هاشم رسائی فر/
فردا به روایت تقویم روز «تربیت بدنی و ورزش» است. تا یک هفته با همین عنوان آن‌هایی که در این حوزه فعالیت دارند معمولاً برنامه‌هایی تدارک می‌بینند. مثل خیلی از مناسبت‌های دیگری که در تقویم هر سال به آن‌ها برمی‌خوریم و فقط عنوان مناسبتشان در تقویم ثبت شده، بی‌آنکه بخواهد اتفاق قابل توجهی در این حوزه بیفتد.
بدون تعارف باید گفت پای ورزش در کشور و به دنبال آن در استان ما لنگ می‌زند. پس به این راحتی با روز، هفته و حتی ماه تربیت بدنی و ورزش نمی‌شود کاری برای آن انجام داد.
دلایل متعددی در این خصوص قابل بیان است. یکی از مهم‌ترین دلایل فراهم نبودن زیرساخت‌ها در کنار ناتوانی در حفظ و نگهداری اماکن موجود است. برای پرداختن به یک فعالیت ورزشی آن هم به صورت اصولی، به طور قطع دسترسی به اماکن و امکانات ورزشی متناسب به فعالیتی که افراد نیاز دارند، اصلی مهم و اساسی است.
به قولی سرانه ورزشی برای مردم تا زمانی که به محدوده استانداردهای مورد نظر نرسد، نمی‌شود به ادامه مسیر امیدوار بود. ضمن اینکه باز طراحی و نگهداری امکان موجود نیز خود از جمله اصول در این راستاست. با اتفاق نظری بالا و براساس آنچه که موجود است ورزش خراسان رضوی در بحث امکان ورزشی و استانداردهایی که مدنظر است، هنوز فاصله دارد. این مشکل البته در شهرستان‌ها حادتر از مشهد است.
*حاشیه‌نشینی‌های بی‌امکانات
یکی از ورزشکاران که در رشته‌های رزمی فعالیت دارد با ابراز گلایه از وضعیت امکانات ورزشی می‌گوید: منطقه‌ای که ما در مشهد زندگی می‌کنیم تقریباً در حاشیه شهر قرار دارد. در این منطقه جوانان زیادی هستند که علاقه زیادی به رشته‌های رزمی دارند، اما متأسفانه کمتر جایی هست که بتوانند با شرایط مناسب برای تمرین و ورزش از آن استفاده نمایند.
سالن‌ها و امکانات محدودی هم که وجود دارد معمولاً یا در اختیار بخش خصوصی است یا امکاناتش آن قدر فرسوده و خراب شده که نمی‌شود از آن‌ها استفاده کرد.
دانشجویی در واکنش به این پرسش که زیرساخت‌های ورزش چقدر برای مردم فراهم است، می‌گوید: با اینکه اوضاع با چند سال گذشته تفاوت داشته و شرایط بهتر از قبل شده است، اما آن قدر هزینه‌های ورزش افزایش داشته که پرداخت آن از توان هر کسی برنمی‌آید، به‌خصوص برای ما جوان‌ترها و دانشجویان.
*هزینه‌های میلیاردی شهرداری برای ورزش حرفه‌ای!
وی با ابراز گلایه نسبت به هزینه‌هایی که برخی از نهادها در ورزش انجام می‌دهند از جمله شهرداری، می‌افزاید: اینکه نهادها و سازمان‌ها وارد مقوله ورزش می‌شوند خوب است، اما شهرداری به عنوان سازمانی که مستقیم با مردم در ارتباط است، باید برای انجام هر کاری، اقشار مردم و شرایط آن‌ها را در نظر بگیرد.
شهروند دیگری نیز می‌گوید: چند سالی می‌شود که شهرداری با صرف هزینه‌های میلیاردی در ورزش حرفه‌ای و بعضاً تیمداری، پول زیادی را برای این بخش هزینه می‌کند شاید این موضوع از بُعد رسانه‌ای آن برای شهرداری تبلیغ و خوب باشد، اما نباید فراموش کرد که با هزینه‌های خیلی کمتر از این می‌شود زمینه‌هایی برای فعالیت ورزشی بیشتر مردم در بُعد همگانی فراهم کرد. با اینکه همه می‌دانیم با صرف هزینه‌های کمتر برای ورزش حرفه‌ای، می‌توان خیلی فعالیت‌ها را در بخش ورزش همگانی انجام داد، اما سؤال بزرگی که هست این است چه اصرای برای این کار از سوی اعضای شورای شهر و شهرداری مشهد وجود دارد؟
• ورزش همگانی همچنان بدون توجه!
او همچنین به این نکته نیز اشاره می‌کند که براساس نظر کارشناسان، ایران در آستانه ورود به جامعه سالمندی است و در حال حاضر چیزی در حدود ۶ میلیون دیابتی در ایران زندگی می‌کنند و ۱۴ میلیون نفر مشکل قلبی دارند که دلیل اصلی بروز این مشکلات بی‌تحرکی است. چاقی و اضافه وزن هم که جای خودش را دارد. بهترین و اصولی‌ترین راه‌حل برای برطرف نمودن این مشکلات، پرداختن به فعالیت‌های بدنی در قالب ورزش منظم و با برنامه است که متأسفانه این موضوع از سوی مسئولان جدی گرفته نمی‌شود و همچنان استان و شهر و محله ما با معضل بی امکاناتی در امر ورزش و ناآگاهی مردم در این راستا مواجه است.
این جوان همچنین اظهار می‌کند: شرایط در شهرستان‌های استان به مراتب بدتر از مشهد است. ادارات ورزش و جوانان در شهرستان‌ها که متولی اصلی ورزش هستند و به طبع آن‌ها اداره کل ورزش و جوانان شاید در برخی از شهرستان بیشتر از ۱۰ سال است که زیرساخت یا امکاناتی برای ورزش مردم فراهم نکرده است با این وجود چطور می‌شود به ورزشکار شدن مردم امید داشت؟
نظر شما