این تومور که 17 کیلو وزن داشت، بیش از 4 سال در بدن بیمار 53 ساله تهرانی جا خوش کرده بود و به دلیل موقعیت خاص قرار گرفتن این تومور، بیمار و جراحان ریسک این جراحی را نمی‌پذیرفتند وبه مرور آنقدر این توده در بدن این بیمار رشد کرد که بطور کامل حرکت برخی اندام‌ها و کنترل آنها را از او سلب کرده بود.
جراح متخصص از شرایط بیمار می‌گوید
دکتر حسن قندهاری در خصوص وضعیت خاص این بیمار و فرایند جراحی به خبرنگار ما می‌گوید: تومور موجود در بدن این بیمار یک تومور بدخیم با پیشرفت آهسته است. گاهی تومورهای بدخیم به سرعت به قسمت‌های دیگر بدن دست‌اندازی و رشد می‌کنند، اما این نوع تومور معمولا به سایر قسمت‌ها دست‌اندازی نمی‌کند و به شکل دیررس، حدود 20 درصد به قسمت‌های دیگر سرایت می‌کند. این نوع تومور در جای خودش رشد می‌کند و به تدریج آنقدر بزرگ می‌شود که اول ریشه‌های عصبی ناحیه «خاجی» که ادرار و مدفوع را عصب دهی می‌کند تحت تاثیر قرار می‌دهد و بعد به تدریج سایر ریشه‌هایی که به اندام می‌رود را درگیر می‌کند. استخوانی که در این تومور درگیر می‌شود استخوان خاجی است که محل اتصال لگن به ستون فقرات است. در قسمت‌های جلوی آن شریانهای بزرگ و روده، عبور می‌کند و از قسمت پشت هم ریشه‌های عصبی که به اندام می‌رسد رد می‌شود، بنابراین این نوع جراحی مشکلات بسیار زیادی از نظر تکنیک دارد.
از جهتی چنین جراحی‌هایی با خونریزی خیلی زیادی همراه است که به واسطه امکانات موجود جراحی را بسیار مشکل کرده بود.
ریسک بالای جراحی و زندگی دشوار بیمار
فوق تخصص جراحی ستون فقرات می‌افزاید: این بیمار 4 سال است با این مشکل درگیر است واز همان آغاز بدلیل انسداد روده ناشی از تومورمجبور به کلوستومی (باز کردن راه مدفوع به جدار شکم) می‌شود. علت تاخیر جراحی در چنین مواردی نپذیرفتن ریسک جراحی است چون خطر مرگ و قطع اعصاب دارد و در این مورد خاص هر دو سو بوده است یعنی هم بیمار ریسک این جراحی را نمی‌پذیرفته و هم جراحان قبول نمی‌کردند که جراحی‌اش کنند. بنابراین به مرور تومور آنقدر بزرگ شده که از نظر اندازه در دنیا بی‌مانند بوده است و به همین دلیل خارج کردن آن خیلی مشکل‌تر از یک تومور با اندازه معمولی در همین ناحیه است که آن نیز به خودی خود جراحی دشواری است.
دکتر قندهاری ادامه می‌دهد: این تومور مربوط به ستون فقرات است و «کوردوما» نام دارد که استخوان خاجی و دنبالچه را درگیر کرده و بعد به قسمت‌های کمر رسیده بود. از قسمت جلو هم در کل لگن رشد کرده بود. در قسمت چپ باسن، تومور تا قسمت استخوان ران هم رسیده بود. در قسمت راست وضعیت کمی بهتر بود. اما در این بیمار یک تیم مجهز و متخصص بیهوشی زبده را لازم داشتیم که وضعیت بیمار را هنگام بیهوشی کنترل کند بنابراین لازم می‌دانم از گروه بیهوشی بیمارستان به خصوص آقای دکتر قربانلو، دکتر محقق و دکتر رفیعیان تشکر کنم. تیم جراحی شامل من و فلوشیپ جراحی ستون فقرات بود و ما توانستیم تومور را به شکل کامل ازعروق بزرگ جلو و از قسمت راست روده جدا کنیم و اعصاب بیمار را بالا‌تر ازعصب شماره 2 خاجی سالم نگه داریم اما زیر آن کاملا توموری بود پس اعصابی که به عضلات اصلی اندام می‌رود آزاد شد و سالم باقی ماند. شاید بیمار بتواند پس از فیزیو تراپی حرکتش را پیدا کند چون حس اندام بیمار پس از جراحی بهتر شده است.
بیمار راحت می‌نشیند
دکتر قندهاری یادآور می‌شود: بازسازی استخوانی و پوست نیز در مرحله بعدی ممکن است نیاز باشد و بیمار به تدریج شاید بتواند با کمک عصا راه برود. در حال حاضر بیمار بسیارخوب است و در چند روز آینده برای انجام فیزیوتراپی اندام مرخص خواهد شد. در بهبودی این بیمار پرسنل اتاق عمل، ICU جراحی و بخش یاس و گروه فیزیوتراپی بسیار تلاش کردند که شایسته تقدیر است.
وضعیت بیمار از زبان همسرش
سعید رفعت بیمار 53 ساله که بیش از 4 سال است خانه‌نشین شده، حالا با انجام این جراحی توانسته به راحتی به پشت دراز بکشد و از ویلچر به راحتی استفاده کند. وضعیت رشد این تومور عظیم‌الجثه در قسمت چپ بدن این بیمار به گونه‌ای بوده که نه تنها امکان نشستن که امکان خوابیدن به شکل صاف را هم از بیمار گرفته بود. بطوری که بیمار مجبور بوده به شکل کاملا نامناسب و بر روی پهلوی راست دراز بکشد. همسر وی به خبرنگار ما می‌گوید: در سال 87 همسرم یکباره کنترل ادرارش را از دست داد و بعد که به پزشک مراجعه کردیم تشخیص آنها پروستات بود. اما در مراحل بعدی و پس از انجام آزمایش‌ها و عکس گفتند که پروستات نیست بلکه توده‌ای در این ناحیه بدن رشد کرده است. وقتی برای اولین بار قرار شد جراحی را انجام دهیم قند خون او آنقدر بالا رفت که به مدت یک ماه به کما رفت. ولی بعد از آن چندین بار برای انجام کلوستومی و یا مسایل دیگر بستری شد ولی هر بار دکتر‌ها ما را جواب می‌کردند و نا‌امید به منزل بازمی‌گشتیم به خصوص بعد از اینکه نمونه برداری سوزنی انجام دادند و تشخیص تومور بدخیم بود. این روند پیگیری‌ها از سال 87 تا کنون ادامه داشت و هیچ پزشکی جراحی ایشان را نپذیرفت تا اینکه امسال آقای دکتر قندهاری با وجود اینکه این جراحی ریسک بسیار بالایی داشت پذیرفتند که این کار دشوار را انجام دهند. حالا من در کمال ناباوری می‌بینم که همسرم می‌تواند به راحتی دراز بکشد و از ویلچر به راحتی استفاده کند و خیلی وضعیتش بهتر شده است و امیدوارم بزودی بتواند راه برود. من از تیم پزشکی به خاطر شجاعت، دقت و کار انساندوستانه آنها تشکر می‌کنم.
