قدس آنلاین - گروه استانها - رقیه توسلی: میزِ پُر و پیمان دفترچه ها و دفترها را می یابیم و با چشمانی مشتاق، دست به کار انتخاب می شویم. هرچه پیش تر می رویم - نگاه مان - متعجب تر و ملتمس تر می شود!
نصف ساعت وقت می گذاریم اما موفق به نتیجه دلخواه نمی شویم پس به فروشگاه بعدی می رویم. آنجا هم اوضاع برهمین منوال است. و لوازم التحریر بعدی هم.
جلد دفترها با مذاق مان جور درنمی آید. می پرسیم از خودمان چرا اهمیت و الگوی طراحی رعایت نشده؟ درحالیکه بی خبر نیستیم از درصدِ واردات و تولیدات داخلی این محصولات... اینکه ۹۵ درصد در زمینه تولید دفتر، خودکفاییم.
عدم فرهنگ سازی و تهاجم غربی آزارمان می دهد... پرنسس های پُرزرق و برق و کارکترهای انیمیشنی که حیّ و حاضر توی چشم مان زُل زده اند... غیرایرانی های رنگ و لعابداری که - هرروز و هرسال - به خوردِ کودکان مان داده می شوند... کالای فرهنگی که هویت ما نیست... باب اسفنجی ست... شِرک و مرد عنکبوتی و سیندرلا و دیو و دلبر و پاندای کونگ فوکار است... گارفیلد و مینیون و میکی موس است.
اقلام فرهنگی تولید داخل با ظاهر خارج را برمی داریم و سرجایش می گذاریم و دلمان به حالِ کلاه قرمزی، جناب خان، دارا و سارا، زی زی گولو و عروسک های مدرسه موش ها می سوزد. به حال داشته های وطنی خودمان که وسط این ازدحام گم شده اند و دارند حسابی خاک می خورند.
سوال اینجاست؛ وقتی خریدار می داند جلد، لباس است و این رخت باید متناسب فرهنگ و تفکر ما پوشیده شود، آیا تولیدکننده نمی داند!؟ آنها که از سال ۱۳۸۲سهل انگارانه به تبلیغات گسترده غیرایرانی دامن زده اند و هنوز...
دفترهای پُرغمزه و عشوه را رها می کنیم و از خیر انتقال این هدیه پُراشکال می گذریم. نمی خواهیم مثل تولیدکننده های بی تعهد، مروج فرهنگ بیگانه باشیم!
