روستای میامی براساس اسناد مکتوب، ۶۱۰ سال قدمت دارد و حداقل از دوره تیموریان رونق داشته که در وقف‌نامه گوهرشاد به سال ۸۲۹ هجری قمری و در کتیبه مدرسه نواب به تاریخ ۱۰۹۰ قمری به آن اشاره شده است.
میمه یا میامی در قرون گذشته در مسیر راه قدیم توس و مشهد به سرخس واقع بود و یکی از منزلگاه‌های مهم کاروانیان و مسافران به شمار می‌رفت که اهمیت آن از زمان ساخت بقعه‌ای برای امامزاده یحیی بن زید (ع) افزون شده است.
امامزاده یحیی (ع) در سال ۱۰۷ هجری قمری متولد شد و علاوه بر کمالات معنوی از روحیه سلحشوری و شجاعت خاصی برخوردار بود. ایشان بعد از شهادت پدر بزرگوارش به نینوا هجرت کرد و از آنجا به مدائن، ری، سرخس و بیهق رفته و با یاران باوفایش در منطقه‌ای از توس با عمال اموی درگیر شده و لشکر آنان را منهدم و اموال آنان را به غنیمت گرفتند. در پی انتشار این خبر، فردی به نام مسلم بن اعور با ۸۰۰۰ سوار به سوی این امامزاده آمده و جنگ سختی درگرفت که تیری به پیشانی امامزاده یحیی اصابت کرد و ایشان در سن ۱۸ سالگی به شهادت رسید.
افراد لشکر مسلم، سر حضرت یحیی(ع) را از بدن جدا کرده و برای حاکم آن زمان فرستادند و بدن مطهر وی را به دار آویختند که مدت چهار سال این بدن بالای دار بود تا زمانی که ابومسلم خراسانی به حکومت رسید و بدن امامزاده یحیی(ع) را از دار پایین آورد، غسل داده و کفن نمود، بر آن نماز خواند و دفن کرد.
بنای ساختمان این مزار متعلق به قرن دهم هجری است. در این بقعه امکانات و تسهیلات متنوعی برای زائران و گردشگران ایجاد شده که از جمله آن می‌توان به ده‌ها واحد سوئیت با قابلیت اسکان ۱۰۰۰ نفر، نانوایی، بازارچه و کشتارگاه، سکوهای نصب چادر، شهربازی، پاسگاه پلیس و مرکز فوریت‌های پزشکی اشاره کرد.
کاروانسراهای میامی و عباس‌آباد از دیگر بناهای به جای مانده از عهد صفوی است که در این منطقه ساخته شده و همچنان به قوت خود باقی است.
منبع: روزنامه قدس
انتهای پیام/
نظر شما