کمبود دارو، تجهیزات پزشکی و امکانات درمانی برای نجات جان بیماران کرونایی در شهرهایی همچون مشهد که از همان نخستین روزهای شیوع ویروس کووید۱۹ و موج اول و دوم این بیماری، دارای وضعیتی خطرناک بوده و هست، به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های مردم و مسئولان مطرح بوده است.
این دغدغه اما با اعلام خبر مرگ ۱۰ بیمار کرونایی بستری در بیمارستان نیشابور به دلیل قطع اکسیژن، حالا به ترس و وحشتی واقعی بدل شده که بیش از همه، نزدیکان و بستگان بیماران را نگران کرده است؛ تفاوتی هم نمی‌کند که اهل کدام شهر باشند و یا عزیزشان در کدام بیمارستان بستری شده باشد.
به گفته نماینده نیشابور، این اتفاق دهشتناک در زمان حضور معاون وزیر بهداشت در بیمارستان این شهر رخ داده است؛ یعنی زمانی که مسئولان محلی از دانشگاه علوم پزشکی گرفته تا مدیران و کارکنان بیمارستان، تمام تلاش خود را به کار گرفته و مراقب بوده‌اند تا اتفاقی ناگوار رخ ندهد که آبرویشان نزد معاون وزیر برود و موقعیت شغلی و آینده کاریشان در معرض خطر قرار بگیرد.
جالب آنکه فرماندار نیشابور در پاسخ به اظهارات خانم چنارانی، قطع دستگاه اکسیژن را تکذیب کرده و گفته است که در زمان بروز این فاجعه در بیمارستان حضور داشته و تأکید کرده حتی یک دقیقه از اکسیژن بیمارستان قطع نشده و هر کسی که مدعی است یک دقیقه قطع شده، می‌تواند بیاید از او جایزه بگیرد!
ادامه سخنان عالی‌ترین مقام دولتی در نیشابور در توضیح این ماجرا نیز قابل توجه است: «فیلتر دستگاهی که یک ماه قبل آمد، به دلیل اینکه بار زیادی از آن کشیدیم، جواب نداد. ما در فروردین نیز دستگاه نداشتیم اما چطور به ۱۹۶ بیمار اکسیژن رساندیم؟ در عرض دو ساعت حدود ۸۰ کپسول را از سطح شهرستان جمع‌آوری کردیم؛ دو ساعت دو ساعت از مجمع دهیاری‌ها اکسیژن با خلوص ۹۹ درصد آوردیم و ظرف ۴۸ ساعت توانستیم دستگاه را مجدد به کار بگیریم».
این سخنان هرچند به ظاهر ادعای نماینده نیشابور را تکذیب می‌کند اما تأیید تلویحی مرگ بیماران به دلیل نبود اکسیژن را همراه دارد؛ چراکه فرماندار محترم به خرابی فیلتر دستگاه اکسیژن اشاره دارد. اینکه بیمارستان شهر بزرگی چون نیشابور تنها یک منبع تأمین اکسیژن داشته باشد و زندگی تمام بیماران هم به یک فیلتر وابسته باشد، قابل تأمل و سؤال‌برانگیز است. در حالی که به طور قطع در مورد برق بیمارستان چنین نیست و حتماً دستگاه و منبع تولید برق کمکی و اضطراری وجود دارد. اینکه فرماندار منکر قطع اکسیژن شده و بلافاصله اما خبر از جست‌وجوی گسترده برای یافتن و قرض گرفتن کپسول اکسیژن می‌دهد نیز جالب است؛ اگر این تعداد بیمار کرونایی به خاطر قطع اکسیژن فوت نکرده‌اند، کاش علت مرگ آن‌ها را هم اعلام می‌کردند وگرنه، چه فرقی می‌کند که چگونه اکسیژن حیات‌بخش بیماران قطع شود؛ اینکه اکسیژن باشد ولی به دلیل خرابی فیلتر به بیمار نرسد، بار مسئولیت مسئولان را کم نمی‌کند. همه ما می‌دانیم که اوضاع کنونی همه‌گیری کرونا، تعداد مبتلایان و بستری‌شده‌ها قابل مقایسه با فروردین ماه نیست و عقل و منطق حکم می‌کرده برای شرایط خاص کنونی برنامه‌ریزی و اقدام‌های خاص‌تری در دستور کار مسئولان قرار می‌گرفته است.
مگر یک انسان چند ثانیه و یا حداکثر چند دقیقه می‌تواند بدون اکسیژن دوام بیاورد که شما فراهم کردن نخستین سری کپسول‌های اکسیژن طی دو ساعت را از تلاش‌های افتخارآمیز خود قلمداد می‌کنید؛ چرا برای مواقع اضطراری (این‌چنینی) تعدادی کپسول در اتاق‌های بستری بیماران قرار نداشته است؛ موضوعی که می‌بایست مسئولان برایش پیش‌بینی‌های لازم را داشته و از قبل چاره‌اندیشی می‌کردند تا به سادگی جان ۱۰ بیمار از دست نمی‌رفت و خانواده‌های بسیاری این‌چنین داغدار عزیزانشان نمی‌شدند.
حالا هم ترسمان این است که با رفع عیب دستگاه اکسیژن بیمارستان و بازگردانده شدن کپسول‌های امانتی جمع‌آوری شده از سطح شهر نیشابور، دستگاه اکسیژن بیمارستان چند روز بعد بار دیگر زمینگیر شود و باز جان عده‌ای دیگر در معرض خطر قرار گیرد. امید است برای جلوگیری از این اتفاق تمهیدات لازم اندیشیده شود.
انتهای پیام/
نظر شما