قدس آنلاین- دیروز صبح، خبرنگاری چشمانش را بست. فرصت زندگی‌اش تمام شده بود. فرصت خون دل خوردن برای مردم، حرف زدن و نوشتن و پیگیری کردن حق ملت، فرصت فریاد زدن برای مردم و به‌جای مردم. خبرنگاری که حق خبرنگاری را تمام و کمال ادا کرده بود، چشمانش را با خیال راحت بست، چون می‌دانست که همکارانش با چشمان باز هستند و قلم او زمین نمی‌ماند.

«مریم زنگنه» سال‌ها در گروه‌های شهری و اجتماعی روزنامه قدس برای مردم قلم زد. قلمی که با اتکا به ذوق سرشار و قریحه هنرمندانه‌اش، همیشه خوانندگان را جذب می‌کرد. نام او بر گزارش‌های اجتماعی روزنامه به یک برند بدل شده بود و خوانندگان قدیمی قدس نوشته‌های او را با شوق دنبال می‌کردند. او از سال ۱۳۷۹ همکار روزنامه قدس شد. نخست در گروه شهری در مشهد به نوشتن گزارش و خبرهایی درباره وضعیت شهر و مشکلات مردم پرداخت و بعد برای ادامه تحصیل در رشته ارتباطات اجتماعی به تهران آمد. نخست خبرنگار ویژه‌نامه «جاده» بود که به مسائل جوانان و نوجوانان می‌پرداخت و پس از آن خبرنگار گروه اجتماعی روزنامه شد، تا این‌که نشانه‌های بیماری سرطان در او ظاهر شد. او چندسالی بود که از تحریریه روزنامه دور مانده بود، چراکه بیماری سرطان دست از سرش برنمی‌داشت. اما او با امید به زندگی و شوق به دوباره نوشتن، جانانه با بیماری جنگید. چندبار سرپا ایستاد، ولی سرانجام دیروز و در سن ۴۴ سالگی مرگ او را به دنیای جاودانه‌ها برد و چیزی‌که برای ما همکاران و دوستانش باقی ماند، خاطره تلاش حرفه‌ای و مهربانی و از خودگذشتگی‌اش در کار بود. چشم‌هایش تا آخرین لحظه باز ماند تا ثابت کند خبرنگار حتی نیمه‌جان و افتاده بر بستر بیماری جانکاهی چون سرطان هم دست از وظیفه‌اش برنمی‌دارد و تنها مرگ می‌تواند او را از رسالتش بازدارد.

دیروز تحریریه روزنامه قدس، روزی تلخ را تجربه کرد؛ روزی که شاهد بودیم قلم یک خبرنگار از دستش افتاد و چشمانش بسته شد، قلمی که در توصیفی‌نویسی و گزارش‌های اجتماعی و شهری کم‌نظیر بود. درگذشت این همکار عزیزمان را به جامعه روزنامه‌نگاران ایران، روزنامه‌نگاران خراسانی و به‌خصوص همکاران سال‌های دور و نزدیک روزنامه قدس و خانواده او تسلیت می‌گویم و برای او در زندگی جاودانه‌ای که آغاز کرده است، آرامش و شادی آرزو می‌کنم.