به گزارش قدس آنلاین حقیقتاً معلولان این روزها خسته تر از آنند که کلیشه هایی نظیر معلولیت محدودیت نیست و جملات انتزاعی و کادو شده بشنوند و تعدادی عکس یادگاری و اینستاگرام پسند برای برخی مسئولین بگیرند تا سال بعد که روز از نو می شود و روزی از نو.

پای درد دل معلولین که بنشینیم تازه متوجه می شویم که اتفاقاً معلولیت محدودیت است و نباید پشت قاب های زیبا و ساختگی پنهان شد چرا که آن ها حتی از بدیهی ترین امکانات هم محروم هستند حال کاری به مشکلات شغلی و ازدواج و معضلات همه روزه آن ها نداریم و تنها به همین مقوله ورزش بسنده می کنیم.

آیا تا به حال فکر کرده اید که چه کسانی معلولین را محدود می کنند؟ معلولینی که جانانه در عرصه های بین المللی برای کشور افتخارآفرینی می کنند و مثل شاهین ایزدیار از فرط کسب مدال در رشته شنا لقب مایکل فیلیپس ایرانی را از آن خود می کند چگونه می شود که در استان خود فاقد کمترین توجه است و ترجیح می دهد در یک شهر دیگر تمرینات خود را ادامه دهد؟

آیا از مسابقات پاراآسیایی جاکارتا تاکنون کسی سراغی از قهرمانان معلول گرفته و مشکلات آن ها را جویا شده؟

چند روزی صحبت از الناز دارابیان به عنوان خانم رکورد آسیا در رشته پرتاب دیسک به میان بود و پس از گرفتن عکس های یادگاری الناز  با مشکلات خود رها شد تا پاراالمپیک ۲۰۲۰ که بازهم از او به عنوان افتخار استان البرز یاد شود.

بدون شک برای بسیاری از معلولان که با افسردگی مواجه شده اند و تمایلی برای زندگی و مشارکت اجتماعی ندارند " روز معلول" بی معنا است و حتی اگر تمام روزهای سال را هم به نام معلولین کنند بی فایده است و بقول معروف با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی شود چرا که آن ها دنیای درون چاردیواری خود را به زندگی پر زرق و برق اجتماعی ترجیح داده اند و برای آشتی دادن آن ها با جامعه باید ابتدا معلولان را از حداقل امکانات بهره مند کرد.

خاطرم هست یکی از مسئولین بلند پایه استانی سال گذشته در سالن استقلال کرج پای درد دل معلولان نشست و این نوید را داد تا در اسرع وقت تعدادی وسیله نقلیه عمومی(ون) برای جابجایی ورزشکاران معلول از خانه تا محل تمرین در نظر گرفته شود اما حال که حدود یکسال از آن ماجرا می گذرد معلولان همچنان به سختی و با هزینه زیاد خود را از سراسر استان به سالن استقلال کرج می رسانند و با این شدایط دیگر نایی برای انتقاد و درخواست برایشان باقی نمانده است.

ورزشکاران معلول دیگر انتظاری ندارند و با تمام سختی های موجود خود را برای مسابقات آینده و نهایتاً پاراالمپیک آماده می کنند تا بار دیگر ثابت کنند که با عصا و صندلی های چرخدار هم می توان بلند پرواز بود و در میادین جهانی بزرگی کرد.

۱۲ آذر بدون هیچ گونه تملق و کلیشه مبارک تمام کسانی باشد که با تمام محدودیت های جسمی از پا ننشسته اند و با قدم های کوچک اما استوار بسوی اهداف بزرگ خود گام برمی دارند و امید است این عزیزان " معلولین روحی" که در خدمت رساندن به مردم ناتوانند را از دعای خیر خود بی نصیب نکنند!