قدس آنلاین: سفر «فؤاد حسین» وزیر خارجه عراق به تهران آن هم در هنگامه افزایش فشار یانکی‌ها بر جمهوری اسلامی از ابعاد مختلف مهم و قابل بررسی به نظر می‌رسد. عراق با حدود هزار و ۵۰۰ کیلومتر بیشترین مرز زمینی را در میان همسایگان ایران داراست. از سوی دیگر پیوندهای دیرینه فرهنگی و مذهبی میان مردم دو کشور زمینه عمیقی برای ارتقای روابط مهیا کرده و فرصت‌های بی‌نظیری برای تعمیق همکاری‌های اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و امنیتی فراهم می‌آورد.
با توجه به روابط حسنه میان تهران و بغداد که پس از سقوط دولت صدام آغاز شده، رفت و آمد اخیر مقامات دو کشور به پایتخت‌های یکدیگر را هم در حالت کلی باید به اهتمام طرفین برای گفت‌وگو و رایزنی درباره مسائل مورد نظر دانست؛ به ویژه که ایران و عراق اکنون مناسبات اقتصادی و سیاسی خوبی دارند و فضا برای افزایش همکاری‌ها مناسب به نظر می‌رسد. اکنون که در تقابل با سیاست «فشار حداکثری» واشنگتن راهبرد توسعه همکاری با همسایگان در دستور کار قرار گرفته و بهره‌گیری از فرصت‌های موجود در تعامل با همسایگان، جایگاه ویژه‌ای دارد، تقویت روابط با همسایه غربی معنا و مفهوم ویژه‌ای می‌یابد. تلاش برای افزایش همکاری‌ها در میان تحریم‌های ضدایرانی آمریکا به ویژه در حوزه انرژی و توسعه بازارهای صادراتی به مقصد و از طریق همسایگان بخشی از برنامه‌های راهبردی‌ای است که در توسعه روابط با همسایگانی همچون عراق دنبال می‌شود.
این سفر البته در حوزه تحولات منطقه‌ای هم مهم است. واقعیت آن است که در سایه رو شدن خیانت و توطئه عادی‌سازی روابط برخی دولت‌های عربی با رژیم صهیونیستی امروز توجه بیشتر به موضوع فلسطین امری حیاتی است. عراق هم مانند جمهوری اسلامی همواره نگرش خاصی به موضوع فلسطین داشته و تمرکز بر این مسئله به عنوان چالش محوری جهان اسلام را مهم می‌داند. این موضوعی است که محمدباقر قالیباف و علی شمخانی هم در دیدارشان با فؤاد حسین به آن اشاره داشته‌اند و به نظر می‌رسد اتحاد جوامع مسلمان در این مسئله ضروری است. دولت الکاظمی هم که مدت زیادی از آغاز کارش نمی‌گذرد تمایل دارد در راستای فعالیت‌های سیاسی جدیدی که در سطح منطقه‌ای و جهانی شروع کرده درباره برنامه‌هایش هماهنگی‌هایی با تهران داشته باشد و از رهگذر این همراهی سیاست‌های را به پیش برد.
اما موضوع دیگر این حقیقت است که عراق کشوری است که همواره برای ایران جایگاه مهمی داشته و در سیاست خارجی این کشور از جایگاه بالایی برخوردار است؛ چرا که تحولاتی که در این همسایه غربی روی می‌دهد روی امنیت جمهوری اسلامی اثرگذار بوده و ایران نمی‌تواند نسبت به تحولات آن بی‌تفاوت باشد. اکنون هم در حالی که آمریکا هر روز به خباثت‌های جدید در عراق روآورده و از سوی دیگر تهدیدهای امنیتی بر سر دولت جدید عراق سنگینی می‌کند همکاری دو طرف ضروری به نظر می‌رسد. عراق طی چند سال گذشته با انواع و اقسام بحران‌های امنیتی، راهبردی و سیاسی مواجه بوده و در سایه افزایش تحرکات تروریست‌های داعش، دستخوش بحران سیاسی شده که دست‌ساخته قدرت‌های خارجی بوده است. در این شرایط عراق به خوبی می‌داند همان گونه که در هنگام هجوم داعش این ایران بود که در کنار آن‌ها ایستاد اکنون هم این جمهوری اسلامی است که می‌تواند مأمن آن‌ها بوده و دوستی قابل اتکا باشد. با وجود این گسترش همکاری‌های میان ایران و عراق دشمنانی جدی دارد که در رأس آن آمریکا و اقمار منطقه‌ای آن قرار دارند. بی‌تردید دشمنان دوستی بغداد و تهران، از تلاش‌های خود دست نخواهند کشید ولی این گونه تحرکات دیپلماتیک ما را امیدوار می‌کند که می‌توان امید داشت مسیر تحکیم دوستی دو ملت و دو دولت به نحوی طی شود که دسیسه‌های محور عبری-عربی-غربی چندان کارگر نشود.
