در این حالت نیروهای اجتماعی موجود هم جهت می‌شوند و بر روی مسئله مطرح شده تمرکز می‌کنند و به همین دلیل به خروجی مطلوب  می‌رسند.
ویژگی دیگر امیدسازان اجتماعی آن است که هیچ گاه برای حل مسئله در انتظار نهادهای مسئول نمی‌ایستند. آن‌ها خود را نسبت به جامعه و محیط پیرامون خود مسئول می‌بینند و به دنبال فرافکنی و انداختن بار همه مسئولیت‌های اجتماعی به دوش سازمان‌ها و نهادهای حاکمیتی نیستند. آن‌ها می‌دانند ظرفیت‌ها و بودجه‌ها و توانمندی نهادها محدود است و با فرض مدیریت صحیح باز هم نمی‌توانند به همه مطالبات پاسخ دهند و نیازها را مرتفع کنند. 
به همین دلیل امیدسازان اجتماعی؛ به دنبال برداشتن باری از روی دوش نهادها هستند بدون آنکه بخواهند انتفاع شخصی یا گروهی ببرند. همین مسئله هم اعتماد اجتماعی مردم و سازمان‌ها را به این نهادها به دنبال می‌آورد. گرچه در این مدل تعاملی از هر دوسو تجربیات تلخی نیز وجود دارد. سازمان‌هایی که با نگاه‌های غلط و عقب مانده هیچ واسپاری و همکاری با این مجموعه‌ها نمی‌کنند و از سوی دیگر برخی تشکل‌ها در برابر اعتماد سازمان‌ها؛ به کارهای فانتزی و غیرکارا روی می‌آورند و به اعتماد اجتماعی ضربه وارد می‌آورند. یکی از نمونه‌های موفق این مسئله تشکلی مردمی در یکی از محلات اصفهان است. 
«ما خیلی با بچه‌ها روی این بحث می‌کردیم که چه کاری برای مردم محله انجام بدهیم اثرگذار خواهیم بود؟ در نهایت با مشورت‌هایی که گرفتیم؛ به مسئله طلاق در محله رسیدیم.» از اینجا کار اصلی تشکل آغاز می‌شود؛ حالا چطور باید ظرفیت‌های متنوع و مختلف مردمی را پای این مسئله آورد؟ «ابتدا رفتیم سراغ دادگستری منطقه. به همین راحتی که اعتماد نمی‌کردند. چقدر رفتیم و آمدیم تا سرانجام توانستیم خودمان را اثبات کنیم و تازه فهمیدند که یک مجموعه مردمی هم می‌تواند در چنین مسائلی ورود کند.» آن‌ها از دادگستری با ملاحظاتی خواستند تا پرونده‌های در شُرف طلاق منطقه‌شان را به آن‌ها معرفی کند. حالا مسیر ارتباطی به خانواده‌ها پیدا شده است. اکنون باید سراغ مرحله بعدی بروند. شناخت دقیق مشکلی که میان زوجین وجود دارد: «یک هیئتی از مسجد بعد از هماهنگی با خانواده به منزلشان می‌رفتیم و با گفت و گو با زوجین در می‌آوردیم که دقیقاً مهم‌ترین علت جدایی شان چیست؟ علت‌های مختلفی مطرح می‌شد از اخلاقی تا اقتصادی و... » بعد از اینکه علل به وجود آمدن مشکل کشف می‌شد این‌ها را در جلسات درون گروهی مطرح و بحث و بررسی می‌کردند. اگر مشکل اخلاقی بود؛ امام جماعت مسجد وارد کار می‌شد و با ارتباطاتی که با خانواده‌های زوجین و خودشان می‌گرفت به ارائه راهکار می‌پرداخت. 
اگر علت اقتصادی بود؛ در وعده‌های مختلف نماز جمع آوری کمک مالی یا ارتباط با خیرین و اقناع آن‌ها برای حل مشکل مالی خانواده صورت می‌گرفت. به هرصورت از ظرفیت‌های مختلف انسانی که در اختیار مجموعه تشکل بود برای حل مشکل پای کار می‌آمد. حاصل تلاش حدود بیش از 6 ماه این تشکل سبب شد تا حدود پنجاه درصد از پرونده‌های طلاق در اختیار این مجموعه از مدار خارج شود و خانواده‌ها به زندگی‌شان بازگردند. با این حرکت اجتماعی مراجعه عموم مردم به این تشکل مردمی که در مسجد نیز مستقر است افزایش یافته است.