نذر ارباب

کیست که آب بنوشد و یادت نکند

کیست که در عاشقانه دست هایت غرق نشده باشد!؟ دل نباخته باشد به ساحت ادب ت؟ کیست که بانو ام البنین را مدح نگوید؟ که نداند خیمه، عمو دارد؟ که نداند چشمان شیدا، عالمگیرند؟ که نداند عُشّاق، دودستی قلب شان را تقدیمِ یار می کنند؟

زرگرهای روسفید شهر

زرگرها، رسم دارند. رسمی که بند دل آدم را پاره می کند. محرم هر سال آنرا آرام و زیرپوستی، جار می زنند تا نفس در سینه حبس شود. تا خودش منبری باشد و موعظه ای.

نذر ارباب

زیر نور ماه

آبی، طلایی، سفید، صورتی و همه رنگ های عالم به قربانِ محرم ات مولاجان... خانه را حسینیه کرده ایم اگر قبول بفرمایید... با کتیبه و پرچم عزا، پوشاندیم چهاردیواری مان را... علم آویختیم و ستون ها را با نام شهدا، جلال و جبروت داده ایم... با نام دلیران دشت عشق.

فراوان در فراوان باید رفت

این روزها فراوان در فراوان باید رفت... دار و ندار را پشت سر گذاشت... السلام علیک ها روانه کرد و اوج گرفت.

نازدانه، نینوا را سیراب می کند

نه...! از گوشواره نمی گویم... از مَشک های تشنه و سیلی های سرخ... از خیمه های سوزان و هیاهوی نیزه ها و تازیانه ها...

روزهای کربلاست...

روزهای کربلاست... جز مُحرم و بنی هاشم و تاول و اشک، قلم نمی نویسد... جز اسب هایی که می تازند و تیرهایی که سه شعبه اند... جز علقمه ای که پریشان زلف ترین نهرِ عالم است...