قدس آنلاین - رقیه توسلی: ناگفته پیداست که چه می شود. داستان تکراری صید و صیاد. اما این بار حامیان حیات وحش در روستاهای «ایمن آباد» و «کروکلا» بابل مازندران در مقابل دست به کار فرهنگی قابل توجه ای زدند.
برای نشان دادن دوستداری محیط زیست و اعتراض به مرگ این پرندگان آبزی، کنار تالاب شمع روشن کردند و مصمم و استوار، پای کشته شدن چهار بال قوی میهمان روستایشان ایستادند.
بابلی ها با پلاکاردهایی که رویش نوشته شده بود «ما کودکان روستا با قوها مهربانیم»، خواستار برخورد با عاملان شکار این پرندگان بی آزار و باوقار شدند.
قوکشی، پلنگ کشی، گوزن کشی و فلامینگو کشی تا به کی آن هم در محدوده حفاظت شده؟ تا به کی قرار است سلاح در دستور کار آدم هایی قرار داشته باشد که از وجدان و مهربانی شان، بخاری بلند نمی شود؟
این بار بابلی ها با شمع ها و شعارنوشته ها برای یادبود و طلب مجازات سلاح داران پیشقدم شدند تا میهمانان بالدارشان بمانند و برای همیشه بر فراز آب بندان ها و آبگیرهای روستایشان پرواز کنند.
قوی گنگ و فریادکش و توندرا شاید از گونه های متفاوتی باشند اما هرکجای دنیا را که بگردی، آدمیزاد دو دسته است: باعاطفه – خودخواه
