند.

اگرچه این هنر از موفقیت های زیادی برخوردار بوده اما موانع زیادی هم نیز پیش روی این هنر چندین ساله وجود دارد که باید رفع آن مورد توجه قرار گیرد.

تاکنون صادراتی برای نمونه به آلمان داشتیم که محصول ما در این کشور تایید شد اما به دلیل دلالی ها و واسطه هایی که در میان است، موفق به صدور نشدیم.

هزینه شرکت در نمایشگاه های خارجی بسیار بالا بوده و از عهده ما نیز خارج است بنابراین باید زمینه حضور در نمایشگاه های خارجی فراهم شود چراکه باید با حضور در نمایشگاه های خارجی زمینه صادرات جهانی را فراهم کنیم.
خوشبختانه افرادی که از اسپانیا و آمریکا می آیند، میزان زیادی از این محصول را خریداری می کنند.
تاکنون حمایت های زیادی از اعضای شرکت داشته ام که راه اندازی صندوق واحد اعتباری در شرکت تعاونی روستایی زنان خراشاد از جمله این اقدامات است. این صندوق به افرادی که تمایل دارند در زمینه حوله بافی شروع به کار کنند، وام ۵۰۰ هزار تومانی اعطا می کند که این تسهیلات بعد از مدت ۱۰ ماه برگشت داده می شود.

اکنون دیگر چند سالی است که بانویی از دیار روستای خراشاد که مهد پارچه بافی است این هنر را احیا کرده و حتی تولید این محصول به استان‌های دیگر و به خارج کشور نیز صادرشد.

خراسان جنوبی اگرچه دارای محرومیت های زیادی بوده اما دارای هنرمندان و ظرفیت های بالقوی است باید شناسایی و به کارگیری شوند. تنها راه نجات استان احیای هنرهای دیرینه و سنت های قدیمی  می باشد.