مقتدی صدر که در یک سال گذشته همواره به دنبال برگزاری به موقع انتخابات پارلمان عراق و نقش‌آفرینی پررنگ ائتلاف سائرون در تعیین نخست‌وزیر آینده عراق بود، اما این روزها ادعایش را نقض کرده است. وی پنجشنبه گذشته اعلام کرد جریان او در انتخابات شرکت نخواهد کرد و حاضر نیست در دولت آینده عراق سهمی داشته باشد. او در روزهای گذشته نیز خبر از احتمال شهادتش داده بود؛ گویی می‌خواست مردم را متوجه خود کند تا پازل تحریم انتخابات کامل‌تر باشد. اما جایگاه او در عرصه اجتماعی عراق با موانعی در سه حوزه سیاسی، مذهبی و نظامی مواجه شده است.
۱.در حوزه مذهبی می‌خواهد خود را محور جریان‌های دینی عراق معرفی کند و در این میان تبعیت مردم عراق از آیت الله سیستانی به عنوان مرجعیت اعلای نجف و نیز وجود قطب حوزه علمیه نجف و کربلا، برای او چالش بزرگی است. به خصوص که پیش از این کارآمدی گفتمان وحدت آفرین مرجعیت در حل بحران‌های بزرگی مثل داعش و یا مسئله خروج آمریکایی‌ها اثبات شده است.
۲.در حوزه سیاسی مقتدی صدر به این نتیجه رسیده که باید سیستم سیاسی عراق به سمت مدل‌های اقتدارگرایانه پیش برود و معتقد است با تشکیل یک حکومت مرکزی اقتدارگرا می‌شود مشکلات عراق را حل کرد. پیاده شدن این تئوری در عراق بی‌نتیجه خواهد بود. چرا که جریان‌های سیاسی سنّی، شیعه، کردی و عربی در عراق هر کدام پایگاه اجتماعی خاص خود را دارند و نمی‌شود این پایگاه‌ها را به این سادگی و با نگاه دستوری تجمیع کرد. تنوع قومیتی و فرقه‌ای عراق در کنار حجم گسترده تأثیر رسانه بر این کشور و وجود میلیشای رسانه‌ای و گروه‌های آنارشیست نوظهور در کف جامعه عراق، حقایق غیر قابل انکار این کشور است که حتماً از مدل اقتدارگرا برای ایجاد ثبات در کشورشان استقبال نخواهند کرد.
۳.او همچنین در حوزه نظامی به دنبال اقتدارگرایی با یکپارچه کردن نیروهاست. صدر با کنار زدن بخشی از الحشد که با او میانه خوبی ندارند، این مسئله را اثبات کرده است. از طرفی در برخی صحبت‌هایش به ادغام ارتش و الحشدالشعبی تأکید کرده است. این در شرایطی است که در طول یکی دو سال اخیر، نیروهای نظامی وابسته به او هیچ‌گونه عملیات یا مخالفتی با نیروهای نظامی آمریکا از خود نشان نداده‌اند.
جمع‌بندی تحلیلی گزاره‌های موجود بر این است که وجود نوعی تعارض و تناقض در رفتار و رویکرد سیاسی وی نگران‌کننده است. با اتکا به این نوع سیاست‌ورزی، او ابتدا دنبال تبرئه جریان سیاسی‌اش از مشکلات فعلی جامعه عراق است تا با متوجه کردن مردم به خودش، گزینه مقابل مصطفی الکاظمی و سیستم سیاسی فعلی باشد. سید صدر در رفتار سیاسی‌اش به دنبال آن است که هم به اصول اسلامی اتکا کند و هم به اصول عربی. او نگرش حفظ منافع ملی را در اندیشه و سخنانش پررنگ جلوه می‌دهد؛ چون هدف نهایی‌اش ایمان آوردن مردم به زعامت اجتماعی، سیاسی صدر است تا فرصت برای اصلاحات اساسی در شاکله سیاسی این کشور را با رویکردهای خودش بدست بیاورد.
نظر شما