یک توک پا تا عمارت اجدادی

مازندران- با فیگور روانشناس ها، ظهرم را سَر کردم. به خودم گفتم همه چیز را رها کن، بیا برویم سفر. مثلاً به ده سال قبل. چشم ها را ببند تا جَلدی برسیم آنجا که دیوانه ات می کند.