رینگ زوم بدنه ی دوربین در اتاق سی سی یوی بیماران حاد تنفسی به حرکت در می آید! پوشش ماسک، شید و لباس ویژه حفاظت در برابر ویروس منحوس کرونا برای ثبت یک فرتور خوب شرایط دشواری به وجود آورده است. پلک های چشم عکاس؛ خیس از عرق شده، و چشمی دوربین مدام تار می شود. ضربان قلب عکاس بخاطر استرس ناشی از حضور در اتاق سی سی یوی بیماران کرونایی، بالا رفته، اما اراده برای ثبت زحمات، جانفشانی و از خودگذشتگی مدافعان نظام سلامت و انتقال پیام های هشدار دهنده بهداشتی و درمانی، مانع از لرزش انگشت روی دگمه شاتر می شود!. دگمه شاتر فشرده می شود: چلیک...!
به گزارش قدس آنلاین؛ وقتی این روزها سخن از بحران به میان می آید ناخودآگاه بحران کرونا و شرایط خاص کشور در دوران یکه تازی کرونا به ذهن خطور می نماید. درکنار روایت های تصویری ثبت شده از خدمات ارزشمند مدافعان نظام سلامت و جانفشانی ها و ایثارگری های این عزیزان اما آنچه مغفول می ماند؛ نقش مخاطره آمیزعکاسان هنری و خبری در ثبت این لحظات تلخ و شیرین است. بخش اعظمی از داده های مرتبط به کرونا مانند انتقال پیام های هشداردهنده و یا ثبت و ضبط زحمات مدافعان سلامت، اقدامات جهادی مانند ضدعفونی کردن مناطق شهری و روستایی، تولیدی های ماسک، کمک های همدلانه و مومنانه و مواسات مردمی و ... محصول ثبت زیبای یک فرتور است که از دریچه دوربین یک عکاس به ثبت رسیده است. کرونا ویروس باعث شد تا فضا و میدان تازه ای برای عکاسی در بحران پیش روی عکاسان قرار گیرد و در این وادی علاوه بر تجربه اندوزی در میدان خطر، که عیار عکاس در بحران نیز مورد محک قرار گیرد. از همین رو شاید بتوان گفت که کمتر عکاسی ریسک خطر را پذیرفته و تن به عکاسی در بحران می دهد. حقیقت آنکه در خراسان رضوی معدود عکاسان هنری و خبری با پذیرش این خطر گام در وادی مخاطره آمیز عکاسی از بیماران کرونایی شده و اقدام به ثبت تصاویری کرده اند که بطور حتم در تاریخ عکاسی این استان به یادگار خواهد ماند و در آینده مورد تحسین واقع خواهند شد.
مهدی زابل عباسی و مهدی اسحاقی دو عکاس حرفه ای مشهدی هستند که به جرات می توان از آنان به عنوان پیشگامان عکاسی در بحران کرونا در کشور نام برد.
پایگاه خبری تحلیلی قدس آنلاین؛ به مناسبت ۲۸ مرداد روز جهانی عکاسی گفتگویی با زابل عباسی عکاس نامدار مشهدی انجام داده است که در ادامه می آید.
* قدرت رسانه تصویری
مهدی زابل عباسی در گفتگو با خبرنگار ما؛ با اشاره به قدرت تصویر در رسانه اظهار کرد: قویترین و اثرگذارترین رسانه؛ یک رسانه تصویری است. رسانه ای که از ارتباط گیری با افراد جامعه شکل می گیرد و در این ارتباط تجسم عموم جامعه به چالش کشیده می شود. این تجسم باعث سرعت بخشی در انتقال مفاهیم و پیام هایی مانند هشدار، خطر، عطوفت، پیشگیری و... در شرایط کرونایی می شود. زیرا ذهن افراد درگیر تفکر و اندیشه حول موضوع عکس می شود. از این جهت برخی معتقدند که قدرت عکس در انتقال یک پیام، شاید چندین برابر از قلم بیشتر باشد.
