ما از گناهانِ بی نهایتِ خویش خسته ایم و غفلت هایمان را هرروز به درگاه جانان ، توبه می کنیم. هرروز پوست می اندازیم از خوب نبودن تا صدای نجوای واگویه ها و دعاهایمان موج بردارد و تا خدا برود. تا شاید رهروتان باشیم و شما چراغان کنید روح مان را.
چه آنگاه که غرق اشک و بغض ، زیارتنامه باز می کنیم و چه آنگاه که به حق رسول صبور کربلا ، فرج می خواهیم. مگر نه اینکه عمه سادات ، دلسوز همه چشم به راهانِ عالم است. مگر نه اینکه خانوم زینب (س) ، آبرو و عزّت بسیار دارد به آستان حضرت دوست.
یا صاحب الزمان ! حال مردمانی را که دوازده ماه سال تمرین صبوری و ظهور کرده اند ، پرسیدن دارد... حال ما که دست به دامان دختر امیرالمؤمنین شده ایم... و حالِ زینب گویانی که از ته دل می سوزند در فراز به فراز زیارت عاشورا.
حال شیعیانی که دست به دامان بانوی صبر شده اند تا صدای مرثیه ها و ندامت ها و امام خواهی هایشان به آسمان برسد. صدای آرزوهایی که قرن هاست جز به " اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج " ختم نمی گردد.
مهدی جان ! دوباره رستاخیز در راه است و سال تازه دارد به شهر نزدیک می شود. دوباره زمین به جنب و جوش و رویش و عطر می رسد اما مگر بی ظهور شما ای دوازدهمین قرص ماه ، شب تیره به سر می رسد. مگر فروردین و بهار می آید. مگر به چشمی ، نور می نشیند. مگر پگاه می آید.
نه... سالهاست که بی ظهور منجی عالم فقط ماه دوازدهم با حال دردمندش زمین را ترک می کند تا روی بهاران را ببوسد و در گوش هایش زمزمه کند : دل پیروان موعود تنگ است...
اَللّـهُمَّ اجْعَلْني مِنْ اَنْصارِهِ وَ اَعْوانِهِ وَ الذّابّينَ عَنْهُ وَ الْمُسارِعينَ اِلَيْهِ في قَضاءِ حَوائِجِهِ...
