قدس آنلاین - گروه استانها - حسین احمدی: پای دنیای گسترده اینترنت نشسته ام و فهرست طویل فرزندان محصّل و مهاجر خارج نشینِ مسئولان ارشد را سِیر می کنم!
به سهولت می توانم دورنما و نزدیک نمای جایگاه اجتماعی – شغلی یک آقازاده و یک غیرآقازاده را متصور شوم! آنانی که به «سندروم اتصال» مبتلایند و مبتلا نیستند!
مدیرانی که دَم از عِرق و میهن دوستی می زنند و غَرّاتر از همه، شعار وطن خواهی و عشق به ایران سَر می دهند اما برای اقامت و تحصیل، نورچشمی هایشان را روانه فرنگ می کنند... می فرستند آن وَرِ آب ها... آمریکا، فرانسه، کانادا، انگلیس!
این تناقض مثل پنچه ی خرس گریزلی ست بر اعصاب و منطق عموم! مثل سوهانی بر روحِ فرزندان مستعد اما بی امتیاز و پشتوانه.
به نظرم در این زمینه تحلیلگر سیاسی، حسن عباسی درست می گوید که نباید کسی که فرزندش در خارج از کشور است، مسئول و صاحب منصب بشود!
که آخر یک جاهایی دارد پدر و فرزندی و رابطه خونی عمیق، کار دستِ مسئولین غیرمتعهد و کم ظرفیت می دهد... این را بنده عرض نمی کنم؛ ریخت و پاش و رانت و اختلاس و پورشه و بوگاتی و بنز و پنت هاوس و مهاجرت می گوید... منافع سرشاری که دارد هر وعده، به جیب فرزندان خارجکی مدیران سرازیر می شود... آنها که هرچه سهم شان را از سفره قدرت برمی دارند باز تعلق خاطر، هُل شان می دهد سمت آقازادگی و اسم و رسم باباجان هایشان...
القصه! نمی دانم چند درصد ایرانی ها مثل من از پیشرفت اقتصادی و اجتماعی که ماحصل تلاش خودشان نباشد، فوبیا دارند... فوبیا دارند از خرده ریزه های عنایت سفره پدر به نان و نوایی برسند نه از زور بازوی همت شان...
اما مطمئنم قریب به اتفاق مان فکر می کنیم به سمورهایی که هرگز دوست ندارند به پالتو پوست تبدیل شوند!
