در این میان احمد خطیری موفق به دریافت مدال طلای FIP بخش مونوکروم شد و همچنین کیارنگ علایی و امیرحسین یوسفی کیاسری روبان افتخار این رویداد را دریافت کردند.
جشنواره بین‌المللی هنر عکاسی یادواره محفوظ‌الله بنگلادش از سوی فرزند محفوظ‌الله برای زنده نگاه داشتن یاد پدرش برگزار می‌شود. در تشریح این جایزه آمده است: «پدرم در سال ۲۰۰۴ درگذشت. پس از آن، من همیشه به این فکر می‌کردم که چگونه می‌توانم قدردان او برای حمایت‌هایش در حرفه عکاسی‌ام باشم. این ایده به ذهنم خطور کرد تا از طریق این مسابقه عکاسی زندگی پدرم را در سراسر جهان حفظ کنم. بنابراین، من از هر عکاس از هر گوشه دنیا تقاضا دارم که تصاویر زیبای خود را برای من ارسال کند تا من برای تحقق رؤیای خود موفق شوم».
احمد خطیری، عضو رسمی انجمن عکاسان ایران و عضو فدراسیون جهانی هنر عکاسی (فیاپ) بیش از ۳۰ عنوان معتبر ملی و بین‌المللی را در کارنامه خود دارد، پیش از این مدال طلای بین‌قاره‌ای ۲۰۲۱، مدال طلای فیاپ فوتوژورنالیسم صربستان ۲۰۱۷، مدال طلای رومانی، مدال طلای قبرس، مدال نقره نیوجرسی آمریکا، مدال برنز وارنا بلغارستان، مدال برنز ۲۰۱۴ چین، تقدیر ویژه هیئت داوران جشنواره عکاسی در ایتالیا ۲۰۲۰ و... را در جشنواره‌های متعدد بین‌المللی کسب کرده است.
خطیری همچنین در جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های متعدد انفرادی و گروهی در داخل و خارج از کشور هم شرکت کرده است.
به انگیزه موفقیت اخیر این عکاس به سراغش رفتیم تا درباره چالش‌های هنر عکاسی به خصوص در روزگار کرونا بیشتر بدانیم. گفت‌وگوی ما را با این هنرمند بخوانید.
چطور شد به عکاسی علاقه‌مند شدید و بیشتر در کدام موضوعات عکاسی می‌کنید؟
از سال دوم راهنمایی به واسطه حضور برادرم که در انجمن سینمای جوانان ایران دفتر گرگان آموزش عکاسی می‌دید، عاشق عکاسی شدم.
بیشتر عکس‌های من سوژه‌های مستند اجتماعی دارند و البته در این ژانر در شرایط خاص علاقه‌مند به فوتوژورنالیسم هم هستم و مهم‌تر از همه در ژانرهای متفاوت دنبال نگاه متفاوت و غیرتکراری هستم که مطمئناً تحصیل در رشته گرافیک، عکاسی و فیلم‌سازی به طور همزمان تأثیرگذار بوده است.
موضوع عکس شما در جشنواره بنگلادش، نماز بود. چطور شد این سوژه را انتخاب کردید؟
دقیق‌تر موضوع عکس من «دعا و نماز در مناطق جنگی» بود که تصویری از مادر و فرزندی است که برای دیدار از مناطق جنگ تحمیلی هشت ساله کشور آمده‌اند و در جایی که مادر به یاد همسر و دختر به یاد پدر شهیدش در حال گریه و زاری و نماز در کنار شنی تانک از کار افتاده زمان جنگ هستند. در مقوله عکاسی عکاس به تمام جوانب عکس دقت می‌کند. این فضا برای من در این عکس خیلی حزن‌انگیز بود و به گفته استادان عکس اولین باری بود که عکسی از جنگ می‌دیدند که آثاری از کشته‌ها و فضای جنگ در آن نشان داده نشده است در حقیقت خواستم بدون استفاده از تیر و خمپاره، حالت حزن‌آلود جنگ را نشان دهم.
