مخترع کاهگل نانو، معتقد است توانسته این مصالح باستانی را به معماری ایران برگرداند

صنعتِ سنّت

جایی در رؤیاهای دیر و دوری که نه هیچ وقت فراموششان می‌کنیم، نه سراغی ازشان می‌گیریم، همه ما یک خانه دلباز کاهگلی داریم؛ خانه‌ای با دیوارهای نه چندان بلند؛ با حوض و باغچه و شمعدانی؛ با ابر و آفتاب و آسمان. باران که ببارد، عطر کاهگل می‌پیچد توی حیاط آجرفرش. آن وقت آدم هوس می‌کند استکان چای پر رنگش را بردارد برود بگذارد لب هِرّه دیوار. زل بزند به آسمان ابری و تا جایی که می‌تواند، بوی کاهگل نم‌ خورده را فرو بدهد در ریه‌های رخوت‌ گرفته‌اش. در پس پسله‌های ذهن همه ما آدم‌های خسته و بی‌حوصله، جایی هست که همیشه خدا بوی کاهگل نم‌ خورده می‌دهد؛ بوی خاطره‌های خاک‌ گرفته‌؛ خاطره‌های دیر و دوری که لابد یک روز خوب، نزدیکی‌های نوروز، در یک جای دور، اتفاق افتاده است.