قدس آنلاین- در این میان، مدتی است که شورای صنفی نمایش از سوی سینماگران با نقدهای تند و متعددی روبه‌رو شده است. گروهی از سینماگران این شورا را به جانبداری از بخشی از تولیدات سینمایی و سوزاندن فیلم‌های دیگر یا به‌اصطلاح «فیلم‌سوزی» متهم می‌کنند. عده‌ای هم می‌گویند این شورا باید برداشته شود و سینماگر و صاحب فیلم، خودشان برای اکران به تعامل برسند. برخی نیز می‌گویند این شورا با کمی تغییرات در آیین‌نامه‌اش می‌تواند همچنان فعالیت کند.
آیین‌نامه شورای صنفی کهنه است
سیدضیاء هاشمی، تهیه‌کننده سینما و مدیرعامل جامعه صنفی تهیه‌کنندگان، عملکرد و ساختار این شورای صنفی را در تمام این سال‌ها مناسب ندانسته و می‌گوید: به نظر من، یک مشکل و ایراد اساسی در آیین‌نامه و ساختار شورای صنفی وجود دارد و آن کهنه و قدیمی‌بودن بندهای آیین‌نامه است. آیین‌نامه‌ای که الآن مبنای کار شوراست، جوابگوی روند کنونی اکران نیست و به همین دلیل نیز طبیعتاً نمی‌تواند توقعات مردم را برآورده کند. تصور می‌کنم این آیین‌نامه به یک تغییرات اساسی و جدی نیاز دارد و با توجه به روند موجود، باید توجه ویژه‌ای به آن بشود.
این تهیه‌کننده می‌افزاید: زمانی اگر فردی می‌خواست بلیت رزرو کند، باید با تلفن گویا تماس می‌گرفت یا نهایتاً کسی آن طرف خط بود و نام آن شخص و تعداد صندلی‌هایی که نیاز داشت را رزرو می‌کرد. این آیین‌نامه مربوط به همان زمان است در حالی که رزرو بلیت الآن توسط سایت‌هایی مانند «سینما تیکت» اتفاق می‌افتد. منظور من این است که سینمای ما از برخی جهات به‌شدت رشد کرده ولی آیین‌نامه و روند اکران هنوز به همان شیوه قدیمی مانده است؛ به همان شکل سابق که ما یک سرگروه داشتیم و فیلمی را اکران می‌کردیم. در حالی که حداقل، سالن‌های ما نسبت به آن دوران خیلی بیشتر شده‌اند.
وی با اشاره به اینکه ما الآن پردیس‌هایی با سالن‌های ۱۲ تایی، ۸ تایی و... داریم، اضافه می‌کند: این تغییرات در مصوبات به وجود آمده است ولی عملاً در آیین‌نامه جایی ندارد. به شکلی که اگر الآن بخواهید کوچک‌ترین تغییراتی در آن ایجاد کنیم، برخی فکر می‌کنند که این قضیه درباره فلان فیلم یک نوع بدعت است در حالی که این اتفاق باید برای همه فیلم‌ها بیفتد.
هاشمی ادامه می‌دهد: البته این نکته را هم بگویم که اگر اکنون بخواهیم به هر شکلی در آیین‌نامه تغییری ایجاد کنیم، جوابگوی سینمای فعلی نخواهد بود چون ما الآن سالن سینما نداریم. در تهران به بیش از ۵۰۰ سالن و در شهرستان‌ها هم به بالای ۱۵۰۰ سالن سینما برای این روند اکران نیازمندیم. وقتی مجموعه سالن‌های ما به این شکل است، یعنی خیلی عقبیم و برنامه‌ریزی برای آن خیلی سخت است. تغییر در آیین‌نامه مطمئناً وضعیت را از شرایط فعلی بهتر خواهد بود ولی تا زمانی که سالن‌های سینما افزایش پیدا نکند، هر راهی را که برویم به همین جا ختم خواهد شد و باز هم حرف و سخنی وجود دارد. چون تولید و عرضه و این تعداد سالن سینما با هم همخوانی ندارند.
تصمیم‌گیری را به دست دولت بدهند
اما محسن محسنی‌نسب، کارگردان و تهیه‌کننده سینما، اساساً با حضور شورای صنفی مخالف است و می‌گوید: اگر اجازه بدهید، بد نیست این دهه را با دهه ۷۰ که من فکر می‌کنم بهترین زمان برای سینمای ما به لحاظ چرخه عرضه و تقاضا بود، مقایسه کنم. در دهه ۷۰ فیلم‌ها بر اساس سرعت ساختشان و به ترتیب اکران می‌شدند و در واقع، این وزارت ارشاد بود که در نحوه نمایش فیلم‌ها تصمیم‌گیری می‌کرد. بعداً قدرت را به دست آدم‌هایی که ذی‌نفع هستند، دادند و این‌ها هم منافع شخصی خود را به منافع جمع ترجیح دادند و همین قضیه باعث ایجاد مشکلات زیادی برای فیلمسازان شد و تقریباً جمع کثیری از این دوستان از روند کاری شورای صنفی و زمان اکران و پخش فیلمشان راضی نیستند.
وی ادامه می‌دهد: الآن مشکل عمده ما این است که این سینمادارها هستند که تصمیم می‌گیرند چه فیلمی در چه شرایط و چه مدتی نمایش داده شود و دیگر کاری به کیفیت فیلم ندارند. ما عملاً اکنون چیزی به نام شورای صنفی نداریم و این شورا فقط در حد اسم است. این سینمادارها هستند که تعیین‌کننده‌اند و در این میان، مشکلات زیادی را درست کرده‌اند. یکی از این مشکلات بزرگ‌کردن و گران‌کردن دستمزد برخی از بازیگران است. مشکل دیگر این است که این تصمیمات باعث شده که دیگر بازیگر جوانی وارد سینما نشود و نقش‌ها در میان چند نفر بازیگرِ بفروش که سینمادارها آن‌ها را می‌پسندند، بچرخد. این‌ها مشکلاتی هستند که شورای صنفی برای سینما به وجود آورده است.
محسنی‌نسب اضافه می‌کند: چه اشکالی دارد که همانند دهه ۶۰ و ۸۰ دولت درباره ساخت و اکران فیلم‌ها تصمیم بگیرد؟ به نظرم این کار منطقی‌تر است و این‌گونه همه راضی‌تر خواهند بود. آن زمان ما چنین مشکلاتی نداشتیم زیرا اصلاً چیزی به نام شورای صنفی نبود. اما اکنون این شورای صنفی است که تصمیم می‌گیرد که فقط منافع کسانی که در سینما ذی‌نفع هستند و قدرت دارند، حفظ شود و بقیه اصلاً مهم نیستند.
نظر شما