عکاسان و هنرمندان در جشنواره‌های مختلف خارجی شرکت می‌کنند. چقدر از این فرصت برای معرفی و عرضه فرهنگ اصیل ایرانی- اسلامی استفاده شده است؟
قطعاً حضور هنرمندان ایرانی در جشنواره‌های جهانی بسیار ارزشمند و قابل قدردانی است و اگر از این هنرمندان حمایت شود در کسب اعتبار و نام ایران در جهان می‌توانند بسیار متمایزتر باشند هم اکنون بیشتر هنرمندان عکاس ایرانی با هزینه‌های شخصی در حال افتخارآفرینی برای ایران هستند. ما با شرکت در جشنواره‌های بین‌المللی و ارسال آثار به آن‌ها هویت فرهنگی و اتفاق‌ها و رخدادهای خود را به آن‌ها نشان می‌دهیم، به عنوان مثال، در عکس خودم که این افتخار را کسب کرد این اثر در صدر قرار گرفت و با توجه به تبلیغاتی که صورت می‌گیرد سبب خواهد شد بسیاری از مردم متوجه اتفاق تلخ جنگ تحمیلی در ایران که به ناحق علیه ما درگرفته بود، شوند.
عمده مشکلاتی که عکاسان ایران با آن مواجه هستند، چیست؟
در حال حاضر حمایت نشدن برای ایده‌پردازی و اجرای کارها و پروژه‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت، هزینه‌های سرسام‌آور تجهیزات عکاسی با توجه به نرخ بسیار بالای ارز که امکان به‌روز کردن آن را برای عکاسان چه آماتور و حرفه‌ای دور از ذهن کرده است، نبود حمایت از هنرمندان برای شرکت در جشنواره‌های بین‌المللی و حمایت نکردن از هنرمندان تراز اول برای چاپ کتاب آثار برای ماندگاری و ثبت آثار ارزشمندشان برای حال و آینده مهم‌ترین مشکل ما در عکاسی است.
اگر بخواهید مقایسه‌ای بین جشنواره‌های داخلی و خارجی عکاسی انجام دهید جشنواره‌های داخلی را در چه مرتبه‌ای می‌بینید؟
بسیاری از جشنواره‌های داخلی از ابتدایی‌ترین اصول برگزاری جشنواره برخوردار نیستند از جمله فراخوان و دبیر نامشخص، داوران غیرمرتبط و برگزاری صرفاً برای رفع مسئولیت است. به تازگی جشنواره‌های متعددی از سوی سازمان‌ها و نهادهای خصوصی و دولتی برگزار می‌شود که هیچ نتیجه هنری و فرهنگی ندارد و فقط صرف بودجه و هزینه است.
ولی جشنواره‌هایی که با اصول حرفه‌ای و رسمی عکاسی برگزار می‌شود با موضوعات مشخص و دبیرخانه و داوران باکیفیت و برگزاری مداوم سالانه یا دوسالانه هم وجود دارد که چه در سطح ملی و چه در سطح بین‌المللی حرفی برای گفتن دارند از جمله آن‌ها، جشنواره ملی و بین‌المللی خیام، جشنواره ملی و بین‌المللی سلامت روان، جشنواره ملی و بین‌المللی مزارات که به صورت حرفه‌ای و کاملاً برنامه‌ریزی شده توسط مؤسسه فرهنگی آستان قدس رضوی به میزبانی مشهد در حال برگزاری است، جشنواره دوربین‌نت، جشنواره برگ‌ریزان تهران و جشنواره تصویر سال.
در این بین جشنواره‌های متعدد دیگری نیز به صورت حرفه‌ای حضور داشتند که به علت نبود حمایت از آن‌ها به تعطیلی کشیده شده‌اند.
اکنون در شرایط خاص کرونا قرار داریم. شیوع این بیماری چه تأثیری در برگزاری جشنواره‌های عکاسی ملی و بین‌المللی گذاشته است؟
بیشتر جشنواره‌های معتبر و حرفه‌ای در ایران و دنیا به روال گذشته در حال برگزاری هستند، تنها تفاوت آن برگزاری نمایشگاه و اختتامیه‌ها به صورت برخط و مجازی است و در بعضی از این جشنواره‌ها بخش کووید۱۹ نیز گنجانده شده است.
در دوران کرونا عکسی با موضوع کرونا گرفتید که مطرح شد. درباره سوژه این عکس توضیح دهید.
بله عکاسی در فضای باز داشته‌ام که یکی از آن‌ها به هفتادمین سالگرد نمایشگاه فیاپ راه پیدا کرد. موضوع سال ۲۰۲۱ آن کووید۱۹ و اتفاقات و شرایط آن بود، سوژه این عکس مانور آمادگی نظامی نیروهای مسلح بود.
نظر شما