سینمای جنگ
-
گفتوگو با با رضا استادی به بهانه اکران «پالایشگاه»؛
رضا استادی: هنوز نگاه دهه شصتی بر فیلمهای دفاع مقدسی حاکم است / فیلمساز باید ذهنش را بهروز نگه دارد
یک منتقد با توجه به فضای حاکم بر تولیدات دفاع مقدسی میگوید؛ این نگاه غلط برخی مدیران که عظمت را در ابعاد پروژه میدیدند نه محتوای آن، همیشه دامنگیر سینمای ایران بوده و در حال حاضر نیز نگاهی که بر تولید این آثار حاکم است نگاه کاملاً دهه شصتی و نهایتاً تا میانه دهه ۷۰ است.
-
از تولدی خودجوش تا قیام موقعیت مهدی
سینمای دفاع مقدس از آغاز تا امروز
گونه دفاع مقدس، تنها گونه غیروارداتی سینمای کشور است؛ گونهای کاملا وطنی که فراز و نشیبهای بسیاری را به خود دیده است. هر چند که سیاست خاصی در پیدایش آن دخیل نبوده اما در ادامه، برخی کارشکنیها در لوای حمایت از این گونه، سبب مظلومیت آن شد.
-
۶ فیلم با محوریت سرداران جنگ/ وضوحِ آرام آرامِ چهره قهرمانان
سینمای دفاع مقدس با وجود تعدد تولیدات ۴دههای خود، ادای دین چندانی به سرداران و فرماندهان بزرگ جنگ تحمیلی نداشته است، این گونه در دهه ۶۰ و ۷۰، بیشتر معطوف عملیاتهای جنگی و نبردهای متقابل و مستقیم بود و دوربین، عموما در میدان نبرد و خط مقدم حضور داشت.
-
به یاد «رسول» که میگفت در سینما سرکوب شد
میگفت، «هر چه ساختم و نوشتم فکر کردند منظورم مسئله دیگری است. من محتاط شدم. در سینما سرکوب شدم و این اتفاق وقتی افتاد که منتقدان بیسواد مواردی را به فیلمهایم نسبت دادند که باعث شد مسئولان فرهنگی به کارهایم حساسیت پیدا کنند.»
-
مدیر جدید سینما باید از اصحاب راستین سینما باشد
سینمای جنگ در سالهای اخیر محصول شاخصی ندیده و با وجود بریز و بپاشهای ارگانها و نهادها، متاسفانه به دلیل عدم استفاده از نیروهای زبده چه در نویسندگی و چه در کارگردانی و تولید، نتوانستند اثر ماندگاری خلق کنند.
-
به احترام فیلم حماسی «تنگه ابوقریب» ساخته بهرام توکلی
«ابوقریب» دیگر غریب نیست
هزارپا نه، دارکوب نه، تگزاس نه، دشمنِ زن نه، من دیوانه نیستم نه؛ برای «تنگه ابوقریب» مینویسم. برای فیلمِ شریفی که در ابتذال این روزهای سینمای ایران، حالت را خوب میکند و سبب میشود به طور کامل از سینما و سینماگران وطنی که این روزها انگار طعم گیشه، حسابی ذوق و ذائقهشان را عوض کرده، ناامید نشوی و با خودت فکر کنی هنوز هم در این سینما کسانی هستند که دوست دارند فیلم شریف بسازند.
-
گزارش از شخص
حبیبِ سینمای ایران
ستاره عالم سینما نبود که درخشش او، چشم من و شما را گرفته باشد اما از آنهایی هم نبود که در هفت آسمانِ هنر هفتم، ستاره ای نداشته باشد و رشته امیدش به جایی بند نباشد. «حاج حبیب» گاه خودش هم ستاره امید این و آن شده بود تا در تاریک و روشنای سینمای ایران، راهنمای آنهایی باشد که مثل خودش برای سینمای مردمی و ارزشی حاضرند خطر کنند و هست و نیست هنری شان را فدا کنند.