رییس هیات مدیره انجمن عکاسان خراسان رضوی خاطرنشان کرد: بطور مثال این روزها شاهد توصیه های مداوم متولیان نظام سلامت جهت ضرورت استفاده از ماسک توسط شهروندان هستیم اما متاسفانه شماری از شهروندان رعایت نکرده و بدون ماسک در اجتماع حضور می یابند. یک فرتور خلاقانه و هنرمندانه با ارائه پیام هایی مانند درد، رنج، خستگی و ... می تواند در توجه بخشی شهروندان بشدت تاثیرگذار باشد. تجربه ثابت کرده، هرگاه مسئولان از رویدادهای عکاسی در بحث کرونا حمایت جدی داشته و این تصاویر اطلاع رسانی شده است؛ مردم در استفاده از ماسک ترغیب شده اند.
وی در تبیین تجربیات خود از عکاسی بیماران کرونایی گفت: برای عکاسی از بخش بیماران حاد تنفسی و اتاق سی سی یو دو بار در ابتدای سال موفق به حضور در بیمارستان امام رضا(ع) شدم. البته این حضور به همت هوشمندانه مدیر روابط عمومی این بیمارستان مهیا شد که جای تقدیر دارد و اگر نبود مساعدت این عزیزان چه بسا جامعه عکاسی از یک آرشیو عکاسی دوران کرونایی در دنیای پساکرونا محروم می ماند. البته تعداد اندکی از عکاسان خبری نیز موفق به ثبت گزارش های تصویری شدند که تعدادشان انگشت شمار است. در عین حال از نزدیک شاهد شرایط خطیر و دشوار مدافعان سلامت و نیز مبتلایان کرونا در عرصه خدمت رسانی جهادی بودیم و دشوارتر از آن ثبت و انتقال این لحظات برای آگاهی بخشی عامه مردم بود؛ که در حد امکان به آن پرداخته شد.
این مدرس رشته عکاسی تصریح کرد: رسالت عکاسانه باعث انگیزه بخشی می شد تا بلکه بتوانیم با انتقال پیام مفید به شهروندان سهمی داشته باشیم لذا ترس و واهمه را کنار گذاشتم. پنهان نماند که با توجه به شرایط روانی جامعه به ویژه در ماه های ابتدای حضور کرونا حتی به همسر و سایر اعضای خانواده از عزم و اراده برای عکاسی از بخش بیماران حاد تنفسی چیزی مطرح نکردم چرا که قطعا با مخالفت شان روبرو می شدم. کما اینکه پس از آنکه بعد عکاسی به مدت سه هفته در قرنطینه خانگی خودخواسته قرار گرفتم؛ با دلخوری خانواده مواجه شدم. نکته ظریف اینکه یک عکاس بایستی پس از عکاسی به مدت دو تا سه هفته در قرنطینه قرار گیرد و چه کسی پاسخگوی نیازهای مادی و معنوی این عکاس و خانواده وی می شود؟! در حالیکه حتی برای کسب مجوزهای مربوطه با موانع متعددی روبرو شده و بطور مثال برای عکاسی از حرکت جهادی برخی از طلبه ها در بهشت رضا(ع) و تصویربرداری از عملیات جهادی غسل، کفن و دفن متوفیان کرونایی با مخالفت مسئول حراست سازمان مربوطه مواجه شدیم.
