به ساعت نگاه می کنم. ده دقیقه که به آن اضافه شود، سه ساعتی خواهد شد که در معیّت جنگل ایم. جنگلِ پُرهیاهویی که طبق روال همه تعطیلات، بسیار طالب دارد.
ساری- از کوفتگی شمال که نگویم، از رویاهای برباد رفته و از گریه های پنهانی اش؛ از چشم های شماتت بار این خطّه اما نمی شود سرسری و لال بگذرم...