قدس آنلاین- در حالی توافقنامه پاریس کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای را به عنوان عامل اصلی گرمایش زمین هدف قرار داده که منبع گسیل عمده گازهای گلخانه‌ای بخش‌های مصرف کننده انرژی فسیلی از جمله نفت و گاز است و اجرای توافقنامه پاریس ممکن است در توسعه و استفاده از این منابع به عنوان پیشران اقتصادی کشور خلل جدی وارد کند.
حدود یک سال پیش یعنی ۲۳ آبان‌ماه سال ۹۵ مجلس اجرای توافقنامه تغییرات اقلیمی پاریس را تصویب کرد. توافقی که خانم ابتکار برای دفاع از تصویب آن در مجلس، اجرای آن را معادل کاهش آلودگی هوا دانست. اما در متن این توافقنامه که تعهد به آن از لحاظ قانونی الزامی است از کشورهای جهان خواسته شده برای کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و محدود ماندن افزایش گرمایش زمین زیر ۲ درجه سانتیگراد تلاش کنند.
برخی از نمایندگان مجلس با بی اطلاعی کامل از این توافقنامه، اجرای آن را با اجرای برنامه‌های کاهش آلودگی هوا یکسان دانسته‌اند و در تأیید این توافقنامه مشارکت نمودند حال آنکه کاهش گازهای گلخانه‌ای که موضوع اصلی این توافقنامه است ارتباطی با آلاینده‌های محیط زیست ندارد. گفتنی است که شورای نگهبان پس از بررسی به‌دلیل عدم‌ارائه اسناد ضمیمه، لایحه مذکور را به مجلس عودت داد و این موافقتنامه برای بررسی بیشتر به کمیسیون کشاورزی ارجاع داده شد.
نگرانی اصلی در مورد تصویب این لایحه در مجلس، قبول محدودیت‌هایی در حوزه‌های اقتصادی و صنعتی در سال‌های آینده با پذیرش این توافقنامه است، زیرا منبع گسیل عمده گازهای گلخانه‌ای مربوط به بخش‌های تولید انرژی و واحدهای صنعتی و بطور کلی تمامی بخش‌های مصرف کننده انرژی‌های فسیلی از جمله نفت و گاز است.
محدود کردن استفاده از منابع فسیلی مغایر با مسیر پیشرفت کشور و تحقق اقتصاد مقاومتی است. چراکه تجربه برجام به خوبی نشان داده که دشمنان ایران قصد دارند با تحمیل تعهدات بین المللی و رویارویی و همراهی کشورهای دنیا اهداف از پیش تعیین شده خود را تحت عنوان مسائل زیست‌محیطی و اقدامات بشردوستانه جلو ببرند. از دید کشورهای توسعه یافته توافقنامه پاریس ابزاری است که قدرت رقابت رقبای آینده مخصوصاً ایران را به عنوان دارنده منابع عظیم نفت کنترل خواهد کرد. چراکه در آینده نه چندان دور کشور ایران جزو محدود کشورهای دارنده منابع نفت و گاز خواهد بود.
با توسعه صنعت نفت و گاز و مصرف آن، سال‌های باقیمانده تا پایان منابع فسیلی رو به کاهش است. بنابر گزارش شرکت بریتیش پترولیوم در سال ۲۰۱۶ خاورمیانه تا ۷۰ سال آینده با اتمام منابع نفت و گاز روبه‌رو خواهد شد. اما این میزان برای کشورهای اتحادیه اروپا با احتساب کشور روسیه حدود ۲۵ سال است که اگر کشور روسیه از اتحادیه اروپا جدا گردد عملاً چندسالی تا پایان منابع کشورهای اروپا باقی نمانده است. به عبارت دیگر قابلیت کشور ایران برای توسعه و استخراج منابع نفتی بسیار بالا است. این نکته زمانی قابل توجه است که میزان برداشت نفت برخی از میادین کشور به ۵% هم نمی‌رسد در حالی‌که بسادگی تا ۲۵% قابلیت افزایش تولید را دارند.
گزارش شرکت بریتیش پترولیوم همچنین اعلام می‌کند که کشور ایران تا ۱۱۰ سال آینده تولید نفت خواهد داشت در حالی که کشور آمریکا تنها تا ۱۲ سال آینده دارای منابع نفت خواهد بود. در حوزه استخراج گاز نیز کشور ایران تا ۱۷۷ سال آینده و کشور آمریکا تا ۱۴ سال آینده دارای منابع گازی خواهد بود. بنابر این نفت و گاز برای کشور ایران در سالهای آینده مزیت رقابتی بالایی را ایجاد خواهد کرد.
بنابر این به نظر می‌رسد که منابع نفت و گاز فعلی کشور، در آینده نزدیک به مزیت رقابتی کشور در دنیا تبدیل خواهد شد و هر اقدامی که مانع از تحقق این امر شود در تضاد با منافع ملی و اقتصادی کشور است. لذا تأیید سریع توافقنامه پاریس بدون بررسی حوزه‌های اثرگذاری آن در کشور ممکن است با محدودیت‌های غیرقابل جبرانی همراه شود.

منتشر شده در ویژه نامه روایت امروز روزنامه قدس