در ابتداي اين جلسه، اميني در خصوص تجربه اين نوع از سينما گفت: من از ابتدا به سمت تجربه گرايي گرايش داشتم و با ساخت فيلم اولم «نامه‌هاي باد » به سينماي تجربي وارد شدم و هميشه هم به ساخت فيلم‌هاي متفاوت تمايل داشته ودارم و دلم نمي‌خواهد در هر اثرم فقط فيلمنامه تغيير کند، بلکه مي‌خواهم قاب بندي‌ها،ساختار کلي فيلم و حتي ميزانس‌هايم هم با فيلم قبلي‌ام فرق داشته باشد و هميشه هم گفته‌ام که از اين نوع تجربه هيچ ترسي ندارم.

وي افزود: تمايلي به تکرار در سينما ندارم و دلم مي‌خواهد که تجربه‌هاي جديد داشته باشم و حاصل اين تجربه را به سينماي تجاري واکران‌هاي وسيع تر ببرم.

نمونه اش بعد از ساختن فيلم‌هاي اولم مخاطبان تجربه هاي جديدي را در فيلم‌هاي «هفت دقيقه تا پاييز» و«استشهادي براي خدا» ديده‌اند.قبل از ساخت فيلم جديدم «عقربه روي 220» هم دلم مي‌خواست يک ساختار انتزاعي اجتماعي را تجربه کنم، براي همين فيلم «دلتا ايکس» را ساختم.

در ادامه مازيارفکري با اشاره به کارنامه کاري عليرضا اميني گفت: اميني مرتب در مسير‌هاي مختلفي در سينما طي طريق کرده است و در همه اين سال‌هايي که فعاليت مي‌کند، همه نوع فيلمي را تجربه کرده فيلم‌هايي که در همگي دغدغه‌هاي اجتماعي داشته است.

اين منتقد افزود: متأسفانه در سينماي ايران، مناسبات آن قدر پيچيده و دست و پا گيراست که فيلمساز گاهي مجبور مي‌شود فيلمي بسازد که باب ميلش نيست و عليرضا اميني اين ريسک را داشته که بتواند در کنار فيلم‌هايي که باب دلش نيست، فيلم‌هايي را بسازد که با سليقه‌اش جور است و اين به نظر من اتفاق خيلي خوبي است.

در ادامه بحث، اميني درپاسخ به اين پرسش که چگونه مي‌شود فيلم خوب ساخت و از بازيگران چهره استفاده نکرد؛ گفت: متأسفانه فضاي سينماي ايران در بن بستي مانده است و به جرأت مي‌توانم بگويم که دارد روزهاي آخر سينماي تجاري‌اش را سپري مي‌کند و تنها راه حلي که مي‌تواند سينماي ايران را نجات بدهد و ما را به دوران طلايي برگرداند، همين فيلم‌هاي تجربي با ساختارهاي جديد است.چون متأسفانه اکنون سال‌هاست که سينماي ايران دارد مرتب خودش را تکرار مي‌کند.

اين قضيه ساخت فيلم‌هاي تجربي، برنامه‌اي است که در همه جاي دنيا معمول و مرسوم است که هر زمان سينمايشان به
بن بست رسيده، از سينماي تجربي وام مي‌گيرند و ساختار آن سينما را وارد سينماي تجاري مي‌کنند.