قدس آنلاین - رقیه توسلی: خودم را ورانداز می کنم... رخت و لباسم را... صندوقچه سینه ام را... داشته و نداشته ام را... می نشینم پای -سوره اعراف آیه ۲۶- و چارستون بدنم می لرزد.
من پاپتی کجا و حلاوت ضیافت رمضان شما کجا...؟
نگاه می کنم پا گذاشته ام به بهشت، بی تن پوش پرهیزگاری و تقوی... به ماه عشق... آنجا که جز نور و آب و و آینه و مشک و عنبر نیست... پای افطاری که ملائک، شور و شعرها روانه اش کرده اند... کنار دست خوبان!
یا ارحم الراحمین! رمضان ها چقدر فرشته شانه راست، چشم به راه است؟
