به گزارش سرویس فرهنگی قدس انلاین، بنا به روایات اهل سنت و تشیع کلمات گرانسنک سترگی از حضرت رضا (ع) برجای مانده است که با قرار گرفتن در قالب نظم به زبان فارسی فراگیری دو چندان پیدا کرده است که این امر نشانگر عمق محتوایی و غنای آن می باشد که می توان از آن چه در نثر و چه نظم بهره برد.
مؤمن ار نیکی کند شادان شود
الْمُؤْمِنُ [الَّذِی] إِذَا أَحْسَنَ اسْتَبْشَرَ وَ إِذَا أَسَاءَ اسْتَغْفَرَ؛ مومن کسی است که زمانی که  کار خوب انجام م یدهد  چهره اش شاد می شود و زمانی که کار بد انجام م یدهد استغفار میکند.
گر ز بخت بد به کس بد کرده‌ای
هان، مشو نومید از درگاه ربّ
مؤمن ار نیکی کند شادان شود
ور کند بد، می‌کند بخشش طلب
شنو پند فرزند مُوسَی بن جَعْفَر
الْمُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَ یَدِهِ؛ مسلمان كسى است كه مسلمانان از زبان و دست او آسوده باشند.
شنو پند فرزند مُوسَی بن جَعْفَر
امام بحق، ماه برج امامت
کسی هست مُسلم که باشند مردم
ز دست و زبانش به اَمن و سلامت
به همسایه نیکی کن ای نیک مرد
لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یَأْمَنْ جَارُهُ بَوَائِقَهُ؛ از ما نيست كسى كه همسايه اش از شرّ او در امان نباشد.
به همسایه نیکی کن ای نیک مرد
که همسایه را بر تو حقها بوَد
از آن کس که همسایه ایمن نبود
بفرمود مولا: نه از ما بوَد
تواضع چنان کن به خلق خدای
التَّوَاضُعُ أَنْ تُعْطِیَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِکَ مَا تُحِبُّ أَنْ یُعْطُوکَ مِثْلَهُ؛ تواضع، آن است که آنچه را که دوست می ‎داری به تو ببخشند را به مردم ببخشی.
چنان سر کن ای دوست با نیک و بد
که باشد ز تو نیک و بد در امان
تواضع چنان کن به خلق خدای
که خواهی کند خلق با تو چنان
نشانه‌های فقاهت به نزد پیر خرد
مِنْ عَلَامَاتِ الْفَقِیهِ الحُکم [(الْحِلْمُ)] وَ الْعِلْمُ وَ الصَّمْتُ؛ از نشانه های فهم عمیق و درست، بردباری، دانش و سکوت است.
بصیر باش به احکام دین حق که خدای
از آن فقیه که دانا به حکم اوست رضاست
نشانه ‌های فقاهت به نزد پیر خرد
قضاوت بحق و دانش و سکوت بجاست
عفو کردی اگر، عتاب مکن
الصَّفْحَ الْجَمِیلَ الْعَفْوَ مِنْ غَیْرِ عِتَاب؛ نیکویی در گذشت آن باشد که فرد خطاکار را بدون عتاب مورد ببخش قرار دهی.
عفو چون کرده ‌ای خطاب مکن
کار بی‌جا و ناصواب مکن
به چه نیکوست، عفو بی‌ منّت
عفو کردی اگر، عتاب مکن
سخاوتمند هرگز نیست تنها
السَّخِیُّ قَرِیبٌ مِنَ اللَّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْجَنَّةِ قَرِیبٌ مِنَ النَّاسِ؛ آدم بخیل از خدا و بهشت و مردم دور است.
سخاوتمند هرگز نیست تنها
که تنهایی نصیب دیگران است
سخی باشد قریب رحمت حق
به نزدیک بهشت و مردمان است
سخی می‌خورد نان ز خوان کسان
السَّخِیُّ یَأْکُلُ مِنْ طَعَامِ النَّاسِ لِیَأْکُلُوا مِنْ طَعَامِهِ؛ سخاوتمند از غذاى مردم مى خورد، تا مردم از غذاى او بخورند؛ اما بخيل از غذاى مردم نمى خورد تا آنها نيز از غذاى او نخورند.
سخی می‌خورد نان ز خوان کسان
که مردم به رغبت ز خوانش خورند
بخیل از سر بُخل نان کسی
نیارد خورد تا که نانش خورند
منابع:
1-شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج 12: 127.
2-متقی، كنز العمّال : 738 .
3-شیخ صدوق، عيون أخبار الرِّضا (ع): ج 2: 24.
4-کلینی، اصول کافی، ج2: 113.
5-طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ج 6: 28.
6-دیلمی، ارشاد القلوب، ج 1: 13.
7-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 68: 352.
8-مدیر شانه چی، چهل حدیث حضرت رضا(ع): 9-10.