به گزارش گروه فرهنگی قدس‌آنلاین، پیشتر در همین ستون، بارها درباره حاکمیت بلامنازع مجری‌ها در بدنه صدا و سیما نوشته‌ام. از مضرات آن گفته‌ام و خوشبختانه هر بار شاهد از غیب رسیده و ملت و مدیران شاهد بوده‌اند که این شیوه برنامه سازی و میدانداری چه بر سر رسانه ملی آورد و خواهد آورد. در تاریخچه رسانه ملی از یک دوره‌ای به بعد، این رسانه نبود که به عواملش هویت می‌داد. ماجرا دقیقاً معکوس شده بود. برخی مجری‌ها که به لطایف الحیل در بیرون از سازمان به اصطلاح امروزی لابی می‌کردند، توهم برشان داشت که رسانه یا لااقل آن برنامه خاص که ایشان اداره می‌کنند، متکی به آن هاست؛ بنابراین هر روز برای خودشان قوانین و مطالبات جدید وضع کردند. به چشم بر هم زدنی مدیران شاهد وضع جدید در صدا و سیما بودند، وضعی که پیشتر سابقه نداشت و آن همانا «مجری سالاری» بود!
در یک رسانه صوتی و تصویری سالم، یک برنامه گفت‌وگو محور، انبوهی از عوامل دارد که مدیر ارشد برنامه آن‌ها را انتخاب می‌کند و تأمین کننده مالی اعم از اینکه خود سازمان یا بخش خصوصی باشد، بودجه‌اش را می‌دهد و از همراهی و امتزاج این‌ها، عاقبت برنامه‌ای متولد و راهی آنتن می‌شود. در این شیوه جدید، تمام راه‌ها به مجری ختم می‌شد، او خودش تهیه کننده بود، محتوا را تعیین می‌کرد، انتخاب میهمانان با او بود و مهم‌تر از همه، بده- بستان‌های مالی نیز با نیش قلم ایشان تعیین شده و بنابراین در نهایت تصمیم وی بود که عوامل هر یک چه دستمزدی بگیرند و تنها او می‌دانست در نهایت چقدر و برای چه کسی باقی می‌ماند!
باری دیگر نام این موقعیت «اجرا» و «مجری» نبود. یک امپراتوری بود که در بسیاری مواقع حتی مدیران ارشد رسانه ملی هم مقهور آن می‌شدند. با تأسف این توهم همه کاره بودن به همه دان بودن هم تسری یافته و از پشت صحنه به روی صحنه راه یافت. حالا شما در انواع برنامه‌ها مجریانی را می‌دیدی که در هر زمینه‌ای صاحب نظر بودند. گاه میهمانانی که جای استادان ارشد آن‌ها محسوب می‌شدند را روی آنتن دیده، دست می‌انداختند و یا طلبکارانه به هر کس روبه روی آن‌ها قرار می‌گرفت توهین کرده و به تصور خویش آن را در شمار هنرنمایی‌های ناب اجرا قلمداد می‌کردند. با تأسف تمام عمده آن‌ها فکر می‌کردند چون عده‌ای از ملت در کوچه و بازار آنان را می‌شناسند، پس آن‌ها حق دارند با هر کس هر نوعی که که دلشان می‌خواهد رفتار کنند. دریغا که در این میان رسانه ملی هم فقط تماشاگر بود و این آش هر روز شورتر می‌شد!
امروز کار به جایی رسیده که فضای مجازی از بدرفتاری و اعمال شاذ مجریان ملی اشباع شده و روزی نیست که از یک شیرینکاری آن‌ها رونمایی نشود. جناب آقای عسگری! توجه بفرمایید که رسانه ملی از دیرباز بنا بوده دانشگاهی باشد و محل آموزش درستکاری به مخاطب، نه جایی برای خودنمایی برخی عقده‌ای‌ها که آنجا را ملک طلق خود می‌دانند و آنتن برایشان حکم مرکبی را دارد که بناست با آن هنرنمایی کرده و اسباب نمایش خویش را فراهم کنند. به واقع عموم این مجریان متوجه نیستند که آن‌ها را آورده‌اند تا در خدمت درخشش برنامه‌ای دیگر باشند، آن‌ها به نحوی بدیهی فکر می‌کنند همه چیز مهیا شده تا آن‌ها تشریف بیاورند و با نمک پاشی و عرضه هنرمندانه خویش، به همه ثابت کنند، تا چه حد هنرمندند. به واقع گمان دارند بناست برنامه در خدمت آن‌ها باشد و نه بالعکس. البته مجریان کاردان، حرفه‌ای و مردمدار نیز کم نداریم. اما آن گروه دیگر دارند حیثیت رسانه ملی را نابود کرده و آن را لااقل در ساعات برنامه خودشان، به رسانه خویش بدل می‌کنند. لطفاً جلوی این فاجعه را بگیرید!
انتهای پیام/
نظر شما