قدس انلاین: «زلمی خلیل‌زاد» نماینده ویژه آمریکا در امور صلح افغانستان، با سفر به قطر، هند و پاکستان، دور تازه رایزنی‌های منطقه‌ای خود را با هدف نجات توافق نامه صلح شکننده آمریکایی – طالبانی از بن بست آغاز کرده است. آمریکا و طالبان پس از گفت‌وگوهای طولانی پشت درهای بسته ۱۰ اسفندماه سال گذشته توافق‌نامه «آوردن صلح به افغانستان» را امضا کردند تا خشونت‌ها کاهش یابد و مذاکرات بین‌الافغانی نیز آغاز شود اما به گفته دولت و مقام‌های واشنگتن حملات طالبان پس از امضای توافق‌نامه تشدید شده است.
دو طرف به عنوان دو نیروی مهاجم و تهدید امنیت افغانستان در حالی آن هم بدون حضور دولت کابل صلح نامه را به امضا رساندند که صورت‌حساب و هزینه های اجرایی این اتفاق را به حساب ارگ (مقر ریاست جمهوری) و سپیدار (دفتر رئیس اجرایی دولت وحدت ملی) نوشتند. بر اساس آنچه که کاخ سفید به اشرف غنی دیکته کرده بود، رئیس جمهور باید تمهیدات آزادی ۵ هزار زندانی طالبان گرفتار در بند کابل را فراهم کرده و همچنین مقدمات تشکیل هیئت مذاکره کننده افغان را فراهم کند. جالب آن است که بر اساس خواسته یانکی‌ها رهبری این هیئت صلح هم نباید با غنی باشد و تنها نمایندگان دولت می‌توانند در آن مشارکت داشته باشند؛ چراکه طالبان تأکید دارد در مذاکرات بین الافغانی روبه‌روی دولت کابل نخواهد نشست. طالبان تاکنون در هیچ نشستی رودرروی نمایندگان دولت قرار نگرفته؛ چراکه آن را اصلاً به رسمیت نمی‌شناسد. اجرایی شدن این خواسته ها از سوی رئیس جمهور افغانستان سبب خواهد شد وی عملاً دو کارت بازی و برگ برنده مهم خود شسکه در گفت و گوهای آتی می‌تواند از آن استفاده کند را تحویل طالبان کند و ارگ را به گوشه رینگ ببرد.
بحث دوم بر سر اختلاف‌های ایجاد شده میان دو جناح قدرت در کابل است. واشنگتن که در تقلا برای فرار از باتلاق افغانستان است، اعتقاد دارد اختلاف غنی و عبدالله به توافق این کشور با طالبان خدشه وارد می‌کند. واشنگتن انتظار داشت رهبران کابل همانند گذشته گوش به فرمانش بوده و از دستوراتش تمکین کنند، اما این اتفاق تاکنون نیفتاده است. در حالی که زمزمه ها در مورد توافق احتمالی غنی و عبدالله برای ایجاد دولتی مشابه گذشته (دولت وحدت ملی) بالا گرفته، اما اگر این اتفاق بیفتد باز هم رهبران کابل به دلیل مخالفت های مردمی و همچنین هزینه های احتمالی، حاضر به آزادسازی کل زندانیان طالبان نخواهند بود. آزادی این زندان برای طالبان از اهمیت زیادی برخوردار است؛ چراکه در حدود۱۰۰ تن از آن‌ها از عناصر کلیدی این گروه محسوب می‌شوند. این گروه به‌طور جد خواستار آزادی آن‌ها پیش از شروع مذاکرات و حتی مشارکت دادن آن‌ها در این گفت‌وگوهاست؛ چیزی که تحقیری فزاینده برای کابل محسوب می‌شود. اشرف غنی به این نکته آگاه است و با وجود فشارهای وارده از سوی واشنگتن و حتی قطع بخشی از بودجه سالانه آمریکا به افغانستان، در مقابل این خواسته ایستادگی می‌کند. با شرح موارد فوق حال می‌توان علت دور تازه سفر منطقه‌ای خلیل زاد را پیش‌بینی کرد. وی تلاش دارد در این تور منطقه‌ای هم موضع طالبان را در مقابل ارگ و سپیدار متعادل کرده و آن‌ها را به آزادی همان هزارو۵۰۰ زندانی راضی کند و هم اینکه وی می‌داند که رشته عنان رهبران طالبان در دست مقام‌های اسلام آباد است و می‌خواهد از طریق فشار پاکستانی‌ها بر این گروه بن بست فعلی را بشکند و علی الظاهر با بر پا کرده مذاکرات بین الافغانستانی اهداف خود را محقق کند؛ هرچند این موضوع هزینه بسیاری روی دست دولت کابل بگذارد. پس از آن این طالبان می‌داند و اشرف غنی و عبدالله!
