به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، سمینار علمی ـ پژوهشی بررسی تئاتر ایران پس از انقلاب اسلامی در آستانه چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، صبح امروز، ششم بهمن ماه در تالار مشاهیر مجموعه تئاتر شهر آغاز شد.
دومین پنل ارائه مقاله در این سمینار به موضوع «خصوصی‌سازی در تئاتر ایران پس از انقلاب اسلامی: کاهش یا افزایش بار دولت» پژوهش محمدرضا رسولی، کارشناس ارشد سینما، پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران و پریسا کیومرثی کارشناس ارشد ادبیات نمایشی، پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران مربوط می‌شد.
رسولی در ابتدای صحبت خود عنوان کرد: خصوصی‌سازی از اهداف مهم نظام‌های جهانی برای بهبود کیفیت ارائه خدمات به مردم بوده است. خصوصی‌سازی و واگذاری بخش‌های مختلف دولتی به بخش خصوصی، نظریات گوناگونی را به خود دیده است. نظریه پردازان، خصوصی سازی را مسیری برای خط مشی گذاری عمومی می‌دانند. یکی از همین نظریات، نظریه خصوصی سازی به مثابه کاهش بار اضافی دولت است که استوارت باتلر آن را مطرح کرده است.
وی در ادامه افزود: پس از انقلاب نیز برنامه‌های متعددی در راستای خصوصی سازی طی دهه‌های اخیر در کشور ارائه شدند. برنامه‌های توسعه و سند چشم انداز از جمله این موارد بودند. تئاتر به عنوان یکی از ارکان فرهنگ و هنر نیز همانند سایر بخش‌ها، پس از انقلاب اسلامی تحولات گوناگونی را در راستای خصوصی سازی به خود دیده است.
کیومرثی نیز طی سخنانی با بیان اینکه اقتصادی شدن تئاتر متضمن خصوصی‌سازی است که البته نباید به بهای بالا رفتن هزینه نمایش تمام شود، گفت: افراد مختلفی همچون مسعود دلخواه و منوچهر اکبرلو قبل‌تر در این باره پژوهش‌هایی داشته‌اند. برنامه‌های توسعه در ایران و در بخش خصوصی اوایل خیلی محدود بود تا سال ۶۸ اولین برنامه خصوصی سازی تدوین شد، در برنامه دوم توسعه کنار رفت و دو مرتبه در برنامه‌های سوم و چهارم دولت فربه شد و در برنامه پنجم باز هم در دولت مطرح شد.
وی با تقسیم تئاتر به چند دسته تئاتر «گلریز»، «حرفه‌ای» و «بدنه » و تعریف هر یک از آنها، گفت: امروز تئاتر ما رسماً به سمت هزینه‌های کلان و آوردن سلبریتی‌ها و بلیت‌های گران قیمت سوق پیدا کرده و تضاد بین موضع دولت با برنامه‌های توسعه و سند چشم انداز ۱۴۰۴ وجود دارد.
سپس رسولی با اشاره به تضاد بین بخش دولتی ـ خصوصی و افزایش بار دولت گفت: امروز عملاً مشاهده می‌شود که بار دولت افزایش یافته و تضاد بخش دولتی و خصوصی زیاد است. خانه تئاتر عملا باعث فربه شدن بدنه و ساختار تئاتر شده و درآمدزایی در تئاتر باعث گران شدن بلیت‌های تئاتر و دور شدن مردم از تئاتر شده است و در نهایت عملًا ما از هدف خصوصی سازی دور شده‌ایم.
وی با طرح این پرسش که وقتی بلیت تئاتر گزاف باشد مردم چطور به دیدن نمایش‌های مورد علاقه‌شان بیایند، گفت: منوچهر اکبرلو در مقاله خودش درباره تئاتر خصوصی پیشنهاد کرده بود، یارانه برای تئاتر وجود داشته باشد و نگاه دولت به تئاتر غیراقتصادی باشد.
کیومرثی نیز در پایان پیشنهاداتی را بدین شرح مطرح کرد: تأسیس کمپانی‌های تئاتر در جهت کاهش بار اضافی دولت، کاهش قیمت بلیت تئاترهای خاص برای دسترسی مردم به تئاتر و تحقق سند برنامه پنجم توسعه از جمله پیشنهادات ما در این عرصه است.
*اکبرلو: موافق افزایش قیمت بلیت تئاتر هستم
منوچهر اکبرلو دبیر جلسه نیز در ادامه عنوان کرد که بخشی از مستنداتی که در این پژوهش بدان اشاره شده قدیمی و برای ۱۰ سال پیش است و خودش نیز به آنها اعتقادی ندارد، گفت: من الان خودم از جمله موافقین افزایش قیمت بلیت تئاتر هستم، حتی به خود حسین پارسائی هم گفتم که قیمت بلیت تئاترش کم است! همچنین من الان معتقد نیستم که از بلیت کارهای آزاد، حمایت دولتی بشود.
وی با اشاره به واژه «گزاف» که در این پژوهش بارها به کار رفت، گفت: گزاف بار معنایی متفاوتی دارد باید در مسائل اقتصادی آن را بررسی کنیم. من معتقدم شاید بلیت ۱۰ هزار تومنی برای بعضی نمایش‌ها خوب نباشد و قیمت ۲۵۰ هزار تومن هم برای برخی نمایش‌ها کم باشد.
سپس علی ساربان یکی از حضار جلسه نیز با نقد پژوهش حاضر گفت: متأسفانه امروز کیفیت تئاتر خصوصی ما از دست رفته است، من طرفداری آقای پارسائی را نمی‌کنم ولی کار ایشان پروداکشن قوی داشته و باید هزینه‌های آن با توجه به اینکه حمایت دولتی ندارد، تأمین شود. ضمن اینکه شاید صندلی‌های ابتدایی سالن ۲۰۰ هزار تومن قیمت داشته و سایر بخش‌های سالن بتوان با هزینه کمتر بلیت تهیه کرد. من اعتقاد دارم به جای اینکه در سالن‌های کم کیفیت تئاتر با قیمت پایین ببینیم ،می‌توانیم در سالن‌های با کیفیت کار بهتر ببینیم.
منبع: فارس
انتهای پیام/
نظر شما