به گزاش قدس آنلاین، مگر بهار نیست...!؟ پس چرا کِز کرده ایم یک نقطه زمین و موبایل داغ کرده مان را غلاف نمی کنیم و با دست دست کردن، قشنگی های این فصل را پس می زنیم؟

یعنی نمی دانیم از این روزها، مهربان تر دیگر گیرمان نمی آید... و اگر نجنبیم به طرفة العینی «تیر» نشسته است جای «اردیبهشت» و هوای مَلَسِ خاطره گردی دود می شود.

کمی بهارگردی جای دوری نمی رود... پس پاشنه ی پاپوش تان را وَربکشید و پیاده راه کج کنید سمت خیابانی که تَه یکی از فرعی هایش بستنی خوری مَشتی دارد که با آقاجان تان کم آنجا نرفته اید و کم زعفرانی ملات دار با صدای بَنان نخورده اید. که تجدید خاطرات، حالِ آدم را ماهرانه شخم می زند.

بروید و اردیبهشت را اصلاً شریک شوید با اتمسفر پارکی که روی نیمکت سبز کنار سُرسُره اش، روزی راز عاشقی برادرتان را مِن مِن کنان شنیدید. خدا را چه دیدید! از آنجا بگذرید شاید از حرف و حدیث خواهر- برادری تان هنوز ردّ و اثری مانده باشد.

مکث جایز نیست در این روزها و شب ها. لطفاً مثل یک بچه حرف گوش کن، دنبال دلتان راه بیفتید. چون او شعبده باز است و می داند خوشمزگی این فصل را با چه ترفندی برایتان صدچندان کند. بلد است تا به خود بیایید شما را بکشاند وسطِ شورانگیزترین مغازه شهر. به یاد سالهای دور. در معیّت خواهر بزرگتری که بارِ شیشه دارد و میان انبوه رخت و لباس نوزاد درحال خرامیدن است. آنجا که انرژی مثبت از در و دیوارش می ریزد و تو، دیوانه وار به انتظار خاله شدنی.

مگر بهار نیست...!؟ چرا حواس مان را پرتِ هندزفری کنیم و مقاومت به خرج بدهیم که خون تازه ندود زیر پوست مان... چرا سَر باز بزنیم از هواخوری با اردیبهشت خونگرم که نقشه راه دستش دارد. از او که می تواند بیاید با ما خیابان ها را پشتِ هم گز کنیم تا برسیم به راسته کودکی هایمان. به همان گذرِ چناردار پشتِ آب انبار که گاه و بیگاه با «عزیز» می رفتیم تا آنجا به نیّت دو دکّان. به قصد عطاری و بَندزنی. که دست مان بیاید از خوشِ حادثه هنوز یکی شان به همان سیاق قدیم، باز است و دلبری اش را دارد به وفور.

لطفاً گوشه ای کِز نکنیم و نکنید که بهار و خیابان های پیر و جوانش زیاد معطل نمی مانند برای رفتن به دیروزها!

انتهای پیام /