جعفر قادری، اقتصاددانا/

گر دولت در شرایط کنونی اقتصاد و تولید کشور، بدون حمایت از تولیدات ملی با پیوستن به سازمان تجارت جهانی دروازه‌های کشور را به روی واردات خارجی باز کند، به‌طورقطع با دست خود صنعت تحریم شده ایران را که امکان دسترسی به فناوری و تجهیزات روز و منابع مالی مورد نیاز را ندارد، به سمت خارج شدن از دایره تولید می‌برد و سبب از دست دادن نیمه جانی می‌شود که هم اکنون تولید با آن نفس‌های آخر را می‌کشد.

باز شدن دروازه‌ها به سمت خارج و واردات بی‌رویه به معنای قرار دادن تولید در شرایط نابرابر رقابتی است که عملاً کشور را با مشکل جدی روبه‌رو می‌کند. به نظر می‌رسد دولت پیش از اقدام به هر عملی باید با مطالعه جوانب اقتصادی کشور و بررسی زمینه‌های آمادگی، آثار و پیامدهای منفی و مثبت آن را در نظر گرفته و سپس دست به اقدام بزند؛ اقدامی که به مثابه از بین بردن تولید و معیشت مردم نباشد.

هر چند برخی بر این موضوع تأکید می‌کنند که پیوستن به سازمان تجارت جهانی منجر به ورود سرمایه‌های خارجی به اقتصاد کشور می‌شود، اما تحقق این مسئله منوط به خارج شدن ایران از تحریم‌های آمریکاست؛ مشخص است تا زمانی که تحریم‌ها برطرف نشده هیچ سرمایه‌گذار خارجی جرئت سرمایه‌گذاری در ایران را ندارد، چرا که مشمول تحریم‌های امریکا می‌شود. بنابراین تا زمانی که فضای کسب و کار تسهیل نشود؛ حتی بر فرض ورود سرمایه‌گذاران به کشور، بالا بودن هزینه تولید در ایران موجب خروج سرمایه‌ها و تولید در کشورهایی با هزینه پایین‌تر؛ معافیت‌های گمرکی و حذف تعرفه‌ها می‌شود تا کالای تولید شده ارزان قیمت به بازارهای ایران فرستاده شود.