به گزارش گروه فرهنگ و هنر قدس آنلاین، اگر شما هم از طرفداران کتاب‌های روانشناسی و شیوه‌های زندگی بهتر باشید حتماً آلن دوباتن را می‌شناسید. نویسنده‌ای که علائقش در فلسفه، عشق و سیر و سفر در یک زندگی پرماجرا تعریف شده است.
یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های او دستمایه ساخت تازه‌ترین اثر کاوه صباغ زاده شده است. «رمانتیسم عماد و طوبا» اقتباسی از این کتاب است و داستان زندگی یک زوج را روایت می‌کند و مخاطب را با سفر پرفراز و نشیب آنها از دیدار و عاشقی تا کنار آمدن با مشکلات زندگی همراه می‌کند؛ البته که ردپای کتاب «سیر عشق» چیزی بیش از یک اقتباس آزاد در فیلم به چشم می‌آید.
اگرچه می‌توان «رمانتیسم عماد و طوبا» را فیلمی شاد و البته به قول کارگردانش موزیکال قلمداد کرد اما ماهیت فیلم قرابتی با فضای کمدی ندارد. اتفاقاً فیلم یک موضوع جدی را مطرح می‌کند و فیلمساز با توسل به فضایی عاشقانه و لطیف خارج از تلخی‌های مرسوم، مهارت‌های زندگی را پیش چشم مخاطب می‌آورد.
سارا بهرامی راوی فیلم است که فصل‌های مختلف زندگی عماد و طوبی را که البته بی‌شباهت به فصل‌بندی کتاب نیست برای مخاطب شرح می‌دهد و از شیدایی و عاشقی تا ازدواج، قهر و آشتی و بلوغ و همدلی کنار یکدیگر را به تصویر درمی‌آورد. بهرامی تجربه خوش همکاری‌اش با صباغ‌زاده در فیلم «ایتالیا ایتالیا» که منجر به نامزدی در چندین جشنواره و کسب جایزه شد را این بار با روایت داستان این فیلمساز ادامه داده و به حضور در پشت دوربین اکتفا کرده است.
عماد و طوبا محور این رمانتیسم هستند که به خوبی هم از پس آن برآمدند. در واقع یکی دیگر از موفقیت‌های صباغ‌زاده در این فیلم بهره‌گیری از حضور بازیگرانی است که مخاطب پیشنیه ذهنی زیادی از آنها ندارد و طبیعتاً بهتر می‌تواند با آنها در این مسیر پرفراز و نشیب عاشقی همراهی کند. الناز حبیبی در نقش طوبا یکی از بهترین بازی‌هایش را ارائه داده و به خوبی در مسیر فیلم همگام شده است.
اما شاید آنچه تا حدودی مخاطب را در طول فیلم خسته می‌کند روایت خطی و بدون هیجان آن است، اگرچه در طول داستان اتفاق‌های مهمی رخ می‌دهد اما ظاهراً قرار نیست در هیچ جای فیلم، چه بسا سکانس‌هایی که این زوج به اختلافات جدی برمی‌خورند شاهد هیچ چالشی باشیم و گویی از همان ابتدا، پایان خوش مدنظر فیلمساز قابل رؤیت است.
«رمانتیسم عماد و طوبا» اگرچه عنوان موزیکال را با خود به یدک می‌کشد اما با تعاریف استاندارد این ژانر فاصله دارد. ضمن اینکه استفاده از جلوه‌های ویژه در فیلم به نسبت آنچه فیلم را فانتزی و غیررئال می‌کند چندان زیاد و قابل توجه نیست و بیش از آن که بتوان این اثر را موزیکال قلمداد کرد می‌توان به آن عنوان فانتزی داد. با این حال اما راهیابی چنین فیلم‌هایی که مؤلفه‌های سینمایی را در خود تعریف کرده‌اند به فضای سینمای ایران اتفاقی ضروری و خوشایند است.
اینکه شاید این جنس از سینمای لطیف و در عین حال آموزنده به مذاق طرفداران داستان‌های ملتهب و هیجان‌انگیز خوش نیاید، دلیلی بر آن نیست تا از اهمیت حضور چنین ژانری در سینما غافل شد. مخاطب ایرانی اساساً به این فضای داستانی عادت ندارد، چرا که تقریباً هرآنچه در یکی دو دهه گذشته از خانواده و عشق پیش رویش گذاشتند با کج‌روی‌های اخلاقی، بی‌اعتمادی، عدم همدلی و ... همراه بوده است. اما «رمانتسیم عماد و طوبی» این فضا را شکسته و در یک قالب فانتزی دنیایی را پیش چشم مخاطبش قرار می‌دهد که حتی در غم‌انگیزترین لحظات هم از فضای تلطیف شده اثر چیزی کم نشده و در واقع نشاط حاکم بر فیلم مغلوب لحظه‌های سخت نمی‌شود. صد البته که طراحی صحنه و لباس، موسیقی، نور، قاب بندی‌ها و لوکیشن همه در خدمت شاکله و هدف فیلم است و بار مهمی را بر دوش می‌کشد.
در سینمای جهان تماشای فیلم‌های موزیکال به اندازه فیلم‌های اکشن، ماجراجویانه و دیگر گونه‌ها طرفدار دارد؛ ژانری که در سینمای ایران مهجور و بی‌اقبال است اما ساخت فیلمی همچون «رمانتیسم عماد و طوبا» فارغ از این که چقدر می‌تواند در گیشه موفق باشد برای سینمای ایران که نام خیل عظیمی از فیلم‌های اجتماعی و تلخ برپیشانی‌اش حک شده یک اتفاق خوب است. فراموش نکنیم مخاطب امروز به دلیل فشارهای روانی حاکم بر جامعه و فاصله گرفتن از زندگی عادی برای بازگشت به سینما به چنین فیلم‌هایی نیاز دارد که می‌تواند ساعاتی او را به دنیایی میان واقعیت و خیال و تماشای یک داستان شیرین ببرد. «رمانتیسم عماد و طوبی» یک فیلم خانوادگی سلامت برای کنار خانواده دیدن است.
انتهای پیام/
نظر شما