قدس آنلاین-متأسفانه مدتی است بسیاری از کشورهای همجوار چون تاحیکستان، اففانستان، ازبکستان، ترکمنستان و آذربایجان درصددند تا هم پیدایش و شکل‌گیری آیین‌های نوروز و هم شاهنامه فردوسی را به نفع خود مصادره کنند. برگزاری انواع جشن‌ها، سمینارها و مراسم در این خصوص حکایت از این مسئله دارد. شاید نتوان درخصوص برپایی مراسم یاد شده توسط چنین کشورهایی، گله داشت اما بی‌توجهی متولیان امور فرهنگی باعث شده تا کشورهای یاد شده بتوانند در ثبت جهانی آیین نوروز به نفع کشور خود گام‌های بزرگی بردارند. فردوسی در شاهنامه بسیاری از حوادث داستانی خود را با بن‌مایه برگزاری نوروز هم‌ردیف کرده است تا بتواند به تأثیر مناسب و ایده‌آل این سنت‌ها بر زیرساخت جامعه و روح و روان تک تک افراد اشاره کند. اساس به وجود آمدن این جشن، آغاز بهار و درواقع شادی طبیعی از پایان فصل سخت سرماست. تولد دوباره طبیعت و انسان، ازمیان رفتن کدورت‌ها، ایجاد حال خوش، شادابی و طراوت زندگی و... با آمدن نوروز در شاهنامه درشت‌نمایی شده است. اهمیت این موضوع نزد فردوسی تا آن حد است که تا زمانی که نوروز فرا نرسد، کیخسرو نمی‌تواند به جام‌جم نگاه بیندازد و اسرار جهان هستی را دریابد. فردوسی قصد دارد تا بر این مسئله تأکید ورزد که پاسداشت و حقظ سنت‌ها و تجارب ارزشمند ملی، راه‌گشای مردم برای درک جهان هستی، دست یافتن به موفقعیت و کسب تجارب ناب جدید است. از این رو نوروز به عنوان نماد و رکن اساسی درک جهان هستی در نظر گرفته می‌شود.
همچنین در شاهنامه آمده است که جمشید پادشاه پیشدادی که نام او در اوستا و متون پهلوی و متن‌های دوران اسلامی آمده است، فرمان داد برای خودش تختی از طلا و جواهر بسازند. او هرموقع که می‌خواست سوار این تخت می شد و دیوان او را بر روی تخت به آسمان می‌بردند. یک روز وقتی جمشید سوار بر تخت به آسمان رفت و دوباره پایین آمد، آن روز را نوروز نامید. به این ترتیب ایرانیان هر سال این روز را جشن گرفتند. تنها این دو داستان در شاهنامه تحت تأثیر نوروز شکل نگرفته است. آغاز سلطنت کیومرث، داستان سیاوش، پادشاهی بهرام گور، یزدگرد، قباد و ... در ایام نوروز شکل می‌گیرد. فردوسی می‌دانست که اساطیر ایرانی و مراسم و جشن‌های ملی تنها حوادث و یا رویدادهایی ساده نیستند بلکه تمامی اندوخته‌ها و تجارب ارزشمند ایران زمین‌اند که باید تثبیت و حفظ شوند. حال باید دید متولیان و سیاست‌گذاران امور فرهنگی کشور در دوران معاصر تاچه حد به مسائلی از این دست اشراف دارند و تلاش می‌کنند تا آیین و ادبیات ارزشمند کهن ایران حفظ شود و به نام ایران در جهان شناخته شود.
