قدس آنلاین - رقیه توسلی: حکایت چلچراغ روشن است آذرماه... حکایت بهاری که جوانه می زند در پاییز... سبز، معطر، آرام بخش...
آذرماه را باید رفت به دلِ جاده ها... همدوش زُوّاری شد که چشم هایشان، حدیث ناگفته بسیار دارد...
باید جلای روح را دید... به قدر عاشقی، نفس کشید میان قدم ها... در کاروانی که می پرسند مگر پاییز است!؟ مگر باد و باران می آید و برف می بارد!؟ مگر سنگلاخ است جاده وصال!؟ مگر همسفران، ناشناس و غریبه اند!؟
باید مثل زائری که با چشمِ عشق می بیند، زُل زد به جهان و آذر و برودت را ندید. دید که تیغِ آفتاب، هرقدم شُرّه می کند...
باید خود را سپرد به هوایِ قُرب... به گرمای دوست داشتن... به محبوبی که هر کجای نقشه باشد، میعادگاه همانجاست...
آذر، جاده ها زائر دارد... دلتنگانی که ترکِ کوی و دیار می کنند تا قلب شان بتپد و زخم هایشان دوا شود. تا به قدر یکسال - برای دم و بازدم – نور و اکسیژن، کم نیاورند.
