به گفته امیر امینی، در پنج سال اخیر 49هزار میلیارد تومان در این بخش از سوی دولت و بخش خصوصی سرمایه گذاری شده که روشن است، این عدد با رقم مورد نیاز فاصله فراوانی دارد و باید برای کاهش مشکلات موجود برنامه ریزی گسترده‌ای کرد.
در همین حال علی نورزاد -معاون وزیر راه و شهرسازی- مجموع راه‌های در دست احداث در کشور را بیش از 13 هزار و 500 کیلومتر عنوان می‌کند که برای اتمام آن به مبلغی حدود 100 هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز است.
براساس آمارها ایران برای رسیدن به استاندارد در صنعت ریلی به 55 هزار کیلومتر راه آهن نیاز دارد، اما اگر به رفتار حداقل قانع باشد و برای رفع نیاز خواسته باشد اقدام کند، باید 6 هزار کیلومتر به ریل‌های خود بیفزاید تا قادر باشد از ظرفیت حمل و نقل بار و مسافر به شکل خوب استفاده کند.
هم اکنون سالانه تنها 350 کیلومتر ریل‌گذاری می‌شود که اگر شتاب در همین سطح حفظ شود، 17 سال باید صبر کنیم تا رفع نیاز شود، این در حالی است که در پنج سال آینده بتوانیم حداقل 700 لوکوموتیو و چهار هزار واگن باری و مسافری هم تولید و خریداری و در اختیار راه آهن قرار دهیم.
محمدرضا احمدی، مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ما با تأکید بر اینکه حمل و نقل از ارکان توسعه در هر کشور محسوب می‌شود، می‌گوید: به دلیل موانع ناشی از تحریم‌ها و سایر محدودیت‌های اقتصادی، تاکنون اقدام ضربتی در حوزه حمل و نقل انجام نشده، این درحالی است  که ایران از ظرفیت‌های لازم برخوردار است و اگر نگاه مجلس و دولت به حمل و نقل معطوف شود، می‌توان روی درآمدهای ارزی سرشار آن هم حساب کرد.
وی می‌افزاید: در سال‌های شوک نفتی که کشور با حجم زیاد واردات روبه‌رو بود کمبود زیر ساخت‌های حمل و نقل بویژه در بخش دریایی چهره نشان داد، در آن زمان به خاطر اینکه اسکله و فضای مناسبی برای تخلیه بار همزمان وجود نداشت، بسیاری از کالاها روی کشتی‌ها باقی ماند و در عمل وارد نشد.
وی با اشاره به نتایج مطالعه‌ای که نقش حمل و نقل دریایی را بر میزان مبادلات تجاری کشورها بررسی کرده است، می‌افزاید: کشورهایی که اقتصاد آن‌ها محصور در خشکی بوده و دسترسی به دریا ندارند هزینه حمل و نقل در آن‌ها 50 درصد از کشورهایی که به دریا متصل هستند بیشتر برآورد شده و حجم مبادلات تجاری آ‌ن‌ها نیز 60 درصد پایین تر از دیگر کشورها ارزیابی شده و این ظرفیت ویژه‌ای است که در شمال و جنوب کشور وجود دارد و باید بهره برداری کاملی از آن صورت بگیرد.
احمدی، با بیان اینکه برای رسیدن به توسعه باید نگاه سیستمی به صنعت حمل و نقل داشت، می‌افزاید: این نوع نگاه الزاماتی دارد که در صورت مهیا شدن، توسعه حمل و نقل جاده ای، ریلی، هوایی و دریایی که به عنوان شریان‌های خونی کشور محسوب می‌شوند را شاهد خواهیم بود.
آن‌گونه که از آمارها برمی آید، طی 10سال آینده ایران باید 100 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در بخش حمل و نقل خود داشته باشد که عمده آن سهم صنعت هوانوردی است.
وی در این باره نیز می‌گوید: ناوگان هواپیمایی بسیار کهنسال است، در پی لغو تحریم‌ها باید با جذب سرمایه‌گذاری خارجی و تقویت سرمایه‌گذاران بخش خصوصی اقدام به حل معضلات موجود در این بخش کنیم، ورود هواپیماهای جدید، ارتقای آموزش دست اندرکاران این بخش و بیشتر کردن امکانات فرودگاه‌ها از جمله مواردی است که باید برای آن چاره اندیشی کرد.
به گفته وی، شمار قابل توجهی از هواپیماهای موجود باید جایگزین مناسب داشته باشند زیرا آن قدر فرسوده هستند که بهینه سازی دردی از آن دوا نخواهد کرد.
وی با بیان اینکه یکی از موضوعات حمل و نقل ارتباط آن با صنعت گردشگری است که مورد تأکید اسناد بالادستی نیز قرار دارد، ادامه می‌دهد: در این مسیر یکی از مشکلاتی که با آن روبه‌رو هستیم مطلوب نبودن زیرساخت‌هاست که سلب اعتماد مسافران به ناوگان حمل و نقل کشور را در پی دارد.
وی با تأکید بر اینکه ساختار حمل و نقل کشور به حمایت جدی دولت نیاز دارد تصریح می‌کند: دولت باید با ارایه تسهیلات به بخش خصوصی به توسعه این بخش کمک کند، البته این کار نباید به شکل کنونی انجام شود، زیرا معتقدم اکنون دولت به جای گرفتن دست برخی بخش‌های مختلف اقتصادی کشور، آن‌ها را بغل کرده است!
به گفته وی، در صورت افزایش توان حمل و نقل، ناوگان هوایی، زمینی و ریلی ایران می‌تواند از ترکیه تا آسیای میانه و از کشورهای آسیای میانه تا چین را تحت پوشش خود قرار دهد و دستاورد این اقدام‌ها به طور طبیعی ارزآوری فراوانی است که ایران شایستگی کسب درآمد آن را دارد.
روشن است، اگر همچنان جاده‌های ما شاهد آمد و شد اتوبوس‌های فرسوده، راه آهن کشور درگیر کمبود امکانات برای پاسخگویی به حجم بار و مسافر و هواپیمایی دچار معضل دایمی عدم تناسب بین داشته‌ها و بایدها باشد، فرصت موجود به رکود و تهدید برای اقتصاد تبدیل و در آینده حتی برای حل نیازهای داخلی دچار مشکل جدی خواهیم شد.