زابل عباسی افزود: مشکل عکاس پس از عکاسی ایجاد می شود. ضرورت حمایت مدیران شهری و استانی از عکاسان بر کسی پوشیده نیست و این معرف سواد بصری مدیران است اما متاسفانه هیچ حمایتی از ما نشد. عکس بایستی برای انتقال پیام، پیش روی شهروند قرار گیرد و این مستلزم حمایت مدیران است اما نه تنها هیچ استقبالی نشد بلکه با اصرار و پافشاری خود معدود عکاسان؛ تنها چند تصویر بصورت بیلبورد در اطراف بیمارستان ها و بلوار وکیل آباد به معرض نمایش در آمد که ناکافی و رضایت بخش نبود. این در حالی بود که هیچ مطالبه هزینه ای نداشتیم و صرفا هدف ما سهیم شدن در شرایط خطیر کرونایی و عمل به رسالت ذاتی عکاسی بود. در واقع از حقوق مادی و معنوی خود گذشتیم اما بازهم با بی مهری مدیران و متولیان مربوطه مواجه شدیم.
وی با اشاره به طرح شهرداری مشهد طی سالهای گذشته در طرح لبخند بیان کرد: در طرح لبخند چند عکس واحد بصورت ثابت در مبلمان شهری جانمایی شد که در همان برهه انتقاداتی را در پی داشت. حال آنکه شهرداری می توانست با مدد از انجمن عکاسان خراسان رضوی و فراخوان، مشارکت عکاسان مشهدی را به همراه خود داشته باشد و حمایت خود را نشان دهد.
مهدی زابل عباسی که تنها عکاس ایرانی است که عکسی از آثار کرونایی وی در جشنواره عکس بلغارستان حایز رتبه شده، در ادامه افزود: جای تاسف است تصویری از بیمارستان قائم مشهد که در جشنواره عکس بلغارستان مدال افتخار کسب می کند؛ توسط شهردار شهر بلغاری در سطح شهر بیلبورد تبلیغاتی می شود اما همان عکس در شهر و کشور خودم، مورد بی مهری و بی توجهی قرار می گیرد. هزینه ای که یک عکاس پرداخت می کند و اصلا به چشم نمی آید ابتدا آنکه سلامت خود را بخاطر انداخته و دوم اینکه بطور مثال بخاطر ضدعفونی کردن مکرر تجهیزات عکاسی، دوربین خراب می شود(تجربه تلخی که برای شخص اینجانب رقم خورد). حمایت مسئولان و مدیران شهری شاخ و دم که ندارد و بستگی به سطح سواد بصری و دانش عکاسی آنان در مدیریت شهری دارد.
*عدم حمایت مدیران و مسئولان شهری از عکاسی
مهدی اسحاقی دیگر عکاس مطرح مشهدی که چندین بار از بخش بیماران حاد تنفسی بیمارستان قائم مشهد تصویر برداری کرده، و در این مسیر دچار بیماری کرونا نیز شده، در گفتگو با قدس آنلاین اظهار کرد: ششم فروردین ماه گذشته اولین تجربه عکاسی ام از بخش عفونت های حاد تنفسی بیمارستان قائم با حمایت روابط عمومی این بیمارستان صورت پذیرفت. با توجه به سفرهای نوروزی بخش عمده ی بیماران این بخش را شهروندان عراقی، اماراتی و برخی از شهروندان غیر بومی از استان های اصفهان و فارس و ... را تشکیل می دادند. طی ۴۵ دقیقه عکاسی تمام بدن ما خیس عرق شد لذا در اولین قدم متوجه سختی و مرارت های بیشمار مدافعان نظام سلامت شدیم که بایستی مورد عنایت شهروندان قرار گیرد. تصور این موضوع که یک پرستار بایستی طی یک شیفت کاری ۸ ساعته که بعدها با توجه به حاد شدن کرونا، ساعات کاری این زحمتکشان افزایش یافت؛ با پوششی از لباس های محافظتی نسبت به مراقبت از بیماران بپردازد؛ حقیقتا آنجا برای ما مکشوف گردید. احترام به مدافعان نظام سلامت بایستی نهادینه شود و گرچه اغلب مردم به این درک نائل شده، و در مقام قدردانی برآمده اند اما قدردانی واقعی زمانی است که با رعایت نکات بهداشتی به ویژه استفاده ماسک بتوانیم این سطح فشار را این عزیزان کاهش دهیم و به حداقل برسانیم.
