قدس آنلاین- انتشار گزارشی با عنوان «لایحه حمایت از معلولان برای اشتغال ضمانت اجرایی ندارد» در صفحه اجتماعی روزنامه با واکنش‌های بسیار جامعه معلولان کشور، بویژه دانش آموختگان بیکار این جامعه مواجه شد. با سپاس از تمامی این بزرگواران بخشی از پیام‌های ارسالی را تقدیمتان می‌کنیم.

*من دوستی ۳۲ ساله دارم که نابینای مطلق هستند و معلولیت شدید دارند. ایشان اهل روستاست و در مناطق محروم زندگی می‌کند. خیلی زحمت کشید و خیلی درس خواند و در شهرستان تنها معلول تحصیل کرده با مدرک لیسانس حقوق قضایی محسوب می‌شود با این حال برای به دست آوردن کار تلاش و پیگیری بسیاری کرده، اما موفق نشد. پدر این خانم کارگری است که سنش بالاست و نمی‌تواند کار کند و طبعاً درآمدی هم ندارد. این خانم توان کاری دارد، ولی کسی به خاطر معلولیت بینایی به ایشان کار نمی‌دهد. این خانم نابینا مدتی در بهزیستی  مشغول به کار بود، اما رئیس بهزیستی  او  را از کار اخراج و دختر خودش را جایگزین او کرد. دوست من متأسفانه همچنان مشکل بیکاری دارد. در شهرهای کوچک خبری از حمایت از معلولان نیست.       یک خانم

*منصوره مرادحسینی هستم. متولد ۱۳۶۳ مدرک کارشناسی ارشد روان‌شناسی بالینی دارم و بیکار. از ناحیه دوپا به صورت مادرزاد معلولیت شدید دارم به سختی زندگی می‌کنم و نیاز به حمایت شدید بهزیستی دارم.

*یکی از مسئولان بالاهای شهرمان که باهاشون فقط سلام و علیک داشتم، بنده اون موقع لیسانس بودم و با وعده و وعیدهای دروغ امروز رو و به فردا و فردامو به پس فردا پاس داد. درحالی که همان موقع خدای بالاسر شاهده که داماد خود ایشان لیسانس شهرسازی داشت و او را در یکی از مناطق شهرداری شهرمان استخدام کرد.

*بنده س. معنوی، معلول ۹۰ درصدی جسمی حرکتی، متأهل و توانایی انجام هرکار و فن و هنری رو که بگن دارم از انواع نرم افزارهای رایانه‌ای گرفته تا حوزه مالی و... ولی نیست!

*عفت ف هستم از استان چهارمحال و بختیاری. متولد ۱۳۶۴. فوق لیسانس ادبیات. چهار مقاله چاپ کرده‌ام. هزار بار بهزیستی شهرستان فارسان رفتم، گفتن رشته تو به درد ما نمی‌خورد؛ یعنی برای کار توی یک دبیرخانه یا تلفنچی شدن حتماً باید دکترای روان‌شناسی باشم؟

کانون پرورشی کودکان و نوجوانان رفتم، آموزش و پرورش هم رفتم که سلامت جسمی مد نظر دارند، اما هیچ کدام به نیرو احتیاج ندارند. مؤسسه خیریه شهرمان هم رفتم. حتی خانه سالمندان رفتم، می‌گویند رشته تو به درد ما نمی‌خورد.

یعنی حتی در یک دبیرخانه یا بهزیستی من نمی‌تونم  تلفنچی هم باشم. دوره لیسانسم را در شهرکرد گذراندمو دوره ارشد را در یزد. با هزار درد و نداری و وضعیت سختم درس خواندم... اما کو نتیجه اش. کسی صدای من را نمی‌شنود. یک دختر سالم می‌تواند آرایشگری و خیاطی و فروشندگی کند. پس من چیکار کنم. مگر بهزیستی برای بهتر زیستن نیست. خب مشکل من را هم حل کنید. شما وسیله خیر هستید پس کاری کنید.

*با سلام و خسته نباشید. من ۲۷ ساله فوق لیسانس مهندسی کشاورزی از دانشگاه سراسری هستم. اینکه با وجود بیماری دیستروفی با چه مشقتی درس خوندم به کنار. اینکه در یک خانواده پنج نفره سه نفرمون دیستروفی داشتیم به کنار. اینکه هفت سال پیش پدرم را از دست دادم به کنار. اینکه با چه دید ترحم آمیز و ناراحت کننده‌ای در جامعه برخورد می‌شویم به کنار. اینکه به خاطر یکسری مسائل و دید ترحم آمیز و بدی که در شهر کوچک محل تولدم (هشترود) داشتم و باعث شد نامزدم پس از فقط چند روز سپری شدن از عقدمون بگوید نمی‌توانم با بیماریت کنار بیام و با کلی آبروریزی جدا بشود، به کنار. اینکه مجبور شدم بیایم تبریز و در یکی از شهرک‌های اطرافش مستأجر بشوم به کنار. اینکه با هزار بدبختی یک شغل در مغازه با ۱۲ ساعت کار و ۷۰۰ تومان درآمد پیدا کردم که به زور اجاره خانه و خورد و خوراک راجواب می‌دهد به کنار. من تحت پوشش هیچ سازمان حمایتی و بیمه‌ای نیستم و چند ساله که به خاطر مسائل مالی نمی‌توانم دکتر بروم و تحت نظر باشم، هر چند که بیماری ما درمان ندارد و فقط شاید بشود کمی جلوی پیشرفتش را گرفت.

