قدس آنلاین- گروه استان ها: هفته گذشته بود که رضایی کوچی، رییس کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی گفت :۶۰۰ هزار میلیارد تومان پروژه نیمه تمام در کشور وجود دارد که تکمیل آنها در بهترین حالت ۳۰ سال به طول می انجامد.
پروژه های بی مصرف
اگر بخواهیم براساس معیارهای فنی ومنطبق بر اصول محاسبات ریاضی به مساله پروژه های عمرانی به ویژه در بخش های زیر بنایی همچون راهسازی نگاه کنیم بی تردید به این نتیجه می رسیم که بسیاری از پروژه های نیمه تمام در صورت اتمام هم دیگر کارآیی لازم را نخواهند داشت .
برای مثال وقتی براساس محاسبات صورت گرفته مقرر شده یک محور خاص به میزان مشخصی تعریض شود تا پاسخگوی حجم تردد پیش بینی شده در ۱۰ سال آینده باشد ولی با گذشت ۱۵ یا ۲۰ سال هنوز نیمی از آن انجام نشده چگونه می توان انتظار داشت با اتمام آن تصور کرد بخشی از مشکل حل خواهد شد یا بیمارستانی که برای جمعیت احتمالآ ۶۰هزار نفری یک شهر در ۵سال آینده تعریف شده ولی با گذشت ۲۰ سال هنوز در مرحله ساختمانی باقیمانده است و جمعیت شهر به نزدیک ۱۰۰هزار نفر رسیده چگونه قرار است پاسخگوی نیاز واقعی ساکنان آن شهر باشد.
با این وصف به گفته کارشناسان عمرانی بسیاری از پروژه ها حتی اگر به اتمام هم برسند اثرات مثبتی به دنبال نخواهند داشت چون تمام محاسباتشان مربوط به گذشته است هرچند مثلا در پاره ای موارد به روز شده اند ولی باید بپذیریم که اساس برنامه ریزی و طراحی آن مربوط به دو دهه پیش بوده و ظرفیت تغییر پذیری محدودی دارند.
زخم کهنه لا علاج
نایب رییس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس در جلسه هفته گذشه مجلس با حظور نوبخت گفته بود: اگر روند واگذاری پروژه های نیمه تمام به همین منوال باشد ۱۵ سال زمان می برد تا ۷۱ هزار پروژه نیمه تمام به پیمانکار واگذار شود .
لذا به منظور کنکاشی دقیق تر از وضعیت موجود با جهانبخش محبی نیا(نایب رییس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس) گفتگویی تلفنی انجام دادیم واز وی پرسیدیم ساده ترین پاسخ به علت انباشت پروژه های ناتمام چیست که گفت: به طور خلاصه می توان گفت هیچ طرح وسیاستی برای حل این مساله در کشور نداریم .
وی ادامه داد: پروژه های نیمه تمام مانند زخمهای کهنه ای هستند که هر سال بر وسعت وعمق آنها افزوده می شود واز آنجایی که به طور طبیعی هرسال زخم های جدیدی ایجاد می شود زخمهای قدیمی فراموش می شوند واصلی ترین علت این امر ضعف مدیریتی است.
نماینده مردم میاندوآب، شاهین دژ و تکاب در مجلس شورای اسلامی افزود:با نگاهی به آمار این گروه از پروژه ها می بینیم در پایان دولت سازندگی تعداد آنها ۴۵هزار پروژه بوده ودر دولت دوازدهم به رقم ۷۱ هزار رسیده است لذا خود همین بیانگر ضعف مدیریتی و البته ساختاری در این حوزه است.
وی اظهار داشت :نمایندگان مجلس هم در این حوزه مقصر هستند چراکه سیاست ومنش رفتاری واحدی برای واگذاری پروژه ها ندارند و بیشتر نگاه موردی و منطقه ای است ونسخه کلان و ملی نداریم .
از سوی دیگر باید بپذیریم که در کشور بخش خصوصی قدرتمندی هم نداریم وبا وجود اینکه برنامه های ۵ساله توسعه می نویسیم و اصل ۴۴قانون اساسی را اجرایی کردیم اما بخش خصوصی توانمندی نداریم وتعدادی هم که هستند در بیشتر موارد به دنبال منافع زیاد والبته در سریعترین زمان هستند.لذا می توان باز نتیجه گرفت در ساختار وکارگزار با مشکل بنیادی روبرو هستیم.
محبی نیا در پاسخ به پرسش دیگر در خصوص پیرترین پروژه ها گفت: متاسفانه ما در کشور پروژه هایی داریم که از اواخر دهه ۶۰ آغاز شده اند وگرد فعالیت دولتهای سازندگی و اصلاحات و مدیریت جهادی بر تن آنها نشسته و هنوز هم به اتمام نرسیده اند.
از وی در خصوص واگذاریها پرسیدیم که اظهارداشت: واگذاری ۴هزار پروژه از ۷۰ هزار پروژه عدد قابل دفاعی نیست و با این روند سالها زمان لازم داریم تا همین تعدا پروژه موجود تعیین تکلیف شود ولی نکته قابل توجه در اقدامات صورت گرفته واگذاری پروژه هایی است که بالای ۶۷ درصد پیشرفت داشته اند به بیان ساده تر می بینیم در عمل باز هم پروژه های عقب مانده تر همچنان به فراموشی سپرده می شوند یا کمتر دیده می شوند.
از نایب رییس کمیسیون برنامه وبودجه مجلس می پرسیم بیشترین پروژها در کدام بخش قرار دارند که پاسخ داد:در بخش عمران وحمل ونقل بیشتر درگیر این مساله هستیم وحوزه های بهداشت ودرمان و آموزش وپرورش و انرژی در رتبه بندیهای بعدی انحراف از معیار قرار می گیرند.
محبی نیا درپاسخ به این سوال که کدام استانها بیشترین تعداد پروژه ناتمام را دارند گفت: به طور مشخص باید بگویم استانهای کم برخوردار بیشترین انباشت پروژه های نیمه تمام را دارند چرا که در تمام بخشها از قبیل بخش خصوصی قدرتمند دچار مشکل هستند. برهمین اساس می توان استانهایی چون سیستان وبلوچستان وآذربایجان غربی در صدر قراردارند.
نظر شما