به گزارش گروه فرهنگی قدس‌آنلاین، یکی از مهمترین راه‌های جلب اعتماد مخاطب برای پایبندی او به یک رسانه و بویژه یک رسانه خبری، سرعت خبررسانی در کنار دقت آن است. وقتی می‌گویند یک رسانه باید چابک باشد، به همین معناست. رسانه ملی با تمام بزرگی و تشکیلات عریض و طویلی که دارد، بارها و بارها نشان داده که در این بخش ایرادات جدی دارد. این مشکلات دو بار با وقوع ماجرایی، تذکر داده شده و با تأسف کسی به فکر رفع آن نبوده است. در اینجا هدفم به طور خاص سرعت خبررسانی در این رسانه کلیدی کشور است. هدفم بررسی دیگر ایرادات نظیر دعوت از میهمانان پردردسر که از این رسانه برای کلاهبرداری از مردم پلکان می‌سازند، دنباله رو فضای مجازی شدن به جای جلودار آن بودن، بی‌کیفیت شدن بخش عمده آنتن در بیشتر شبکه‌ها و غیره و غیره نیستم.
چند روز قبل در کرمانشاه بار دیگر زلزله آمد، یکشنبه چهارم آذر، درست ساعت هشت و هفت دقیقه! مطابق معمول اولین اخبار تأیید نشده از فضای مجازی در میان مردم پخش شد، درست پنج دقیقه پس از زلزله. در این حال میلیونها نفر که بستگانی در منطقه داشتند و یا برای کسب خبر، سعی در تماس با منطقه زلزله زده داشتند و میلیونها نفر نیز به سایت مراکز زلزله نگاری هجوم برده بودند، به طوری که تا دقایق متمادی پس از اولین خبرها، برقراری تماسها غیرممکن بود و آن سایتها نیز که اصولاً برای چنین مواقعی طراحی شده بودند؛ قفل!
این زمان طلایی خبر است! در اینجا رسانه‌ای موفق است که بتواند در این دقایق نخستین خبرها را حتی در حد یک سطر و اگر تصویری است، حتی در حد زیرنویس اعلام کند تا مردم دست کم تعیین کنند این باز شایعه‌ای دیگر در فضای مجازی است یا واقعیت دارد. اگر چنین کردید، مخاطب اغلب توسط رسانه شما صید شده و تا پایان این ماجرا اخبار را از منبع شما دنبال خواهد کرد. در آن دقایق هیجانزده وارد شبکه خبر شدم. مستندی بی‌ربط در حال پخش بود. در زیرنویسها هم هیچ ردی از کرمانشاه نبود. بقیه شبکه‌ها نیز به همین ترتیب، اولین خبرها در خبرگزاریهای داخلی حدود ساعت ۲۰/۸ منتشر شد. تقریباً همزمان با آن‌ها و در مواردی زودتر، برخی رسانه‌های خارج از کشور به عنوان خبر فوری، زلزله در کرمانشاه را زیرنویس می‌کنند، ساعت از هشت و بیست دقیقه، یعنی نزدیک ۱۵ دقیقه از وقوع زلزله گذشته و هیچ اثری در رسانه ملی کشور نمی‌بینیم. ولی چه باک، خبر هشت و سی پیش روست. حتماً همه چیز را خواهد گفت.
حالا ساعت بیست و سی شده و تمام خبرگزاریهای مکتوب از خبر زلزله پر شده‌اند. شبکه‌های خارجی از ۱۰ دقیقه قبل زیرنویس را شروع کرده و حالا تکه تکه خبرهایی اعلام می‌کنند. شدت زلزله ۴/۶ در مقیاس ریشتر بوده و همین همه را ترسانده، بخش خبری بیست و سی شروع شده و در کمال حیرت در تیتراژ آن کمترین خبری از زلزله نیست! در برخی رسانه‌های خارجی اولین تلفات ۷ نفر اعلام شده که بعد معلوم شد جعلی است. رسانه‌های عراقی و کویتی هم خبر زلزله را رفته‌اند و همچنان در صدا و سیما حتی به صورت زیرنویس چیزی نمی‌بینیم! حالا فهمیدید چرا در وقایع اینچنینی رسانه‌های خارج کشور با شایعه‌هایشان همیشه جلوترند؟ در نیمه‌های خبر بیست و سی خلاصه برگه‌ای به دست مجری می‌دهند و او در حد یکی دو سطر می‌گوید زلزله‌ای با این شدت رخ داده و در بخشهای بعدی، اخبار تکمیلی اعلام می‌شود و می‌رود سراغ خبرهای دیگرش! درست در زمانی که مردم شبکه به شبکه در دنیا می‌گردند تا کمترین خبر این واقعه را بشنوند و آن شبکه‌ها بشدت فعالند! کنترل به دست جلوی تلویزیون متحیر و درمانده به رسانه ملی خیره شده‌ام!
با خودم فکر می‌کنم؛ اولین خبر در رسانه‌های داخلی ساعت بیست و بیست دقیقه شب منتشر شده، یعنی ۱۰ دقیقه مانده به شروع بخش خبری بیست و سی! در دنیای خبر می‌دانید ۱۰ دقیقه زمان چقدر مدت زیاد و فرصت بسیار زیادی محسوب می‌شود؟ حیرتا که این بخش بدون اعلان خبر در تیتراژ و حتی زیرنویس تا حدود بیست و چهل و پنج دقیقه می‌رود و اما هزاران کیلومتر بیرون از ایران رسانه‌ها از بیست و بیست دقیقه دارند خبر زلزله ما را به مردممان می‌دهند! بله! اینطوری است که دیگران موفق می‌شوند تنها با عملکرد چابکتر و بهترشان، صفت ملی بودن را از رسانه ملی ما، بسادگی بگیرند! درد اینجاست که مشکل مذکور بارها و بارها تکرار شده و کسی کاری نمی‌کند. صدا و سیما همچنان سنگین، کند و ناتوان از همراهی با مخاطب خود است و در هر یک از این بزنگاهها رسانه‌هایی دیگر با عملکرد بموقع از این رسانه جلو می‌افتند و مخاطبانش را با خود می‌برند. چرا از پی سال‌های سال، کسی کاری نمی‌کند؟ این همه نیرو و بودجه صرف چه کاری می‌شود؟ چرا مدیریت بخشهای خبری همچنان این کاستی‌های خجالت آور را می‌بیند و اما باز تماشاگر است؟
انتهای پیام/
نظر شما