عضو فدراسیون بین المللی هنر عکاسی فیاپ افزود: طبیعی است که عکاسی از بخش سی سی یو و یا بخش های بیماران حاد تنفسی هراس آور است اما عشق و علاقه به عکاسی باعث شد تا چندین نوبت به عکاسی در این بخش بپردازم. یک مرحله نیز عکاسی از اورژانس بیمارستان قائم داشتم. یک مرحله نیز در شیفت شب از بخش سی سی یو عکاسی داشتم که با فوت یکی از بیماران کرونایی مواجه شدم. مدافعان نظام سلامت نیز انسان هستند و برخوردار از عواطف انسانی و در آن شب تا حدودی فشارهای روانی و عاطفیِ فوت شهروندان ناشی از کرونا را به روی این عزیزان احساس کردم. حالا تصور کنید که من به عنوان یک عکاس با غلبه بر احساس و تاثر شخصی، بایستی نسبت به ثبت احساسات پرستاران و دیگر کادر پزشکی و ارائه این پیام مداقه نمایم. خب! شرایط سخت و دشواری بود. شهروندان باید آگاه باشند که مدافعان سلامت هر روز درگیر چنین مواردی هستند و به لحاظ روانی و عاطفی بشدت تحت فشار می باشند. سهم ما تنها درک ماجرا نیست بلکه عمل به تکالیف و وظایف بهداشتی است. آستانه صبر و تحمل این عزیزان نیز حد و مرزی دارد. یکی از ثبت های زیبای من؛ صحنه قرائت شهادتین توسط پرستاری بر بالین یکی از بیماران کرونایی بود که در احتضار بسر می برد. این پیوند انسانی و عاطفی بارها شاید اتفاق افتاده باشد اما به تصور کشیده نشده باشد در حالیکه حتی عکاس را نیز تحت تاثیر قرار می هد.
عضو اصلی انجمن عکاسان خراسان رضوی خاطرنشان کرد: متاسفانه علیرغم اینکه اینهمه عکاسی کردم اما هیچ بازخورد مثبت و رضایت بخشی نداشت. حمایتی از سوی مسئولان و مدیران شهری صورت نپذیرفت. تازه در این مسیر دچار کرونا شدم و چند هفته ای نیز در قرنطینه خانگی بسر بردم. برای یک عکاس سخت است؛ آثارش که ظرایف هنری و پیام آور دارد؛ صرفا آرشیو شود. وقتی در سطح شهر تردد می کنم و با انبوه بیلبوردهای تبلیغی که صرفا با یک طرح و یا نوشته شهروندان را ترغیب به ماسک زدن می نماید؛ آزرده خاطر می شوم چرا که این پیام می توانست با جانمایی یک فرتور هنرمندانه، از غنای تشویق و ترغیب مضاعف و تاثیرگذارتری بهره مند گردد.
اسحاقی تصریح کرد: به اعتقاد من به عنوان یک عکاس حرفه ای؛ عکس می تواند نقش بسزایی در آگاه بخشی اجتماع در دوران کرونا داشته باشد. عکاس نیز جان خود را چون مجاهدی در کف دست گذاشته و وارد میدان مبارزه و خطر می شود تا بتواند چشم بینای شهروندان باشد. طبیعی است که سیاست های سختگیرانه و حذفی مانند ارائه مجوزها و یا حمایت های لازم قابل پذیرش نیست و مدیران شهر و استان بایستی متوجه نقش عکاسان در اعتلای فرهنگ یک جامعه باشند و در مقام حمایت از هم پیشی بگیرند.
وی افزود: جنبه استنادی و واقعی عکس باعث می شود تا بیننده متوقف شود و به تحلیل و بررسی عکس بپردازد. انتقال پیام اینجا شکل می گیرد در حالیکه در یک فیلم یا کلیپ این توقف منجر به چالش ذهنی محقق نمی شود.
انتهای پیام/