اکنون هم از شما خواهش می‌کنم که اگه می‌توانید پیام من را به وزیری یا مسئولی که کاری از دستش برمی آید برسانید که شرایطی فراهم کند تا شغل کارمندی داشته باشم که بتوانم با آن زندگیم را  بگذرانم. اگه بتوانید چنین کمکی بکنید یک عمر دعاگوی شما هستم. تمام گفته‌هایم عین حقیقت است و قابل اثبات با مدرک.

با تشکر. مهدی. تبریز. دیستروفی عضلانی

*بنده معلولی هستم که پدر و مادرم فوت شده و مستقل هستم. در واقع خودسرپرست هستم، ولی معیشت زندگیم به سختی تأمین می‌شود. فوق لیسانس مدیریت را با هزار آرزو گرفتم که حداقل استخدام بشوم و به استقلال مالی برسم. یک معلول تا دستش به جیبش نرسد و تااستقلال مالی نداشته باشد، مشکلات دارد که مهم‌ترین مشکلی که به وجود می‌آورد این است که مانع ازدواج می‌شود. نمی‌دانم نیروهای طرح داخل بهزیستی از کجا می‌آیند، یا بخش خصوصی بهزیستی هم نیرویی که جذب می‌کند یا پارتی دارد یا با سفارش می‌آید. وقتی یک معلول می‌رود حتی برای چنین شغل‌هایی به بهانه‌های مختلف از جمله اینکه رشته شما مرتبط نیست و... مواجه می‌شود. تنها درخواستم از دولت و بهزیستی این است که برایم کاری فراهم کنند.

محمد

*بهزیستی به خاطر ویلچری بودنم من را استخدام نکرد، اما یک معلول خفیف استخدام کرد، الکی گفتند ایشان نمره آورده در صورتی که من بهتر از ایشان پاسخ داده بودم.

*سلام دوست عزیز. من فوق لیسانس شیمی آلی دارم؛ دو ساله که دانش آموخته شده‌ام. معلولیتم کم بینایی و کم شنوایی است. سال گذشته در آزمون استخدامی آموزش و پرورش سهمیه هرمزگان هم مرحله کتبی و هم مصاحبه قبول شدم. خود مصاحبه کنندگان هم گفتند قبول هستی و بالاترین امتیاز را گرفتی. یک ماه بعد وقتی نتیجه‌ها روی سایت سازمان سنجش آمد برای من زده بود «داوطلب گرامی فرایندرشته شغل محل شما هنوز تکمیل نگردیده نتیجه نهایی پس از تکمیل فرایند اعلام خواهدشد». با اداره کل هرمزگان تماس گرفتم و پرسیدم چرا نتیجه مصاحبه من این طوری است. گفتند از نظر ما قبول هستی و اسمت را جزو قبولی‌ها فرستادیم تهران. یک ماه بعدش نتیجه آمد که رد شدید. علت را جویا شدم، گفتند که خانواده ایثارگربه جایت پذیرفته شده در صورتی که خانواده ایثارگری روز مصاحبه آنجا نبود و دروغ می‌گفتند. به دیوان عدالت شکایت کردم. دیوان هم ردم کرد. بعد از آن سه بار دفترچه استخدامی آمد نه رشته من را خواستند و نه سنم دیگر مناسب است.

*می‌خواستم از وضعیت افراد نابینا براتون بگم. خیلی هاشون با مدرک بالا بیکارن. وقتی دنبال کار میرن تنها حرفی که بهشون میزنن اینه که اگر پارتی دارین  بیاین سر کار!

*من نقص عضو هستم و مستأجر و دارای سه فرزند و بیکار. کسی را ندارم که کمکم کند و اکنون نزدیک سه ماهه کرایه خانه‌ام را نداده‌ام و صاحبخانه می‌خواهد وسیله هایم را  توی کوچه بریزد. آخر این درست است؛ من بیمه ندارم بچه هایم را دکتر ببرم. من باید چکار کنم، درد دلم را به کی بگم، من اگر زنده باشم همین هفته هست، دیگه بریدم، خسته شدم.

* سلام. من دانشجوی ارشد رشته حقوق هستم و معلولیت دارم. (ویلچر نشینم).غرض از مزاحمت اینکه یک لایحه‌ای به نام لایحه حمایت از حقوق معلولان را دولت به مجلس فرستاد که به تصویب رسیده و اکنون در شورای نگهبان هست.

موضوع این است که این لایحه را خود دولت ارائه داده، اما هنوز در شورای نگهبان تصویب نشده و آیین نامه‌های اجرایی‌اش نوشته نشده. خود دولت می‌خواهد به بهانه نبود بودجه ماده ۲۸ این لایحه را ناقص اجرا کند؛ در حالی که خود دولت اعلام کرده ۷۰۰۰ میلیارد تومان برای اجرایش در بودجه ۹۷ در نظر گرفته، اما با تماس هایی که با رئیس و معاون توانبخشی بهزیستی کشور داشتیم، عذر نبود بودجه آوردند و ماده ۲۸ را که در آن نوشته باید طبق قانون کار حداقل حقوق که اکنون یک میلیون تومان است را به معلولان شدید و خیلی شدید بدهند، اما این آقایان فقط می‌خواهند به بهانه نبود بودجه به معلولان متأهل این حقوق را بدهند و به بهانه نبود بودجه مابقی بودجه را به جیب بزنند. (به نام معلولان به کام مسئولان) حال با این تفاسیر از شما خواستارم این موضوع را در روزنامه درج کنید تا دولت تحت فشار افکار عمومی مجبور به اجرای کامل لایحه شود.

.