قدس آنلاین : با آنکه هنر خوشنویسی با زندگی ما عجین شده و حتی در جهانی شدن زبان و ادبیات فارسی هم نقش بسزایی داشته و توانسته شعر قله‌های ادب فارسی را به موزه‌های معتبر دنیا بکشاند اما هر زمان با هنرمندان خوشنویس گفت‌وگو کرده‌ایم از مظلومیت و مهجور بودن این هنر صحبت کرده‌اند.
ملیحه نورزادیان دارای مدرک فوق ممتاز شکسته نستعلیق است. این بانوی خوشنویس نزد اساتیدی چون قاسم توکلی راد و علی اکبر رضوانی هنر خوشنویسی را فرا گرفته است و تا به حال سه نمایشگاه انفرادی داشته است.
نمایشگاه «گوهر هفت بحر نور» سومین نمایشگاه ملیحه نورزادیان است این نمایشگاه شامل ۴۴ اثر با نوع خط شکسته نستعلیق و سیاه مشق است و زیارت حضرت معصومه (س)، صلوات خاصه امام رضا (ع)، دعای فرج ، سوره‌های حمد، توحید، و اشعاری از شاعران با ترکیب‌های مختلف مضامین تابلوهای این نمایشگاه است. گفتگوی ما را با این بانوی خوشنویس بخوانید.
* با توجه به مشکلات اقتصادی ، توجه مردم به آثار هنری به گونه ای هست که برای هنرمند انگیزه برگزاری نمایشگاه ایجاد کند؟
** متأسفانه خوشنویس برای ارایه اثر و هنرش جایی جز نمایشگاه ندارد. هنر خوشنویسی، با آنکه هنری اصیل است اما بسیار مظلوم و مهجور واقع شده است. این هنر برای دیده شدن معطل نمایشگاه است. برگزاری نمایشگاه برای هنرمند و خوشنویس هزینه دارد و مسایل اقتصادی تأثیر خودش را هم در برگزاری نمایشگاه گذاشته است اما هنرمند برای اینکه هنرش دیده شود باید چنین هزینه‌هایی را متحمل شود. اجاره سالن، تبلیغات، پذیرایی وآماده کردن تابلوها،هزینه‌هایی است که بر عهده هنرمند است و چون فروش آثار هم کم است برگشت سرمایه هم وجود ندارد. اگر دو یا سه تابلو هم فروخته شود بخش کمی از این هزینه‌ها جبران شده است.
از مردم هم نمی‌توان انتظار داشت با این مشکلات اقتصادی اثر هنری بخرند. اگرچه که همیشه تعدادی از هنردوستان هستند که بخشی از درآمدشان را به خرید آثار هنری اختصاص می‌دهند اما این تعداد کم هستند و مسؤولان باید حمایت کنند ضمن اینکه تعداد هنرمندان خوشنویس هم زیاد است و نمایشگاه‌ها هم زیاد برگزارمی‌شود.
* چه باید کرد تا هنر خوشنویسی از نمایشگاه خارج شود و راهش را به زندگی روزمره مردم باز کند؟
** مهمترین مسأله حمایت نهادها و مسؤولین از این هنر است. اما متأسفانه مسوولین حتی کمک معنوی هم انجام نمی‌دهند و به خودشان زحمت نمی‌دهند حتی یک بازدید ساده هم از نمایشگاه‌ها انجام نمی‌دهند چه رسد به کمک‌های مادی و خرید آثار. برای حمایت از هنرِ هنرمندانِ خوشنویس، در حالی که مسؤولان می‌توانند با اختصاص بخشی از هزینه‌های جاری ادارات به خرید آثار هنری این آثار گران‌بها و پرارزش را در معرض دید عمومِ مردم قرار دهند؛ تا افراد جامعه چشمشان با هنر آشنا شود. این خیلی مهم است مردم هنر اورجینال و کپی نشده را ببینند و با آن آشنا شوند.
البته مردم ایران هنر را می‌شناسند وما وقتی محیط شهری به هنر اصیل آراسته شود در روحیه و روان مردم تأثیر زیادی دارد. مساله بعدی سبک زندگی ماست که باید با هنر آمیخته شود. همه ما باید با هنر از کودکی آشنا شویم. در مدارس کتاب هنر هست اما زنگ هنر جدی گرفته نمی‌شود. زنگ‌های هنر انگار زنگ تفریح است در حالی که این ساعت‌ها هم از سوی خانواده ها و هم از سوی مدارس باید جدی گرفته شود تا اگر متوجه استعداد دانش آموزان شدیم زمینه‌های رشد او از کودکی فراهم کنیم. من از همین زنگ‌های هنر متوجه علاقه‌ام به هنر خوشنویسی شدم و بعد از فراغت از تحصیل به سمت آموزش حرفه ای این هنر رفتم.
باز هم تاکید می‌کنم خرید آثار هنرمندان بهترین حمایت از آنهاست که معمولا کم تر این نوع خریدها انجام می‌شود.
* مهمترین مانع برای هنرمند خوشنویس چیست. آیا علاقه‌مندان در هر جا می‌توانند براحتی این هنر را آموزش ببینند؟
** مهمترین مسأله خوشنویسی و به طور کلی هنر این است که نمی‌توان نگاه حرفه‌ای به آن داشت و یک هنرمند خوشنویس نمی‌تواند به صورت حرفه ای به این هنر بپردازد و از آن کسب درآمد کند. هنرمند خوشنویس حتماً باید در کنار یک شغل ثابت پی علاقه‌اش برود. این مسأله برای بانوان سخت‌تر هم هست چون به هر حال بانوان مسؤولیت همسرداری و مادری هم دارند و کمتر فرصت می‌کنند توان و وقتشان را متمرکز این هنر کنند. اما کسی که علاقه‌مند به یادگیری این هنر است براحتی می‌تواند در کلاس‌های انجمن خوشنویسان شرکت کند چون انجمن‌ها همه جا فعال هستند و می‌توان در کلاس‌های آموزشی ثبت نام کرد و مسیر یادگیری را آغاز کرد.
* استقبال مردم از نمایشگاه شما چطور بود؟
** کلاً استقبال مردم از هنر زیاد است.برای من بازخوردها، استقبال مردم و هم‌چنین واکنش کودکانشان بسیار جالب بود. مکان برگزاری نمایشگاه را موزه حرم امام رضا(ع) قرار دادیم چون می‌دانستم اقشار جامعه و از کشورهای مختلف برای بازدید می‌آیند و با این هنر اصیل ایرانی که همان خط شکسته نستعلیق است آشنایی پیدا می‌کنند. از کشورهای مختلف پاکستان، عراق، کویت و یا از شهرهای مختلف کشور هم برای بازدید آمده‌اند.
تأثیر برگزاری نمایشگاه‌های هنری فقط برای هنرمند نیست برای مردم هم هست چون هر قدر بیشتر با هنر آشنا شوند از لحاظ روحی و روانی بخصوص در اجتماع امروزیِ ما تأثیر مثبت به سزایی دارد.
