شنیدن همین خبر کافی است که خراسانی‌ها تمام این چند روز پیش رو را در اضطراب و نگرانی به سر ببرند؛ چراکه از سال‌های گذشته تاکنون بارها شاهد بوده‌اند پس از بارش باران حتی بارش‌های اندک، سیلاب شهری و آب‌گرفتگی معابر خسارت‌های فراوانی را به بار آورده، زندگی روزمره شهروندان را دچار اختلال کرده و در مواردی موجب بی‌خانمانی و یا حتی مرگ افراد شده است.
این در حالی است که به دلیل قرار گرفتن کشور ما و به ویژه خطه خراسان در منطقه خشک و نیمه‌خشک، همواره با کمبود آب دست‌وپنجه نرم کرده و به همین خاطر است که بارش باران و برف به عنوان یک نعمت بزرگ در فرهنگ مردم نهادینه شده است. نعمت و فرصت طلایی که به خاطر عملکرد ضعیف و سوءمدیریت دستگاه‌های مسئول در ادوار مختلف، همواره و هر باره برای بخشی از جامعه و مردم تهدیدی ویرانگر بوده است.
به عنوان مثال در سالی که گذشت، به دنبال افزایش قابل توجه بارندگی‌ها در کشور و خطه خراسان، در حالی که موجی از شادمانی و امید را به خصوص برای کشاورزان این خطه به ارمغان آورد، اما خسارت‌های فراوانی نیز به زیرساخت‌های شهری و روستایی در مناطق مختلف خراسان بزرگ وارد کرد، رفت‌وآمد در خیلی از جاده‌های درون و برون‌شهری مختل و ده‌ها خانه روستایی تخریب شد؛ چندین نفر از خراسانی‌ها جان باختند و بسیاری نیز تمام دارایی‌شان را از دست دادند.
مشهد به عنوان دومین کلانشهر کشور نیز برخلاف انتظار در این سال‌ها همواره با شنیدن خبر از راه رسیدن بارش‌ها، به خود لرزیده است؛ چراکه با وجود صرف میلیاردها ریال برای رفع نقایص و کاستی‌های مربوط به جمع‌آوری آب‌های سطحی و وعده‌های مدیریت شهری‌اش در این خصوص، خیابان‌ها و معابر محلات مختلفش هر ساله با اندک بارشی، به استخرهای پرآب بدل می‌شود و علاوه بر اختلال در رفت‌وآمد و زندگی روزانه شهروندانش، در موارد بسیاری حتی شاهد تخریب منازل مسکونی به‌ویژه در مناطق پایین‌دست پیرامونی شهر بوده است.
مسئولان اما در این سال‌ها همه حرفشان یکی بوده و همصدا وجود اشکال در سامانه‌های زهکشی، دخل و تصرف در رود دره‌ها، بی‌توجهی به شیب و استاندارد نبودن معابر شهر، عقب‌ماندگی در اجرای پروژه‌های آبخیزداری و آبخوان‌داری، کم‌حجم بودن کانال‌های انتقال آب و نبود سامانه مناسب جمع‌آوری آب‌های سطحی و امثال آن را دلایل اصلی بروز اتفاق‌ها و خسارت‌های ناشی از بارش‌ها عنوان کرده و می‌کنند.
پرسش‌های اساسی اما همچنان باقی است که چرا با وجود مشخص بودن نقص و کاستی‌ها و اتفاقاً اشراف مسئولان به این مشکلات، هنوز فرصت بارندگی بیشتر به‌عنوان تهدید شناخته می‌شود؛ اگر مانعی بر سر راه رفع این کاستی‌ها وجود دارد، چرا مسئولان به جای اعلام آن، وعده‌های واهی سر می‌دهند؛ مگر چند سال پیش، مناطق سیل‌خیز و نقاط حادثه‌خیز استان شناسایی و نقشه آن‌ها آماده نشد؛ مگر قرار نبود آزادسازی بستر رودخانه‌ها و مسیل‌هایی که تعارضات و تصرفاتی داشته به‌سرعت انجام شود؛ و پرسش‌های فراوانی که نیازی به نوشتن نیست. اما کاش مدیران و مسئولان استان و شهر مشهد یک بار برای همیشه این شجاعت و جسارت را پیدا می‌کردند و صادقانه می‌گفتند توان حل مشکل را ندارند تا شاید خیال مردم از بابت آن‌ها راحت شود و خود فکری به حالشان بکنند؛ شاید این گونه هم بشود از وسعت و حجم خسارت‌های بارندگی‌ها کاست.
