اما برای داوود فرقی نمیکند که ساعتها قیمتشان چندباشد، ارزان باشند یا گران، طلا باشند یا مس، "پلاستیکی هزارو پونصدوپنجاه تومنی" باشند یا "جواهرنشان هفتاد وهشت میلیارد تومنی" برای داوود این مهم است که ساعتها هیچوقت نخوابند و حواسشان به آدمها باشد تا از کار و زندگیشان عقب نیفتند.

داوود، بچه همین حوالیست، چند کیلومتر آنطرفتر از خیابانی که شمشادهایش شاد هستند و صنوبرهایش صبور و دل اهالی اش هم آباد.

داوود، بچه همین حوالیست، با کفشهای کتانی نیمدار و کلاه قرمز پرسپولیسی و دل آبی استقلالی اش . برای او فرقی نمیکند که کبری آخرش چه تصمیمی می گیرد و بر سر چوپان دروغگو چه می آورند. او بیشتربه"ریز علی خواجوی" دهقان فداکارفراموش شده فکر میکند. و خدا خدا میکند تا هوا بیش از اینها سرد نشود و خدای ناکرده برف و باران نیاید و کفشهای نیمدارش خیس نشود و پاهایش یخ نزند تا بتواند نان حلوایی هایش را بفروشد و برای معصومه و نجمه جوراب نو و دفتر دیکته و علوم 60 برگ جلد پلاستیکی بخرد.

داوود، هرروز ساعت دقیق را از ساعت بزرگ گلدسته آرامگاه امامی (ع) نگاه میکند که هیچوقت نمی خوابد و حواسش هم به همه ساعتهای دنیا هست تا اگر خوابیدند جلو اسمشان ضربدر بزند. امامی که رضا(ع) بود به رضای خدا.

داوود، بچه همین حوالیست، درست ته کوچه ای که اصلا شمشاد ندارد و "صنوبرهایش صبور و دل اهالی اش هم آباد" نیست.