قدس آنلاین: ۲۱درصد از واحدهای راکد در شهرک‌ها و نواحی صنعتی کشور به دلایل زیرساختی یا روبنایی دست از تولید کشیده‌اند. سرمایه آن‌ها شاید امروز روانه بازارهای موازی شده باشد. برخی دیگر نیز با سدهایی از جنس مالیاتی، بیمه‌ای، بانکی، ارزی و محیط زیستی نیمه تعطیل هستند و با کمتر از ۳۰ تا ۵۰ درصد ظرفیت خطوط تولیدشان کار می‌کنند.
در این میان، شهرکی صنعتی در پهنه اقتصادی کشورمان هست که علاوه بر مشکلات عمومی به معنای واقعی با دست‌انداز و ورود ممنوع در مسیر تولید مواجه است. شهرکی فعال و پویا که «راه» ندارد.
شهرک صنعتی پارسیان که در مسیر جاده نیشابور- مشهد قرار دارد، از داشتن مسیر دسترسی و راه به عنوان شریان ورودی مواد اولیه محروم است. راه فرعی که به شهرک گشوده شده نیز گاهی با خاکریزهای موقت بسته می‌شود تا همه نهادها با تمام توان جلو تولید در این شهرک را گرفته باشند.
با وجود اینکه تأمین زیرساخت‌ها یکی از موارد دارای اهمیت بالا در راستای توسعه صنعتی تلقی می‌شود، اما در سال جهش تولید ۱۲واحد صنعتی در این شهرک به دلیل عدم‌رفع همین مشکلات تعطیل شده‌اند و۱۲۰ میلیارد تومان سرمایه‌گذاری جدید در آن به مویی بند است.
**در تصمیم‌گیری‌ها شهرک صنعتی را نمی‌بینند
در بازدید از شهرک صنعتی پارسیان مشخص شد ۱۶دست‌انداز در جاده منتهی به آن سرعت ما را گرفته بود، پیشتر از این‌ها تولید در این منطقه را مهار کرده است. بختیاری، مدیرعامل این شهرک صنعتی، وقتی از نداشتن راه دسترسی صحبت می‌کند، می‌گوید: کمترین مشکل ما این است که کامیون و تانکرهای حاوی مواد اولیه چطور وارد شهرک شوند در حالی که عبور و مرور وسایل نقلیه سنگین در دو سمت جاده ممنوع است.
بختیاری می‌گوید: در حالی که راه اصلی برای ورود وسایل‌نقلیه نداریم، همان جاده فرعی که برای عبور و مرور در نظر گرفته شده نیز در مراسم‌هایی مثل عبور کاروان‌های پیاده با تلی از خاک بسته می‌شود. به طوری که کارگرانی که صبح وارد شهرک شده‌اند شب پشت خاکریزهای بلندی که بدون هماهنگی در مسیر ایجاد شده، باقی می‌مانند!
مشکلات مسیر عبور و دسترسی آن‌قدر برای تولیدکنندگان این شهرک مهم است که آن را به عنوان اولین مشکل خود طرح می‌کنند و این مسیر آن‌قدر دردسر و حاشیه دارد که تمام‌نشدنی است. آن‌ها در مسیر بازدید از شهرک صنعتی یک پل از سمت تربت و فریمان را نشانمان می‌دهند که هشت سال است در یک تصمیم آنی و عاجل با یک کامیون خاک بسته شده و با وجود پیگیری‌های انجام شده، بازگشایی آن به فراموشی سپرده شده است.
بختیاری می‌گوید: نامه زده‌ایم، اما هر نامه در بروکراسی اداری ۶ ماه معطلمان می‌کند و دست آخر هم به یک ارگان دیگر پاسمان می‌دهند. وی یادآور می‌شود: تصمیم‌های غیرکارشناسی این قدرت را دارد که سرمایه تولیدکنندگان را از راه به بیراهه بکشاند.
وی می‌گوید: متأسفانه مسئولان منطقه در تصمیم‌گیری‌ها ما را لحاظ نمی‌کنند و بی‌توجه به اینکه شهرک صنعتی در این ناحیه فعال است، مسیر دسترسی ما را می‌بندند.
وی می‌گوید: در موقعیت اقتصادی فعلی۷۵ سرمایه‌گذار جدید قرار است به این شهرک وارد شوند که با حجم بالای سرمایه‌گذاری که دارند می‌توانند تحولی در اقتصاد منطقه ایجاد کنند. ما به دنبال حل مشکلات هستیم، ولی کسی مسئولیت حل مشکل این راه را نمی‌پذیرد.
وی با درد از شهرکی می‌گوید که در آن کار هست، ولی کارگر نیست. واحد تولیدی فعال هست، اما مواد اولیه نیست و می‌خواهد که این‌ها را بنویسیم تا شاید یک مسئول آن را بخواند و یک مشکل از این هزار را باز کند.
