قدس آنلاین- «رسول نجفیان» هنرمندی است که در عرصه‌های مختلف و گوناگونی حضوری جدی و مؤثر داشته است. در شعر، موسیقی، نمایش، سینما و تلویزیون، همه ما آثاری خاطره‌انگیز با حضور او به یاد داریم. او که درطول دوران فعالیت خود با کارگردان های بزرگی کار کرده است و خود نیز تجربه کارگردانی دارد، این‌روزها بیشتر به اجرای نمایش‌های آیینی و سنتی برگرفته از «شاهنامه فردوسی» می‌پردازد و سعی دارد نسل جوان را با این کتاب بزرگ و داستان های حماسی آن بیشتر آشنا کند. در این زمینه با او هم‌کلام شده‌ایم:
این‌روزها شما را کمتر در تلویزیون می‌بینیم، مشغول چه‌کارهایی هستید؟
بله، درست است. بنده در سال گذشته ۳ کار نمایشی داشتم، اما در صداوسیما فعالیت خاصی نداشتم. البته این‌روزها درحال کار برای سازمان صداوسیما هستم، چون در حال‌حاضر مشغول ایفای نقش در سریال «از یاد رفته‌ها» به کارگردانی بهرام بهرامیان برای پخش در شبکه ۵ سیما هستم.
ازطرف دیگر هم برای بازی در نمایش «بنگاه تئاترال» به کارگردانی آقای هادی مرزبان مشغول تمرینیم. انشاءالله در ماه‌های آتی این نمایش روی صحنه خواهد رفت. سال گذشته هم در نمایشی به نام «دوران خوش بازنشستگی» به‌مدت ۶۰ دقیقه مونولوگ داشتم و با خود گفتم که شاید با بازی کردن در این نمایش بتوانم به شهدای والامقام ادای دینی کرده باشم.
بنده می‌خواهم از شما اجازه بگیرم که یک خبر درخصوص «زال و سیمرغ» بدهم و آن این است که پیش‌تولید آن را با هزینه شخصی شروع کرده‌ام و طراحی دکور و لباس آن انجام شده است. البته اخبار بعدی درباره آن اطلاع‌رسانی خواهد شد.
این‌روزها فعالیت هنرمندانی که بتوانند به‌صورت تخصصی آثاری عرضه کنند که بازگوکننده هویت ایرانی باشد، بسیار کم‌رنگ شده است، ولی شما همیشه جزو هنرمندانی بوده‌اید که آثار ارزشمندی در این زمینه داشته‌اید. به‌نظر شما برای جبران این نقیصه و این‌که بتوان آثاری را با این نگاه در قالب رسانه ملی آورد، چه باید کرد؟
برای این موضوعی که شما گفتید خیلی متأسفم، چراکه این آثار هنری به‌خصوص شاهنامه، بخشی از هویت ملی ماست و باید از آن‌ها بهره ببریم. شاهنامه علاوه‌بر این‌که برای ما حکمت و فرزانگی به ارمغان می‌آورد، برای تمام جهان دارای اهمیت زیادی است، در نتیجه نیاز به آن روزبه‌روز دیده می‌شود. هرچقدر زمان می‌گذرد، جهانیان به حکمت و اندیشه مستتر در آن بیشتر پی می‌برند. من پیگیری این موضوع را ضرورت دانستم و سعی کردم نمایش‌های مختلفی را با محوریت این منابع فرهنگی ارزشمند به‌روی صحنه ببرم و در همین تریبون می‌گویم که متأسفانه این موضوع در صداوسیما هیچ جایگاهی ندارد.
پس درواقع معتقدید که صحنه تئاتر نسبت به قاب رسانه ملی برای ارائه چنین آثاری مناسب‌تر است؟
بله، کاملاً با این نظرتان موافقم، به این دلیل که هنرمندان در این حوزه در عرصه تئاتر بیشتر فعالیت می‌کنند. اگرچه در وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی و مرکز هنرهای نمایشی، بودجه مناسبی برای این امر تخصیص نشده است، اما می‌توان با صراحت گفت که فعالیت هنرمندان در این حوزه پررنگ است. در عین‌حال شهرداری هم کمک‌های مناسبی در این‌‌زمینه به بنده ارائه کرد و با همیاری دوستان، اجراهای زیادی از شاهنامه در فرهنگسراهای مختلف داشتم. کاری که برای اجرای شاهنامه انجام می‌دهیم، به بودجه زیادی نیاز دارد و هزینه بزرگی لازم دارد، در نتیجه ما در تکاپوی آن هستیم که بودجه این امر فراهم شود تا بتوانیم فعالیت خوبی در این حوزه داشته باشیم که حتی این موضوع را به خانه‌های مردم ببریم تا جوانان و خانواده‌ها این اجراها را در منازل خود نظاره‌گر باشند. کار کردن در این محوریت یک نوع ترویج صلح برای همگان است که باید برای ترویج آن کار شود. دنیا دربرابر مولانا، سعدی و فردوسی سر تعظیم فرود آورده وحیف است که ما از این موضوع غافل باشیم و جوانان ما اطلاعی از این سرمایه بزرگ فرهنگی نداشته باشند و آن را از بیگانه بطلبند.
اگر ما مدتی غذایی نخوریم، مریض می‌شویم؛ همان‌طورکه ما به غذا و آب نیاز داریم، به تغذیه فرهنگی هم نیاز داریم. مهم‌ترین موضوع بشریت، مسئله فرهنگی است و در حال‌حاضر، جامعه امروز ما نیاز مبرم به این امر دارد. اگر تغذیه فرهنگی در جامعه‌ای نباشد، آن جامعه با وجود همه امکانات و ثروت‌ها سقوط می‌کند. پس باید از فرهنگ و هنر به‌خوبی بهره ببریم تا بتوانیم برای نسل‌های بعدی هم اثری به‌جا بگذاریم.
بعد از انقلاب اسلامی شما جزو هنرمندانی هستید که برای مردم ماندگار شده‌اید و با آثار شما ارتباط خوبی برقرار کرده‌اند؛ ازجمله قطعه «عجب رسمیه» که در حافظه مردم ماندگار شده است. با توجه به تنوع حوزه‌های فعالیت‌تان، خودتان را در کدام‌یک از شاخه‌های هنری موفق‌تر می‌دانید؟
این که نظر لطف شما نسبت به بنده است. این هم لطف الهی بوده که من یک شعری را سرودم، آهنگی برای آن ساختم و درنهایت خواندم و استقبال خوبی بین تمام مردم داشت. این استقبال تماماً به‌دلیل تأثیر ادبیات است که اهمیت آن را خدمت شما عرض کردم. اگر قرار باشد یک حوزه را انتخاب کنم، واقعاً من کارگردانی را انتخاب می‌کنم، چون می‌توان همه این بخش‌ها و فعالیت‌ها را در کارگردانی جمع کرد. این را هم بگویم که خود بنده اگر مدتی بازیگری نجام می‌دهم، ناخودآگاه دلم برای موسیقی تنگ می‌شود. یک لوح موسیقی هم از آثار خودم انتخاب و اجرا کرده‌ام که انشاءالله روانه بازار خواهد شد. ولی من کارگردانی سینما را می‌پسندم، به این دلیل که فیلمی را هم قبل از انقلاب کارگردانی کردم که در آسیا برنده شد.
نظر شما