درباره خودرو سازی در کشور ما همواره سخن بسیار به میان آمده است و تقریباً همیشه از مشی و منش مدیران این بخش انتقاد شده است. این مساله هم فقط مختص روزهای بحران نیست بلکه خودروسازان همیشه وبال گردن ملت و دولت بوده‌اند.
هیچ کس ماجراهای سالهای 93 تا 96 را فراموش نکرده است و حتی در یک سال دولت آنقدر مستاصل شد که ناچار شد به مردم وام بدهد تا خودروهایی که روی دست خودروسازان مانده بود را بخرند تا بلکه صنعت خودروسازی کشور ورشکست نشود.
خودروسازان در خوبی و خوشی، در بحران یا در شرایط عادی همیشه مشکل بزرگ کشور و نقطه جدی توجه مردم هستند و از همه بدتر آنکه هیچ وقت نتوانسته‌اند با عملکرد درست امیدواری خوبی به مردم تزریق کنند.
آنها در حقیقت ملاکی برای عصبانی کردن جامعه هستند. 40 سال است که قرار بوده مستقل باشند اما نه تنها موفق نبوده اند که امروز حتی از ساخت یک موتور ملی هم عاجز هستند و با وجود چندین بار مانور رسانه ای و افتتاح های پرطمطراق، هنوز نمی توانند یک خودرو را در داخل تولید کنند.
خودرو سازان رانت خواران بزرگی هستند که به مدد کمک های گاه و بیگاه و درست و نادرست دولت از کیسه مالیات دهندگان خود را سیراب کرده و البته بارها شده است که دستگاه های نظارتی به سراغشان رفته یا مجلس روی آنها انگشت گذاشته و حسابی اتفاقات نادرستی گزارش شده است که آخرین نمونه آن در دو سال اخیر و تخلفات بسیار خاص بوده است که منجر به بازداشت مدیران آنها شد.
البته این وضعیت فقط مختص سازندگان به اصطلاح داخلی هم نیست. مونتاژ کنندگان داخلی مثل مدیران خودرو یا کرمان موتور هم وضعیت جالبی دارند. آنها هروقت می خواهند قیمت هایشان را افزایش می دهند و آنقدر صبر می کنند تا قیمت بازار به قیمت اعلام شده آنها که بالاتر از قیمت بازار است نزدیک شود سپس دوباره یک گام دیگر برداشته و قیمت بعدی را اعلام می کنند و باز همین روند را دوباره تکرار می کنند و تکرار می کنند.
گویا یوان در کشور هر روز قیمت تازه ای پیدا می کند یا اینکه هیچ کس اجازه ثبت سفارش ندارد به جز این دو شرکت که به راحتی ارز از کشور خارج کرده و خودروی کم کیفیت چینی را به مردم می فروشند آنهم با شیوه ای که گفتیم.
اما بگذارید کمی با هم بدون رودربایستی صحبت کنیم. مساله کشور ما خودروسازی نیست بلکه مساله اصلی ناکارآمدی و رانت مدیریتی است که خودروسازان و امثال آنها از آن بهره می برند وگرنه چرا یک صنعت در خوف و رجا باید ناکارآمد باشد؟
چرا بعد از 40 سال هنوز نمی تواند با پولهایی که از مردم گرفته خودش را به روز کرده و خودرویی تولید کند که حداقل چند آپشن جدید داشته باشد؟
چرا یک خودروی اتومات بی کیفیت باید برای دوسال بعد پیش فروش شود؟
مساله این است که خودروسازی به یک دمل چرکین بزرگ بدل شده که تا مورد جراحی قرار نگیرد اصلاح نخواهد شد. این صنعت باید از دولت گرفته شده و به بخش خصوصی سپرده شود و رقابت را آغاز کند.
تا زمانی که کارگران ایران خودرو و سایپا با توصیه نمایندگان مجلس انتخاب می شوند و تا زمانی که هزینه‌های سربار یان صنعت با توصیه فلان وزیر و بهمان وکیل انجام می شود کار به سرانجام نخواهد رسید.
خودروسازی ما بیمار است و با ژلوفن حتی دردش هم آرام نخواهد شد. این صنعت مدیر جهادی و پاک دست سفارش ناپذیر می خواهد. این صنعت متخصص و متعهد می خواهد نه مدیران ناتوان حزبی و باندی
در بازاری که می شود یک کد ملی را با 3 میلیون تومان برای خرید خودرو اجاره کرد، بیخود خودمان با این قوانین خنده دار فروش اینترنتی و پیش فروش های مسخره سرکار نگذاریم و به این جسد در حال احتضار هم شوک وصل نکنیم.