**قوانین قبلی ملغی شده؛ قوانین جدید ابلاغ نشده!
شهباز خنجرسین، کارآفرین نمونه کشوری و یک تولیدکننده صنایع روشنایی است که پاشنه آشیل مشکلات تولیدکنندگان در این شهرک را بحران آب و مشکلات گمرکی و ارزی می‌داند.
وی که تغییر پیاپی قوانین حسابی کلافه‌اش کرده است، از پروسه تأمین ارز قطره‌چکانی گلایه دارد و می‌گوید: مواد اولیه ما یک ماه دیگر تمام می‌شود و کالاهای ما در گمرک مانده و در این میان قوانین قبلی هم ملغی شده، اما قوانین جدید ابلاغ نشده است!
وی توضیح می‌دهد: ماهیانه از صفر تا ۱۰۰، ۲۰۰ هزار دستگاه چراغ را تولید می‌کنند که ۶۳ قلم کالای متنوع را شامل می‌شود، حالا ۶۰ تن قطعات الکترونیکی‌شان در بندر مانده و اجازه ترخیص ندارد و این مسئله موجب شده تا چرخه تأمین مواد اولیه آن‌ها مختل شود.
حسین خانی‌زاده، دبیر خانه صنعت، معدن و تجارت خراسان‌رضوی نیز مهم‌ترین چالش ۳۸ واحد صنعتی مستقر در این منطقه را محدودیت‌های جاده قدیم مشهد -نیشابور و تأمین آب می‌داند و می‌گوید: اگر قوانین در کشور به ثبات برسند، تولیدکننده تکلیف خودش را می‌داند، ولی به محض اینکه فعال اقتصادی خودش را با قانون سازگار می‌کند دوباره یک تصمیم جدید در لباس قانونی سر راهش سبز می‌شود و گریبان او را می‌گیرد.
وی امیدوار است انتقال آب از سد طرق که برای آبرسانی به روستاهای اطراف انجام می‌شود، درد شهرک صنعتی را هم دوا کند، البته به شرطی که این بار سیاست‌گذاران شهرک پارسیان را در کنار جاده قدیم ببینند.
جعفر صنوبری، مدیرعامل شرکت تولید قند نیز به همین روزنه امید برای آبرسانی از سد طرق دلخوش است تا بتواند خط تولید جدید و طرح توسعه‌اش را جامه عمل بپوشد.
وی، روزانه ۲۰ تن قند تولید می‌کند و از کم‌آبی و قطع ناگهانی برق ضررها کشیده است، فرزندش را در مسیر همین جاده یکطرفه پر دست‌انداز از دست داده و امیدوار است چراغ کارخانه تولیدی‌اش افروخته بماند. می‌گوید یک ریال خدمات دولتی نگرفته و چشمش آب نمی‌خورد که مسئولان برای آبرسانی کاری کنند. شاهد مثال هم این را می‌گوید که در یک برنامه بازدید یک مقام مسئول منطقه‌ای جلو مسئولان کشوری به آن‌ها قول می‌دهد با ۱۱ تانکر آب مشکلات کم‌آبی این منطقه را جبران کنند، اما همین که مسئولان کشوری رویشان را برمی‌گردانند، به او می‌گویند روی این وعده او حساب نکند.
محصول ما بروکراسی اداری سرش نمی‌شود
در ادامه بازدید از شهرک با تولیدکننده‌ای روبه‌رو شدیم که آن‌قدر بغض دارد که نمی‌تواند صحبت کند. نادر قیاس، آب می‌نوشد و دردهایش را فرو می‌دهد تا بتواند بگوید ممنوعیت تردد کامیون‌ها به قیمت تعطیلی کارخانه‌اش تمام شده است؛ چراکه محصولات لبنی در دست‌اندازهای جاده خراب می‌شوند و شیری که به عنوان مواد اولیه محصولات لبنی اوست، پشت خاکریزهای دست‌سازی که اصلاً مهم نیستند، خراب شده است؛ چون به دامدار و تولیدکننده شیر تضمین داده شیرش را بخرد، مدام شیر را خریده و روی دستش مانده است.
می‌گوییم مگر امکان سنجی نکردید که اینجا چنین مشکلاتی دارد، می‌گوید: در باغ سبز نشان دادند و وقتی سرمایه‌گذاری کردیم راه را هم بر ما بستند و مشکل این است که محصول تولیدی ما تاریخ انقضا دارد و بروکراسی اداری سرش نمی‌شود.
بازدید تمام می‌شود و ما با شنیدن مرثیه صنعتگرانمان از اینکه ابتدا همگی به مشکلات این شهرک که ممنوعیت ورود کامیون و نبود راه بود خندیدیم، شرمنده‌ایم. منتظریم تا پیش از اینکه فرار سرمایه‌ها این محل را به مخروبه‌ای صنعتی تبدیل کند، تصمیم‌های کارشناسی گره از جاده پر و پیچ خم تولید در این شهرک گمنام بگشاید.
انتهای پیام/
